Met films als A Girl Walks Home Alone at Night en Mandy wist Elijah Wood's productiehuis SpectreVision een stevige reputatie uit te bouwen. Nu hoopt het bedrijf dat te herhalen in de game-industrie, waar ze middels een samenwerking met Ubisoft meteen een groot publiek bereiken. Net zoals met hun beste films gaan ze in Transference – voor PC, PlayStation 4 en Xbox One – voor een psychologische horror-ervaring. Eenzelfde hoogtepunt bereiken is voorlopig echter nog niet mogelijk.

Nochtans kent Transference een sterke start, met name omdat het verhaal voor een interessant uitgangspunt zorgt. Uitvinder Raymond Hayes heeft een nieuwe uitvinding klaar, een virtuele wereld waarin herinneringen tot leven worden gebracht. Voor hem de perfecte bestemming om zich opnieuw bij zijn vrouw Katherine en zoon Benjamin te voegen, nadat zij schijnbaar zijn verdwenen of gestorven. Eens aangekomen in deze digitale wereld blijkt al snel dat niet alles is wat het lijkt. Het is dan ook aan de speler om uit te zoeken wat er in het verleden gebeurd is in de hoop het mysterie te sluieren. De spelwereld is hiervoor gevuld met allerlei notitieboekjes, dagboeken en voicemailberichten die samen de achtergrond aanbrengen. Daarbij blijkt al snel dat het familieleven van het gezin Hayes niet zo idyllisch was als de game eerst deed geloven. In tegenstelling zelfs, het blijkt met momenten een angstaanjagende ervaring.


Met het idee dat Transference een echte psychologische thriller moest zijn, had je hierbij wel een grote twist verwacht. Zo ver gaat de titel echter nooit, het 'one en done' verhaal waarmee je zo'n anderhalf uur bezig bent, bewandelt enkel de voorspelbare paden. De twist die het verhaal op zijn kop moet zetten, zoals bijvoorbeeld het Would You Kindly-moment van Bioshock, ontbreekt hier, terwijl het absoluut nodig is om Transference ietwat gedenkwaardig te maken. Verrassingen moeten er evenmin verwacht worden op gameplay-gebied, Transference is niet meer dan een traditionele avonturengame die ons laat wandelen tussen verschillende omgevingen om daar op zoek te gaan naar verborgen voorwerpen en kleine puzzels op te lossen. Verwacht vooral van dat laatste niet te veel, deze game is vooral opgezet als cineastische ervaring waar het effectieve spelen veel minder benadrukt wordt. Niet noodzakelijk een minpunt, maar wel een waarschuwing voor iemand die wat meer actie verwacht.

Transference biedt evenmin een groots opgezet spelwereld, we blijven namelijk beperkt tot het appartement van de Hayes familie. Dat zorgt voor wat herhaling tijdens het verkennen, maar het is qua design zeker geen slechte keuze. We krijgen namelijk verschillende versies van hetzelfde appartement in beeld, eentje heel sereen en eentje dat alles in absolute chaos stort. Wisselen tussen deze varianten gaat snel en is noodzakelijk om puzzels op te lossen. Het is tegelijkertijd één van de sleutels om het horrorgevoel op te zetten want er wordt gespeeld met geluid en een onnatuurlijk lichtinval om de speler stelselmatig de stuipen op het lijf te jagen. Dit alles komt het best tot zijn recht met een Virtual Reality bril op de neus, maar de game is ook speelbaar zonder. Op deze momenten weet de horror echter minder tot zijn recht te komen, zodat het spijtig is als je de game op deze manier zou beleven.


Het horrorgevoel is niet het enige succesvolle grafische design-element. Een ander sterk punt is de integratie van de live-action tussenstukken in de effectieve game. Deze halen je niet uit de ervaring, maar versterken het gevoel juist. Ook qua geluid weet men dit te bereiken, onder andere met angstaanjagend gefluister en mysterieus gekraak. Als horror-ervaring zit het hier dan ook goed, spijtig genoeg is Transference voor de rest niet goed genoeg om dit audiovisuele design alle eer aan te doen.