Op voorhand was ontwikkelaar Hangar 13 duidelijk: Mafia: The Old Country is een rechtlijnige ervaring die draait om het verhaal, zonder onnodige uitstapjes. Nu ik na vijftien uur terugkijk op deze beslissing ben ik in dubio, aangezien dit zowel het sterkste als het zwakste uitgangspunt is geworden.
Dromen over een betere toekomst. Het is wat Enzo Favara en zijn vriend op de been houdt aan het begin van de twintigste eeuw. Werkend in de mijnen zetten ze al hun geld opzij om de overstap te kunnen maken naar het beloofde land. Amerika is alleen verder weg dan ooit als Enzo na een samenloop van omstandigheden op de vlucht moet slaan en alles waar hij voor gewerkt heeft achter zich moet laten. Gelukkig biedt Don Torrisi uitkomst. Het hoofd van een misdaadfamilie neemt hem onder zijn vleugels en de rest laat zich raden. In het verhaal worden alle belangrijke vakjes van het genre afgevinkt, zoals de groei van een nieuwkomer naar een belangrijke speler, een onmogelijke liefde en verschillende typeringen van personages.
Hangar 13 kleurt wat dat betreft nergens buiten de lijntjes of weet echt te verrassen. Dat je toch interesse blijft houden komt door de schitterende setting. Het Sicilië aan het begin van de twintigste eeuw en de opmars van vakbonden en het rijden in auto’s is authentiek neergezet en de cast doet hun best om je mee te voeren naar dit tijdperk. Met name Don Torrisi, ingesproken door Johnny Santiago, weet met zijn diepe, doordringende stem indruk te maken. In combinatie met de motion capture en mogelijkheid tot volledig Siciliaans ingesproken stemmen komt het verhaal tot leven, alleen dan wel in een traag tempo. Je moet ertegen kunnen om gameplay en cutscenes regelmatig in elkaar over te zien lopen en het is niet voor niets dat de ontwikkelaar je de optie geeft om sommige auto- en paardenritten over te laten slaan.
Door de focus op het verhaal kent Mafia: The Old Country geen zijmissies of een levendige wereld om te verkennen. Dit betekent overigens niet dat er geen open wereld aanwezig is. In sommige missies krijg je de opdracht om naar een locatie te gaan, maar je kunt dit ook geheel links laten liggen om op verkenning te gaan. Of je hier zin in hebt is de vraag. Mocht je de Trophies of Achievements najagen dan is dit het moment om collectibles te vergaren, die overigens worden aangegeven op de map als je er dichtbij bent. Verder zijn er Trinacria te verzamelen die dienen als in-game valuta, en dat was het wel. De focus op het verhaal is tijdens deze verkenning pijnlijk. Personages die je tegen komt staan er als poppen bij en als je een geweer trekt zullen ze hier niet op reageren. Dit terwijl de uitgestrekte velden, afgelegen huizen en kleine stadjes juist uitnodigen om er meer mee te doen. Door dit te negeren had de ontwikkelaar er misschien nog wel beter aan gedaan om de mogelijkheid tot verkenning er geheel uit te halen.
De verhaallijn, die zich in vijftien hoofdstukken afspeelt, is wat dat betreft een stuk meer gestructureerd. Middels markers is altijd duidelijk wat er van je verwacht wordt en hier te ver vanaf wijken resulteert in een teller die je kort de tijd geeft om terug te gaan. Een groot deel van de speeltijd gaat uit naar het plegen van onderzoek, sluipen langs vijanden, schieten op vijanden of één-op-één-gevechten met een mes. Voor ieder van de losse elementen is één conclusie te trekken, en dat is dat het allemaal niet erg lastig is. Om dit te verduidelijken enkele voorbeelden. Stel dat je een kluis moet openen, dan is de combinatie altijd in een document te vinden dat er vlakbij ligt, waarna de code ook nog eens in je beeld staat zodat iedere vorm van denkwerk verdwijnt. Moet je vijanden ongezien uitschakelen? Dan is er een kist om hun lichamen in te verstoppen, maar omdat de looplijnen elkaar nooit kruisen kun je ze gewoon laten liggen. Kom je terecht in een shootout? Dan doen vijanden amper moeite om in cover te blijven en rennen kriskras over het veld. Of zoals ook het geval was: dan rennen ze een trap op waar ik ze één voor één uitschakelde en hun berg aan lichamen steeds imposantere vormen aannam. Ook missen de geweren de impact die je ervan mag verwachten, en uiteindelijk maakt het dan ook weinig uit welk wapen je nu precies hanteert.
Deze simpliciteit is ook doorgetrokken in de mesgevechten. Op sommige momenten kom je tegenover een vijand te staan die je uit moet schakelen met een mes. Dat deze vijand net een geweer vast had en jij hulpeloos was speelt dan even geen rol, hij gooit het geweer gerust weg om het gevecht aan te gaan. Laten we het houden op een eervol gevoel, dat ineens compleet de andere kant op slaat. Ieder gevecht is te winnen door simpelweg een afwachtende houding aan te nemen, je tegenstander toe te laten slaan en deze aanval te pareren. Door de focus op het verhaal is de gameplay op teveel momenten op een tweede plan geschoven om het iedereen naar de zin te maken. En dit zijn niet de enige keuzes waar ik moeite mee had.
Zoals eerder benoemd zijn Dinari de in-game valuta waar je onder andere voertuigen, paarden en wapens mee kunt kopen. Een veelvoud hiervan zijn enkel aan te schaffen in een winkel waar je lang niet altijd bij kunt, zo ook de mogelijkheid om je rozenkrans uit te breiden waar je kralen en bedeltjes op kunt plaatsen die diverse bonussen geven. Juist omdat de game al zo makkelijk is heb je deze bonussen nergens nodig en zul je de mogelijkheid hiertoe al snel vergeten. Ditzelfde valt te noteren voor de verschillende messen, ieder met hun eigen specialiteiten. Het zijn toevoegingen die leuk staan op papier, in de praktijk hebben ze geen toegevoegde waarde.
Zoals in de inleiding aangegeven zijn sommige keuzes van Hangar 13 uiteindelijk zowel het sterkste als het zwakste punt geworden. Het verhaal, hoewel behoorlijk voorspelbaar, is leuk om te volgen, met sterke acteerprestaties en een schitterend Sicilië waar het zich in afspeelt. Soms zul je alleen uit deze ervaring worden gehaald als de game wisselt van in-game beelden naar cutscenes en behoorlijk hapert om dit mogelijk te maken. Door de sterke focus op het verhaal lijkt de gameplay op een tweede plan beland te zijn. Steeds als je een gebied in loopt waar de ammo klaar ligt en de cover rijkelijk aanwezig is en weet je al hoe laat het is. Het is op deze momenten even doorbijten om terug te keren naar de sterkere elementen. Een les die de studio hopelijk ter harte neemt voor hun volgende game.
Beoordeling
65
Mafia: The Old Country vertelt een lineair, ietwat voorspelbaar verhaal dat tot leven komt in een schitterend Sicilië en door sterke acteerprestaties. De simplistische en weinig originele gameplay voelt wat dat betreft eerder als een vervelende onderbreking, terwijl elementen als upgrades er met de haren zijn bij gesleept zonder duidelijke meerwaarde te hebben.
