Project Rub is een spel waarin je meisjes versiert, aankleedt, uitkleedt en aanraakt met je stylus. Sonic Team, de makers van het spel, laten zien dat zij in tegenstelling tot andere developers heel goed om kunnen gaan met een dergelijke sensualiteit. Bij het ene spel ligt het er allemaal veel te dik bovenop, bij het andere vindt men het wellicht te riskant en waagt men zich er niet aan. Bij Project Rub voelt het zo natuurlijk aan als het maar kan in een spel. De liefdesscènes zijn geen plastic Hollywood romantiek, maar eerder liefkozende uitingen van warme genegenheid, die echter steeds iets stouter worden.

Een product van een andere cultuur
Sexy meisjes versieren, uitkleden en aanraken: soms schijnt deze Japanse voorliefde door in Europa. In tekenfilms: volwassen manga's maar ook kindertekenfilms als Shin-chan en Dragonball. In spellen die exclusief in Japan uitkomen, komen ook wel eens zulke onschuldige licht sensuele zaken voor. In spellen voor de Europese markt zoals DOA Xtreme Beach Volleyball toonden de Japanners hun ware aard en nu dus ook in Project Rub.

Wij kloppen onszelf op de borst, en denken hier in het westen dat we seksuele tolerantie en seksuele vrijheid hebben uitgevonden in de vrije jaren '60. Maar net zoals het wiel ook al uitgevonden was, zo bestond ook seksuele verdraagzaamheid al eeuwen. Maar op een gegeven moment kwam het christendom, en toen mocht ineens helemaal niets meer, en was alles taboe. In de jaren '60 van de twintigste eeuw hebben we eindelijk dat juk van ons af geschud. Maar Japan is nooit christelijk geworden (god zij dank), en dus zijn de seksuele normen daar altijd heel anders geweest: vrijer, relaxter. Men vindt er "Love Hotels" op iedere hoek van de straat, en seks is een normaal onderdeel van het dagelijks leven. Vandaar misschien dat een spel als Project Rub door de Japanners zeer natuurlijk en oprecht wordt ervaren, en vandaar dat wij er nog een beetje onwennig en giechelig over doen. Project Rub is duidelijk een product van een andere cultuur.



Onschuldig Japans vermaak
Voor ons is de nadruk op meisjes versieren heel speciaal, ook voor mij want dit is nu al de vierde alinea dat ik erover schrijf, maar het spel is eigenlijk heel onschuldig. Het gaat namelijk om het versieren en niet zozeer om het resultaat van dat versieren. Bijvoorbeeld: in de options kun je de taal instellen, en dan kun je in 6 talen leren hoe je "ik hou van je" zegt: I love you, ich liebe dich, te quiero, ti amo, ai shiteru. Misschien dat je hier nog wat aan hebt tijdens de vakantiemaanden. Maar als je taal instelt op Nihon-go, oftewel Japans, dan heeft het meisje op het introductiescherm natuurlijk ineens geen topje meer aan.

Het is een spel met een licht seksuele lading met een dikke knipoog. Er wordt heel grappig met de stof omgegaan, zodat het niet smakeloos wordt, zoals in het spel 7 Sins. Eigenlijk zou het voor alle leeftijden moeten zijn, want het is heel onschuldig. In Europa is het voor 12+, net als in het opperpreutse land Amerika, dus dat valt dan weer mee van die yankees.



Projectie op personages
Het verhaal is eigenlijk erg leuk. Jij als speler moet je kunnen identificeren met het hoofdpersonage, daarom is laatstgenoemde een soort zwart silhouet met iets wat op een skateboardhelm en gewrichtsbeschermers lijkt. Verder heeft hij een oranje korte broek aan, grijze schoenen en een zwart t-shirt met een goudvis erop. Het personage loopt over straat en wordt op slag verliefd op een prachtig meisje dat langsloopt. Ook het vrouwelijke personage is een schaduw, een silhouet, zodat je ook op dat personage iemand kan projecteren: het meisje waar je verliefd op bent. Het meisje heeft grijs haar, een blauwe jurk en blauwe hoge schoenen, maar je kunt kleding vrijspelen en haar vervolgens leuker en "luchtiger" aankleden.