"Mijn naam is Bridger, Johansson Bridger. Het is mij een grote eer om de hoofdrol te spelen in een heuse videogame, Gene Troopers genaamd. Er werd mij aanvankelijk veel spanning en sensatie beloofd in deze First Person Shooter. Het verhaal wil namelijk dat er één of ander ruimtemonster mij en mijn dochter heeft ontvoerd en ik bijna in een zogenaamde Gene Trooper werd veranderd. Het feestje ging echter niet door want tijdens het proces werd ik bevrijd door enkele rebellen. En nu moet ik op zoek gaan naar mijn dochter of iets dergelijks. Ach, het verhaal doet er niet toe. Als ik maar lekker mag knallen."

"Mijn wereld zit, ten tijde van het vierde millennium, namelijk vol vijandige ruimtewezens die het op mij gemunt hebben. Gelukkig heeft Cauldron, de ontwikkelaar van Gene Troopers, deze aliens het IQ van een zaadcel meegegeven. Als er drie van deze onnozele wezens op een rijtje staan en ik er eentje doodschiet met mijn grote ruimtegeweer, blijven de andere twee suf voor zich uit staren. Van samenwerking is dan ook geen sprake, en ze zullen nimmer op tactische momenten dekking zoeken. Het vreemde is dat dezelfde mannetjes belachelijk goed kunnen schieten van grote afstand. Dan raken ze mij vaak al een aantal keer voordat ik ook maar een glimp van ze heb kunnen opvangen.

"Hier ben ik te zien met mijn strijdmakkers op de achtergrond."

Gelukkig kan ik vaak overal langs rennen om een checkpoint te halen. Eigenlijk hoef ik dus, als het halen van zo'n checkpoint in de verhaallijn zit, helemaal niet te schieten. Niet dat ik ervan baal dat ik de standaard stoere futuristische geweren, die je waarschijnlijk al tig keer in andere shooters voorbij hebt zien gaan, niet perse hoef te gebruiken. In tegendeel. Geen enkele gun gaf me werkelijk het gevoel een toekomstig moordwapen in mijn handen te hebben. Ik ben wel enigszins blij met mijn Grip Gloves, al zijn deze in een iets andere vorm ook al in games zoals Half Life 2 en Timesplitters 3 gebruikt. Hiermee kan ik voorwerpen optillen en vijanden van een afstandje doodmaken. Dit levert soms nog best leuke spelmomenten op.

Mijn scheppers hebben mij ook RPG elementen geschonken. Zodra ik één van die lelijke monsters neer heb geknald, laten ze een roze bolletje achter. Als ik deze oppik voel ik me niet alleen weer een stukje gezonder maar krijg ik ook nieuwe vaardigheden zoals het kunnen zien in het donker. Niet dat je van deze vaardigheden gebruik zult gaan maken, maar het zit er wel in. Staat leuk voor op de verpakking.

Hetzelfde geldt voor het besturen van voertuigen. Ten eerste is er maar één voertuig, die mij doet denken aan een speelgoedautootje uit de tijd dat ik nog een klein gamekaraktertje was. Zelfs het geluid dat het onding produceert klinkt hetzelfde. Maar wás het maar dat speelgoedautootje, want deze grote versie valt niet te besturen. En de onzichtbare muren in de levels maken het vrijelijk rondrijden er niet prettiger op.

Een van de standaard futuristische wapens

Ook aan de wereld waarin ik leef valt het een en ander op te merken. Die ziet er namelijk niet zo mooi uit. Er is mij ten ore gekomen dat de spelwereld van sommige collega spelkarakters, zoals die van FEAR, er vele malen beter uitziet. Soms stuit ik op best leuke lichteffecten, maar het geheel lijkt op een spel van een paar jaar geleden. Ik voel me wat dat betreft een beetje voorgelogen.