Hoewel systemen als de Xbox One en PlayStation 4 in eerste instantie zijn bedacht om ons kennis te laten maken met nieuwe games zijn ze ook uiterst geschikt om ons titels van weleer te laten ervaren. Neem bijvoorbeeld Crash Bandicoot: N. Sane Trilogy voor de PlayStation 4, een collectie bestaande uit de eerste titels.
[Update:] Een jaar na de release op de PlayStation 4 is het spel nu ook uitgebracht op de PC, Xbox One en Nintendo Switch. Op de PC en Xbox One (X) spatten de kleuren van het scherm en de Nintendo Switch versie loopt hier duidelijk op achter. Hoewel in 30fps valt met name in TV-mode op dat de textures en schaduwen in een lagere kwaliteit zijn weergegeven, iets wat in portable mode overigens minder naar voren komt. Het onderweg kunnen spelen is natuurlijk wel het grootste pluspunt om juist voor deze versie te kiezen. Aan de nieuw toegevoegde systemen waarop we Crash: N Sane Trilogy kunnen spelen zijn overigens geen toevoegingen gedaan. Niet qua content maar ook niet qua gameplay. We hebben dan ook nog altijd te maken met een grafisch indrukwekkende remaster die qua moeilijkheidsgraad niet bedoeld lijkt te zijn voor de jongere gamers onder ons.
[Oorspronkelijke review:] Crash Bandicoot (1996), Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back (1997) en Crash Bandicoot 3: Warped (1998) werden gemaakt door Naughty Dog voor de eerste PlayStation en zijn nu door Vicarious Visions overgezet naar een hedendaagse standaard. Althans, in termen van graphics. Niet door de oude facetten te gebruiken, veel van de oude broncode is in de loop der jaren namelijk verloren gegaan. De studio heeft dan ook vrijwel alles opnieuw op moeten bouwen en dat zien we duidelijk terug. Kleuren spatten van het scherm, de gezichtsuitdrukkingen van Crash komen goed naar voren en ook het geluid is aangepakt. De muziek is namelijk eveneens onder handen genomen. Alle bekende deuntjes zijn nog altijd aanwezig maar klinken voller en helderder dan voorheen. Door deze upgrades stralen de titels echt een hedendaagse standaard uit en doet in niets vermoeden dat ze alweer drie generaties geleden werden uitgebracht.
Wat vrijwel niet is aangepast is de gameplay. Nog altijd is Crash Bandicoot een rechtlijnige platformer waarbij je voornamelijk van de camera wegloopt of er naartoe, of juist van links naar rechts – of omgekeerd – je weg moet vervolgen. Alle levels van weleer zijn ook nu aanwezig, hetgeen een feest van herkenning vormt voor diegenen die ze reeds eerder hebben ervaren. Zij zullen ook bemerken dat de uitdaging vrijwel identiek is aan die van twintig jaar geleden. Voor de één is dit een zegen en de ander een vloek. De timing is iets waar je voornamelijk aan zult moeten wennen. Met name het origineel kent geen genade en straft je af op minuscule foutjes als een misplaatste sprong of te vroeg ingezette draaiaanval. Voor jeugdige spelers kan dit frustrerend werken terwijl het voor de meer ervaren gamer een ode is aan de spellen van vroeger die je niet uit kon spelen met twee vingers in de neus. Overigens zijn het tweede en derde deel, die je direct op kunt starten vanuit het hoofdscherm, wat vergeeflijker. Om je toch enigszins te helpen zal je progressie automatisch opgeslagen worden na ieder level en als je veelvuldig de dood vindt krijg je in sommige levels een extra checkpoint.
Het pakket van drie games zal in ieder geval niet snel vervelen. Natuurlijk kun je simpelweg het einde van een level proberen te bereiken, hetgeen soms al een uitdaging op zich is, maar je kunt ook op andere manieren meer uit de games halen. Je hebt bijvoorbeeld de uitdaging om alle kisten kapot te maken of binnen een bepaalde tijd het einde van een level te bereiken nadat je deze eenmaal hebt uitgespeeld. Met name dit laatste is in de langere levels een zenuwslopende aangelegenheid aangezien ieder foutje reden is tot een nieuwe poging. Dit alles is doorspekt met een flinke portie humor en absurde karakters, waarbij zus Coco nu ook speelbaar is. De controls zelf zijn simpel gehouden. Lopen doe je met de analoge stick (of met de vierpuntstoetsen als je echt old school wil gaan) en verder kun je springen, bukken of een draaiaanval uitvoeren.
De vraag is natuurlijk of ik deze N. Sane Collection volmondig aan kan raden. Het antwoord is 'ja', maar met een kleine uitleg die vooral te maken heeft met de moeilijkheidsgraad. De pieken in uitdaging worden niet geleidelijk opgebouwd maar lijken lukraak in de game verwerkt. Dit is minder een probleem voor de meer ervaren gamer maar kan nieuwkomers in het genre afstoten. Voor deze groep zijn er meer toegankelijke platformers te vinden. Laat je je hier niet door afschrikken dan past Crash Bandicoot waarschijnlijk goed bij je wensen. Wanneer je de patronen van vijanden en de levels leert ontdekken is er een euforisch gevoel als je de moeilijke secties uiteindelijk weet te halen. Dit gaat ook zeker op voor de benoemde Time Trials die voorheen alleen in het derde deel aanwezig waren. Hoewel de drie delen weinig vernieuwend zijn ten opzichte van het origineel voelen ze toch allemaal fris aan en het kan hiermee als voorbeeld dienen voor andere remasters.
|
