Project Rub is een spel waarin je meisjes versiert, aankleedt, uitkleedt en aanraakt met je stylus. Sonic Team, de makers van het spel, laten zien dat zij in tegenstelling tot andere developers heel goed om kunnen gaan met een dergelijke sensualiteit. Bij het ene spel ligt het er allemaal veel te dik bovenop, bij het andere vindt men het wellicht te riskant en waagt men zich er niet aan. Bij Project Rub voelt het zo natuurlijk aan als het maar kan in een spel. De liefdesscènes zijn geen plastic Hollywood romantiek, maar eerder liefkozende uitingen van warme genegenheid, die echter steeds iets stouter worden.

Lachwekkende tunes
Het lachwekkende van die tunes is dat ze voor een groot gedeelte bestaan uit stemmen. Dat wil dus zeggen: geneurie, geschreeuw, gekrijs en ander stemgeluid in plaats van instrumenten. Dit is origineel, het is grappig en het klinkt ook nog eens keer goed. Project Rub heeft een zeer karakteristiek en herkenbaar geluid. Normaal gesproken is een soundtest niet zo opzienbarend. Bij Project Rub is het een genot om te beluisteren.

Dan zijn er ook nog de geluidseffecten. Ook bij de geluidseffecten horen we opvallend vaak een stem, die dan door hysterisch, geruststellend, prijzend, teleurgesteld of aanmoedigend te klinken het juiste effect probeert te bewerkstelligen. Tenslotte worden er nog stemmen gebruikt die niet een geluidseffect voorstellen, maar die iets aankondigen, vaak een bepaalde minigame of een pauze (Breaktime). Het lachwekkende is vooral dat die stemmen overduidelijk zijn ingesproken door Japanners, en Japanners hebben over het algemeen een geweldige Engelse uitspraak, die een beetje vreemd, aandoenlijk maar vooral typisch Japans is. Het eerder genoemde Breaktime klinkt meer als Boreekutaimu. Mijn favorieten zijn toch wel Kandooru (Candle), Baastappu (Busstop), Kaato (Cart) en Skoopioon (Scorpion), maar ze klinken eigenlijk allemaal heel grappig.



Een hele punt hoger
Het ideale vrouwenlichaam is in Nederland en het Westen een blonde vrouw met volgens Amerikaans recept geplastificeerde dikke siliconentieten, voor de rest broodmager, het liefst met zichtbare ribben, en hele smalle heupen. Had ik blond al gezegd? Maar goed, het meisje dat op de hoes staat en boven het menuscherm, trekt zich daar niets van aan. Zij is een mooi maar realistisch gevormd meisje, met een mooi figuur, niet al te mager. Ze heeft geen dikke tieten maar ze heeft tenminste wel heupen en dijen. Alleen al doordat ze een mooi realistisch figuur heeft, scoort het spel bij mij een hele punt hoger.

Over dat meisje op de voorkant van het hoesje is nog meer te vertellen dan alleen over haar figuur. Haar houding is heel mooi afgebeeld. Ze leunt een beetje op haar rechterbeen, waardoor haar lichaam een beetje kantelt. Haar handen heeft op een asymmetrische manier omhoog gericht. De afbeelding krijgt op deze manier een dynamiek mee, die weer versterkt wordt door de achtergrond. Dit is geen gamedesign, dit is kunst. De houding, en het feit dat ze een wit silhouet is, zijn een verwijzing naar de Griekse en Romeinse sculpturen uit de Oudheid. Het lijkt een beetje op Afrodite van Melos, Nike van Samothrace of Afrodite van Rhodos, maar dan met een bikini. Voor deze uiting van kunstzinnigheid krijgt het graphicscijfer van dit spel er wederom een volle punt bij op.



Maar zonder de twee bovengenoemde zaken die ik zeer waardeer blijft er dus veel minder van het cijfer over. De graphics van de menu's en de tussenfilmpjes zijn nog wel heel leuk, ze ademen namelijk een beetje die jaren '70 sfeer uit door de geel, oranje en bruintinten en de wilde regenboogachtige vormen. Maar de minigames zelf zijn minder fantastisch vormgegeven. Er komen mij iets te vaak dradenmannetjes in voor, dat zijn de übersimpele mensenfiguurtjes bestaande uit een dikke stip als hoofd met vijf draden er aan die de romp en ledematen vertegenwoordigen. Een paar zaken die in het spel voorkomen, bijvoorbeeld de stiercounter, zijn niet getekend maar gefotografeerd en geïncorporeerd in het spel. Dit vind ik wel een grappige manier van vormgeven, die ook duidelijk voorkomt in WarioWare: Touched.

Voor elkaar gemaakt
De spelervaring van Project Rub is leuk, want je speelt typische DS minigames. Het is gekheid wat de klok slaat. WarioWare: Touched liefhebbers zullen deze game ook zeker kunnen waarderen om zijn humor en speelbaarheid. Maar het is ook een heel interessante ervaring, want je consumeert een product dat hoort bij een andere cultuur, waarin datinggames anders gewaardeerd worden. Daarom voelt het spel ook heel natuurlijk en ongedwongen aan.

Project Rub was een launchtitel, en het was voor mij het eerste spel dat ik voor de DS kocht. Ik wilde dat mijn eerste DS ervaring project Rub werd. Als je een DS hebt, en je hebt dit spel nog niet, dan weet je niet echt hoe het is om op een DS te spelen. Project Rub en de DS horen gewoon bij elkaar. Ze zijn voor elkaar gemaakt.