Eerder dit jaar verscheen Layers of Fear, een verhalende horrorervaring over een schilder die zichzelf langzaamaan leek te verliezen in zijn werk. Werd dit verhaal vanuit zijn visie verteld, daar krijgen we met downloadable content een andere invalshoek die zich enkele jaren na de hoofdgame afspeelt.
Inheritance draait namelijk geheel om de dochter van de schilder. Jaren zijn verstreken en ze besluit het huis waar ze in opgroeide nogmaals te bezoeken om zo antwoorden te krijgen op haar vragen. Dit gebeurt voornamelijk middels flashbacks, waardoor je situaties op een andere manier gaat bekijken. Werd eerst enkel de kant van haar vader belicht, daar ga je sommige dingen nu mogelijk in een ander daglicht zien door de invalshoek van zijn dochter. Door enkele keuzes die je gedurende de game maakt speel je drie mogelijke eindes vrij, de één vrolijker dan de ander.
Omdat het verhaal zich op dezelfde locatie afspeelt was ik bang dat de ontwikkelaar zich er makkelijk vanaf had gemaakt. Het tegendeel is gelukkig waar. De verstreken jaren hebben het huis geen goed gedaan. De kamers zijn in verval geraakt en enkel het licht van je zaklamp weet het donker te doorbreken. Het maakt de sfeer een stuk grimmiger, hoewel de ontwikkelaar nog altijd iets teveel vertrouwt op dezelfde ingrediënten aangaande het aanjagen van schrik. Ze weten dit nu wel iets beter te doseren, mede omdat je de flashbacks vanuit een lager perspectief beleeft door de kinderjaren waar ze op terugblikt.
Met ongeveer anderhalf uur gameplay is deze downloadable content korter dan het origineel, maar hier is de prijs van vijf Euro dan ook naar. Tegelijkertijd wist het verhaal van Inheritance me meer aan te spreken dan dat Layers of Fear dit deed. Dit komt omdat de gameplay middels schrikmomenten naar de achtergrond geschoven is en er meer ruimte is voor het verhaal zelf. Het enige nadeel is dat je het einde al kunt bereiken zonder alle flashbacks gezien te hebben, simpelweg door een kamer te vroeg binnen te stappen. Je mist hierdoor een deel van het totale plaatje en zult opnieuw moeten beginnen om dit alsnog compleet te krijgen.
De donkere sfeer en bijpassende soundtrack weten een goede sfeer te creëren om het minstens zo donkere verhaal te vertellen, enig nadeel is dat het zicht je soms net even teveel belemmerd is. Je bent op deze momenten zoekende naar een object of een doorgang, terwijl je letterlijk in het donker tast en hoopt dat je de oplossing aangereikt krijgt. Dit neemt niet weg dat Inheritance net even beter weet te scoren dan het origineel. Niet alleen omdat we een andere invalshoek krijgen aangaande het verhaal, maar ook omdat de puzzels en schrikmomenten net wat beter gedoseerd zijn.
|
