Volgens veel gamers is het shootergenre oververtegenwoordigd en toch heeft de Sniper Elite reeks zijn eigen identiteit en bestaansrecht. Het origineel is alweer meer dan tien jaar oud en we zijn inmiddels toe aan het vierde deel, vraag is dan ook of het ook nu zijn plaatsje in het drukke genre op kan eisen.
Protagonist Karl Fairburne lijkt als een kat met negen levens want ook nu eist hij de hoofdrol op. In dit nieuwe deel reist hij af naar Italië in het jaar 1943 met het doel om plannen van de Duitsers te dwarsbomen. Daar waar de historische achtergrond rondom de uitvinding van een nieuw wapen een interessant stukje geschiedenisles had kunnen zijn komt dit nauwelijks naar voren. Er zijn weliswaar brieven en andere documentatiestukken die je iets meer inzicht geven, toch is duidelijk dat de ontwikkelaar ietwat terughoudend is op dit vlak. Met name in de latere delen van het spel is dit pijnlijk duidelijk als het verhaal zich ontvouwt in een afgekeurd James Bond boek, inclusief overdreven antagonist. Voor het verhaal hoef je Sniper Elite 4 dan ook zeker niet te gaan spelen en het is dan ook maar goed dat je dit het spel makkelijk kunt vergeven als we kijken naar wat het wel te bieden heeft.
Zoals gezegd lossen we onze schoten in diverse locaties binnen Italië. In totaal zijn er acht levels en hoewel dit op papier wellicht wat karig klinkt is dit zeker niet het geval. Streef je enkel het hoofddoel van een missie na dan ben je ongeveer een uur per missie bezig, leuker is het om ook alle andere activiteiten te voltooien. Op deze manier kun je makkelijk twee uur bezig zijn binnen een locatie. Nieuw is dat Fairburne kan klimmen, hoewel dit enkel mogelijk is daar waar de ontwikkelaar het voor je bedacht heeft. Het resultaat hiervan is dat er ook kleine muurtjes en obstakels zijn waar je niet overheen kunt komen. Frustrerend als je daardoor net niet de positie kunt bereiken die je op het oog had. De locaties zijn gelukkig wel afwisselend genoeg om niet te doen vervelen en groots genoeg om diverse strategieën na te streven. Wel raden we aan om niet te starten op een te lage moeilijkheidsgraad. Vijanden reageren hier toch vooral als schietvoer en van enige strategische planning is nauwelijks sprake.
De titel van het spel geeft natuurlijk al weg dat je snipergeweer ook nu je beste gezelschap vormt. Niets is machtiger dan vanuit een schuilplek, rekening houdend met zwaartekracht, de wind, je ademhaling en hartslag, een officier om te leggen die honderden meters verderop staat en niets in de gaten heeft. Dit uiteraard net op het moment dat er een vliegtuig over komt of een generator op stoom raakt om het geluid van je schot te maskeren en je schuilplaats niet weg te geven. Eveneens bevredigend is de x-ray kill-cam die hiermee gepaard gaat. In slow-motion raakt je kogel de ingewanden van het slachtoffer en zien we het vernietigende effect op diens lichaam. Hiermee verdien je tevens XP waarmee je uiteindelijk weer nieuwe wapens kunt verkrijgen en de kwaliteiten van Karl kunt upgraden. Een goede manier om je als speler te motiveren om niet alleen ongezien te blijven, maar ook de meest indrukwekkende kills te maken.
Dit laatste is overigens niet alleen voorbehouden aan je snipergeweer. Naast een handgeweer en een mes zijn de diverse boobytraps heerlijk om mee te experimenteren. Met name in de online coöperatieve mode werkt dit goed. Eén speler plaatst de valstrikken, de ander lokt ze deze kant op en gezamenlijk geniet je van het tafereel dat ontstaat. De samenwerking tussen twee spelers staat ook centraal in Overwatch. In deze modus speelt één speler als de sniper terwijl de ander op het veld aanwezig is en belangrijke zaken moet spotten. Andere multiplayer modi draaien om het afwenden van hordes vijanden, het controleren van een bewegend punt op de map en wie kills kan maken over de langste afstand. Het is allemaal niet erg vernieuwend ten opzichte van het vorige deel maar weet wel wat extra speeltijd te bieden.
Eveneens niet al te vernieuwend ten opzichte van het vorige deel is het technische aspect. Op grafisch vlak ziet het er weliswaar goed uit, hier tegenover staat dat de animaties op momenten behoorlijk houterig zijn. Ook komt het voor dat vijanden niet erg adequaat reageren op de gebeurtenissen. Ze staken hun zoektocht bijvoorbeeld al snel terwijl het lijk naast ze nog vers is. Verder kunnen we ook de Italiaanse accenten niet onbenoemd blijven. Deze zijn onbedoeld grappig en lijken ingesproken door stemacteurs die het land nog op geen wereldkaart aan kunnen wijzen. Het is dan ook duidelijk dat Sniper Elite 4 zeker zijn minpunten kent en toch heb ik er erg van genoten. De afwisselende opdrachten zorgen ervoor dat de verveling niet snel toeslaat en niets is heerlijker dan je vijand doorkliefd zien worden middels de kill-cam. Sniper Elite 4 is dan ook het beste deel uit de serie zonder het roer om te gooien.
|
