Onafhankelijke ontwikkelaars zien we vooral terug in het Westen, maar in Japan vinden we er ook enkele bekende. Zo is er Jun'ya Ota – alias ZUN – die sinds 1996 onder de naam Team Shangai Alice aan het Touhou Project werkt. De serie verscheen nog nooit in het Westen, maar is in Japan wel zeer populair. Zo populair zelfs dat de franchise fangames heeft, welke dankzij een collaboratie tussen ZUN en Sony de op console verschenen. Eén van die fangames is Touhou Genso Rondo: Bullet Ballet voor PlayStation 4 dat zelfs in Europa is verschenen!

De keuze van Nippon Ichi Software America om nu net deze titel naar Amerika en Europa te brengen is opvallend, maar niet zo opvallend als de game zelf. De Touhou games zijn allen bullet-hell shooters, een genre dat een rijke geschiedenis heeft met een alom bekende aanpak, Bullet Ballet plaatst echter een significante twist op het concept. In plaats van omhoog te schieten terwijl er een schijnbaar eindeloze stroom van vijanden op je neerdaalt beland je in een kleine arena waar je het opneemt tegen een enkele vijand. Deze vijand is in principe even krachtig als jou, zodat het vooral een kwestie is van schieten en ontwijken tot je voldoende schade hebt toegebracht om de ronde te winnen. Win twee van drie rondes en je mag naar de volgende tegenstander. Bullet Ballet combineert de Bullet Hell dus met een Fighter. Het is een ogenschijnlijk eenvoudige verandering, maar er zitten heel wat ideeën verborgen.


In de eerste plaats heb je drie types aanvallen, die elk een hele serie kogels op het scherm toveren. Je hebt daarnaast ook drie verschillende staten, die bepalen hoe snel je over het scherm beweegt. In de ‘slow’ staat ben je bijvoorbeeld traag maar ben je beter beschermd tegen kogels. In de ‘turbo’ staat kun je beter tussen kogels vliegen, maar ben je wel kwetsbaarder. Het interessantste is dat je aanvallen ook veranderen met deze modes, zodat je negen keuzes hebt in totaal. Daarnaast heb je ook nog een Spell, een speciale aanval die je zeer frequent kunt inzetten waardoor je overschakelt op een verticale shooter. De gebruiker komt bovenaan het scherm en krijgt toegang tot krachtige aanvallen, terwijl de andere deze persoon moet neerschieten. Als gebruiker krijg je hierbij weinig bewegingsruimte, maar het is wel de moeite waarde deze positie in te nemen. Het is namelijk een goed gevoel eens zelf toegang te hebben tot de eindeloze barrage kogels.

Al die leuke ideeën ten spijt is de game zelf echter maar waardeloos. In de eerste plaats omdat de tien minuten durende puur tekstuele tutorial compleet onbruikbaar is. Er is zelfs geen manier om even een pagina te herlezen, laat staan dat je de kans krijgt iets even te testen. Het tweede probleem is dat het onder de knie krijgen van deze ideeën eigenlijk overbodig is. De tien karakters zijn niet in balans en door een gebrek aan moeilijkheidsgraden kom je met button-mashen bijna feilloos door alle gevechten. Zelfs tegen menselijke tegenstanders – in een voor de rest goed werkende online multiplayer – kan het genoeg zijn ongeacht de kunde van de tegenstander. Het betekent dat lekker competitief strijden – het kernpunt van een vechtgame – bijna compleet onmogelijk is. Je kunt wel pret maken met de game, maar verwacht geen eerlijke kampen waar het puur je eigen kunde is die het verschil tussen winst of nederlaag betekent.


Een derde grote punt is dat het schieten nogal onhandig aanvoelt. Er zijn tegenwoordig honderden twinstick shooters waar je met links beweegt en rechts mikt, zodat het een grote verrassing is dat je in deze game eigenlijk niet kunt mikken. De game doet dat automatisch voor jou, zodat je nooit het idee hebt volledige controle te hebben. Het laatste grote probleem is dat de verschillende modes weinig nut hebben. Naast de Story Mode die gevechten afwisselt met lange verhalende stukken die gelukkig overgeslagen kunnen worden aangezien ze enkel echt begrijpelijk zijn met kennis van de andere Touhou Genso games, heb je enkel nog enkele korte modes zoals een Boss Rush waarin de tegenstander continu zijn Spell mode gebruikt, en een Arcade Mode die praktisch hetzelfde is als de Story Mode maar dan zonder het aanvullen van gezondheid tussen gevechten. De game weet op dit punt dan ook geen onvergetelijke indruk na te laten.

Verwacht ook geen sterke indruk van de audiovisuele aspecten. Vallen twinstick shooters typisch op door de vele details en effecten, dan is dat hier spijtig genoeg niet het geval. Alles is groot weergegeven en de camera zit dicht op de actie zodat er simpelweg geen ruimte wordt gelaten om detail te geven. De snelbewegende camera en de opvallende kleuren zijn gelukkig voldoende afleiding zodat je niet te snel zult treuren over dat gebrek aan detail. De herhalende muziek is dan eerder een probleem. Op zich is de soundtrack niet slecht, maar de continue herhaling van muziekjes in de Story Mode doet je wensen dat alles snel voorbij is.