De komst van nieuwe spelcomputers bracht ons tot nu toe veelal vervolgen binnen bestaande franchises, toch durven Deck13 Interactive en CI Games het aan om met Lords of the Fallen een geheel nieuwe game te introduceren. Hoewel, als we zeggen dat de game geheel nieuw is, geven we de ontwikkelaars misschien iets teveel eer.

Alvorens we echter dieper in gaan op dit opvallende statement is het misschien handig de achtergrond te weten waartegen Lords of the Fallen zich afspeelt. Al te gezellig is het niet, iedere zonde die ooit is begaan zal binnen de wereld van dit spel nooit worden vergeten. We zien dit ook duidelijk terug in het gelaat van hoofdpersoon Harkyn. Zijn gezicht zit vol met tatoeages die zijn begane zonden direct aan eenieder duidelijk maken. Toch krijgt de man een kans om zich te ontdoen van zijn verleden wanneer het menselijk ras wordt aangevallen door een leger van lang vergeten goden. Aangezien jij de enige persoon lijkt te zijn die weerstand kan bieden, word je erop uit gestuurd om orde op zaken te stellen. Gedurende het verhaal kun je zo nu en dan kiezen uit een serie antwoorden om je het gevoel te geven dat je enige invloed uitoefent op wat er gaande is, hetgeen op papier indrukwekkender klinkt dan daadwerkelijk het geval is. Je keuzes lijken nooit enige invloed te hebben en zelfs op het oog belangrijke keuzemomenten voelen uiteindelijk leeg aan.


Gelukkig kent de gameplay een grotere mate aan vrijheid, hetgeen naar voren komt in twee elementen: je armor en je klasse. Je armor is grofweg in te delen in zwaar, gemiddeld en licht, waarbij je tussentijds wijzigingen door kunt voeren. Dit is nodig ook, verschillende vijanden vereisen namelijk een verschillende aanpak, waardoor je goed na zult moeten denken over welke strategie je kiest. Zwaardere armor geeft weliswaar betere bescherming, maar laat je karakter langzamer bewegen, hetgeen natuurlijk ook andersom werkt. Ook op ander vlak mag je een eigen invulling aan de game geven, je kunt namelijk kiezen uit de magieklassen Solace, Brawling en Deception. Solace draait rondom verdediging, Brawling is een agressievere męlee stijl en Deception draait meer om het verzwakken van de tegenstander.

Aangezien je slechts voor één stijl kunt kiezen zul je hier goed over na moeten denken, Lords of the Fallen is namelijk geen makkelijke game. De kleinere typen vijanden zijn nog wel goed te overwinnen, de grotere exemplaren vereisen daarentegen een pak meer strategie. Het is vaak beter om hun patronen te leren kennen dan direct het gevecht in te rennen. Hiernaast vereist iedere actie, denk aan aanvallen, verdedigen, sprinten of wegrollen, uithoudingsvermogen, waardoor je een balans zult moeten vinden in hetgeen wat je doet. Overleef je het niet, dan zul je zonder genade teruggeplaatst worden naar een checkpoint en je opgedane ervaring mogelijk verliezen. Om dit te voorkomen zul je tijdig je geest terug moeten vinden die je ervaring vasthoudt, hoe langer je hier echter over doet, hoe minder ervaring je over zult houden. In de praktijk klinkt dit zwaarder dan dat het is, checkpoints zijn er namelijk veelvuldig en de kans is dan ook klein dat de ervaring geheel verdwenen is alvorens je terug bent op de positie van de geest.


Klinkt dit alles niet behoorlijk bekend? Precies, zoals in de inleiding al aangegeven is Lords of the Fallen in veel van zijn features niet uniek te noemen, het leent namelijk veel van Demon's en Dark Souls. Nu rekenen we de game hier niet op af, het voorbeeld betrof immers een pareltje in zijn genre, toch liggen de vergelijkingen er zo dik bovenop dat het niet onbenoemd mag blijven. Tegelijkertijd is Lords of the Fallen een stuk meer vergevingsgezind in zijn opzet. Wanneer je dood gaat zul je bijvoorbeeld niet alle gezondheid, magie en potions verliezen. Het spel gaat zelfs nog iets verder door een persoonlijke moeilijkheidsgraad in te bouwen. Voor iedere vijand die je verslaat loopt je vermenigvuldiger voor ervaringspunten op. Bij de savepunten kun je ze uit laten keren, maar je kunt er tevens voor kiezen om langer door te lopen, meer vijanden te verslaan en je vermenigvuldiger verder op te laten lopen. Het risico laat zich uiteraard raden: ga je tussentijds dood dan is de opgedane ervaring verloren. Aangezien je deze ervaring in kunt zetten voor Spell Points (om spreuken sterker te maken) of aan Attribute Points (te verdelen over diverse elementen) voelt het ook daadwerkelijk als een groots gemis.

Qua combat lijkt het spel, door diens grootse aanbod aan zwaarden, bijlen, hamers en soortgelijke wapens, vooral gericht te zijn op męlee. De integratie van de Gauntlet is des te opvallender te noemen, met dit wapen kun je namelijk op afstand aanvallen, hetgeen de balans onderuit haalt. Zijn de confrontaties met vijanden in het begin een spannend kat en muis spel, daar is dit nu ineens niet langer het geval. Zeker wanneer je Runes tegen komt, te gebruiken om je wapens bij een smid te versterken, kan de Gauntlet uitgroeien tot een te machtig wapen. Combineer dit met de zeer krachtige Shield Charge en het spel is ineens een stuk makkelijker geworden.


Toch is Lords of the Fallen zeker geen titel waar je doorheen zult rennen, al was het maar omdat je de moeilijkheidsgraad – naast het benoemde systeem van uit te keren ervaringspunten - gedeeltelijk zelf kunt bepalen. Op momenten in de wereld zul je gebieden tegen komen die je binnen kunt stappen om een extra uitdaging te gaan. Vaak gaat het om het verslaan van een bepaald aantal vijanden waar een beloning tegenover staat, al was het maar om je vermenigvuldiger van je ervaring voort te laten duren. De spelwereld kent hiernaast, ondanks diens lineaire opzet, geheime doorgangen die je direct door laten lopen richting een latere eindbaas. Verstandig? Wellicht niet, maar het geeft spelers die een uitdaging zoeken hier direct toegang toe.

Al het bovenstaande maakt Lords of the Fallen tot een wisselende titel wanneer het gaat om kwaliteit. Het ontbreekt een eigen gezicht, maar dit is niet het enige probleem. Zien de cutscenes er bijvoorbeeld indrukwekkend uit, daar zijn de algehele graphics een stuk minder fraai. Animaties zijn op momenten lachwekkend, de camera weet de actie niet altijd goed in beeld te brengen en er is last van pop-in bij objecten. Hoewel het gebruik van ingesproken audio logs je verder weliswaar goed betrekken in het verhaal is diens plaatsing vaak niet optimaal. Terwijl je je probeert te concentreren op diens inhoud loop je direct erna een gevecht in, of vindt er een cutscene plaats die de audio log afkapt. Maakt dit alles Lords of the Fallen een slechte game? Dat zeker niet. Hoewel het een eigen identiteit mist is er voldoende om je mee te vermaken. Ben je dan ook op zoek naar een pure singleplayer aangelegenheid die meer vergevingsgezind is dan de Souls serie, dan kun je het spel zeker een kans geven.