Met Naruto produceert Studio Pierrot één van de populairste lopende anime van Japan en met behulp van de bioscoopfilms spelen ze in op het succes van de serie. Midden 2008 lanceerde men bijvoorbeeld de tweede Shippuden film 'Bonds'. Is deze animatie een bioscoopbezoekje waard?

Bonds vertelt het verhaal van het Sky Country land, dat tijdens de Second Great Ninja War een luchtaanval uitvoerde op de vijf grote naties van de ninjawereld. Hun aanval mislukte echter en Konoha kon het Sky Country compleet vernietigen. Jarenlang verdween het land van het toneel, maar nu zijn ze terug op volle kracht met één missie: Konoha vernietigen. De film begint dan ook met een grootscheepse aanval op Konoha waarbij de stad grotendeels vernietigd wordt. Dankzij de mysterieuze dokter vallen er weinig gewonden, dokter Shinou slaagt er samen met zijn pupil Amaru in om vele zwaargewonde ninja te redden. Nu hebben Shinou en Amaru echter de hulp nodig van Naruto, Hinata en Sakura om veilig terug te keren naar Amaru's dorp dat ook aangevallen werd. Ondertussen probeert Konoha terug te slaan en het Sky Country te vernietigen.

Het lijkt een ideaal recept voor een spannend verhaal, maar de uitwerking valt serieus tegen. Aan de start van de film krijgen we grootse actiescènes tussen het Sky Country en Konoha, maar na het bombardement van Konoha en het leuke gevecht tussen Sai en enkele Sky Country ninja wordt alle aandacht verplaatst naar één vijand, namelijk de duistere Super Saiyan. Dat is natuurlijk zijn echte naam niet, maar de gelijkenissen zijn groot: hij ondergaat een transformatie waardoor hij extra kracht krijgt, zijn spieren sterk toenemen en waardoor zijn haar gaat rechtstaan. Hij lijkt Broly wel. De veel interessantere Sky Country ninja, die moderne wapens gebruiken en kunnen vliegen, worden allemaal uitgeschakeld in vijf seconden. Zelfs de typische Anbu is nuttiger dan een Sky Country ninja. Men had beter bijvoorbeeld Kakashi een leuk gevecht van een minuutje of twee gegeven.


Alle aandacht gaat nu naar die ene saaie vijand, Amaru, Naruto en Sasuke. Op voorhand werd veel aandacht besteed aan de ontmoeting van de twee laatste, maar in de film praten ze niet echt veel. De film toont echter opnieuw een gezonde interactie tussen Naruto en Sasuke in plaats van het emotionele gezeur dat we krijgen in de manga. De band tussen Naruto en Sasuke is echter minder belangrijk dan de band tussen Naruto en Amaru. Nieuwe, jonge personages in Naruto films en filler volgen altijd hetzelfde patroon: in het begin hebben ze problemen met Naruto, maar uiteindelijk bekeren ze zich toch altijd. Meestal gebeurt dit op een ongeloofwaardige snelle manier, maar in het geval van Amaru is de relatie met Naruto beter uitgewerkt en geloofwaardiger. Amaru zou als personage zeker niet misstaan in de serie.

De film focust dus uitgebreid op Amaru en Naruto, waardoor de andere personages weinig aandacht krijgen. Hinata en Sakura die Naruto vergezellen, verdwijnen gewoon een half uur van het scherm. Ze doen ook gewoon niets. Hinata mag alleen Naruto-kun en Sasuke-kun roepen. De balans in de film is dus compleet verkeerd en het verhaal wordt te snel op de achtergrond geschoven. Aan het einde van de film houd je wel een goed gevoel over. Het is namelijk een einde dat je goed doet voelen zodat je toch het gevoel krijgt dat je van de film genoten hebt. In dit opzicht is het einde het best vergelijkbaar met die van de Pokémon films. Die films zijn ook niet te indrukwekkend, maar het einde maakt je toch zo blij zodat je naar de volgende film gaat.


We hebben dus een leuk begin, een saai midden en een leuk einde. Aangezien de film zo'n negentig minuten duurt, is dat echter onvoldoende. Die negentig minuten hebben we wel prachtige animatie en lichteffecten. De animatie is van hoge kwaliteit, de ontwerpen van de schepen en de personages zijn leuk, en de effecten van water, vuur en bliksem zijn top. Het hoge budget is dus zeker goed gebruikt. Dat budget werd natuurlijk ook besteed aan de nodige muziek, maar de investeringen hier waren beperkter. Studio Pierrot heeft namelijk vooral muziek uit het origineel gebruikt. De typische deuntjes klinken nog altijd goed en passen goed bij de actie. Het nieuwe themanummer is minder goed. No Rain, No Rainbow van Home Made Kazoku (Nagareboshi Shooting Star van Naruto Shippuden) klinkt minder leuk. Het nummer past gewoon niet bij de film.

De stemmen van Shinou en Amaru passen gelukkig wel. Actievelingen Unshou Ishizuka (Shinou) en Motoko Kumai (Amaru) zetten opnieuw topprestaties neer. Ze brengen hun personages goed tot leven. Daarnaast keert iedereen uit de serie terug voor de gebruikelijke prestatie, hoewel het aantal oude personages met dialoog wel beperkt is. Qua verhaal is Bonds een zwakke film: het verhaal is van weinig belang en de gevechten worden voorspelbaar waardoor je de film eigenlijk mag overslaan. De film is echter zeker niet waardeloos: de animatie en de muziek zijn top, Amaru is een leuk personage en de korte actiescènes zijn lekker groots. Je kunt ook verwijzingen naar andere series zoeken. Buiten de 'Super Saiyan' zul je ook de ongewilde gelijkenissen zien met Hinamori in Bleach en Castle in the Sky, maar dat is geen reden om een film te kopen.