Het is alweer een dikke tien jaar geleden dat Broken Sword: Shadow of the Templars uitkwam op de PC. De game wist vriend en vijand te verrassen met een boeiend verhaal, mooie graphics, messcherpe dialogen en bizarre humor. Gaat Angel of Death terug naar die goede ouwe tijd?

Gelukkig moeten we naast het puzzelen ook nog een heleboel babbelen. De meest uiteenlopende karakter passeren de revue en dit is absoluut een punt waarop The Angel of Death goed scoort. De dialogen zijn weer van hoog niveau en al haalt het (wederom) niet het niveau van de eerste twee titels uit de serie, het blijft in vergelijking met andere games in het genre het sterke punt van Broken Sword. Vooral de monologen van George zijn gort droog en werken op de lachspieren. Dit is toch een van de redenen dat de Amerikaan een van de meest memorabele karakters is die we kennen uit Point & Click land.

De dialogen zijn sterk, maar in een game die valt of staat bij de voice-acting kan er nog veel kwaad worden gesticht met verkeerde acteurs. George wordt wederom ingesproken door Rolf Saxon, die weer een sterk staaltje van inspreken laat zien. Ook de andere karakters klinken zoals je zou verwachten dat ze klinken. Geen moment tijdens het spelen van The Angel of Death heb ik mij geërgerd aan de stemmen en dat is wel eens anders geweest in soortgelijke spellen. Wat dan wel weer enigszins tegenvalt, is de achtergrondmuziek in combinatie met de achtergrondgeluiden. Zo nu en dan komt er een ‘spannend’ muziekje voorbij, al heb je vaak geen flauw benul waarom nu juist dan dat riedeltje de kop opsteekt. Ook de achtergrond geluiden zijn niet indrukwekkend. Je zult je er niet aan ergeren of iets dergelijks, maar opvallend is het niet.

Klauteren moet nog steeds, al is het niet meer zo geforceerd als in The Sleeping Dragon.

Grafisch gezien is Broken Sword: Angel of Death matig. Het is absoluut een stapje vooruit ten opzichte van Sleeping Dragon, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Dat omgevingen ogen kaal en grauw. Ook dit deel is, net als het vorige, geheel in 3D en eerlijkheid gebied mij te zeggen dat dit de serie absoluut geen goed heeft gedaan. Het spel moet inboeten op sfeer en dat is juist iets wat in de eerste twee delen zo briljant was. Met deel drie deden we op dit gebied een heel flinke stap terug, met deel vier gaan we weer de goede kant op, al is het nog niet wat het zou moeten zijn. Als Broken Sword: The Angel of Death drie jaar geleden was uitgekomen, hadden de graphics nog gekund, nu is het gewoon niet meer van deze tijd. Wat de game wel goed doet, is het meedraaien van de camera en de camerastandpunten. Het geeft het geheel een filmisch effect (iets wat we ook al zagen in Fahrenheit).

Broken Sword: The Angel of Death blijft een P&C Adventure, wat meestal inhoudt dat een tweede keer doorspelen niet echt uitnodigt. Je kent de puzzels, de gesprekken nogmaals horen is niet zo leuk meer en het verhaal is exact hetzelfde. Gelukkig neemt het hoofdverhaal wel de nodige uurtjes in, waardoor Angel of Death zeker de moeite waard is, helemaal voor de fans van het genre.

De vergelijking met Dan Brown boeken is niet uit de lucht gegrepen...

Broken Sword: Angel of Death is op elk aspect beter dan The Sleeping Dragon, maar mag (helaas) nog niet in de schaduw staan van het briljante Shadow of the Templars. Gelukkig zijn de heren en dames bij Revolution Software wel op de goede weg en hopelijk mogen we in de toekomst toch nog uitkijken naar een deel in de serie dat wel het gewenste niveau haalt. Angel of Death is weer op en top Point & Click, wat betekent dat je eigenlijk niet meer doet dan je muis over het scherm laten glijden opzoek naar objecten waarmee je interactie kunt uitvoeren, om daarna al je gevonden voorwerpen er op uit te proberen. Gelukkig is het spannende verhaal in combinatie met de goede voice-acting een drijfveer om je toch nog net even verder te laten spelen. En dat zien we graag in dit soort games.