Remakes en remasters zijn een ideale manier om oude liefdes opnieuw te beleven, of games te ervaren die je nooit eerder hebt gespeeld. De remasters van Legacy of Kain: Soul Reaver vallen voor mij in de laatste categorie.

De Legacy of Kain serie bestaat uit vijf delen, waarvan dit het tweede en derde deel zijn. We worden meegenomen naar de duistere wereld Nosgoth en kruipen in de huid van Raziel. Deze voormalig luitenant van de vampieren werd in een afgrond geworpen nadat hij werd verraadden door zijn meester Kain. Reden zijn de door hem aangegroeide vleugels. Kain is niet blij wanneer één van zijn onderdanen qua aanzicht boven hem staat en dus besluit hij ze af te scheuren en Raziel voor dood achter te laten. Logischerwijs is wraak het thema, de Elder God brengt Raziel namelijk terug en geeft hem een kans om het bewind van Kain een halt toe te roepen. Het is het verhaal in een notendop dat een stuk dieper gaat dan de ene alinea waar ik het nu mee omschrijf, belangrijk is in ieder geval om te weten dat je het originele Blood Omen: Legacy of Kain niet gespeeld hoeft te hebben om toch alles mee te krijgen.


Het verhaal maakt vandaag de dag nog altijd een goede indruk en dit komt ook naar voren in de ontwerpen. De Bijbelse ondertonen zijn duidelijk waarneembaar, met glas-in-loodramen en steenwerken die het gotische uitgangspunt onderstrepen. Het is wat dat betreft jammer dat de omgevingen erg leeg zijn en je opdrachten binnen deze Metroidvania-opzet een stuk minder indruk maken. Veelvuldig zul je puzzels op moeten lossen die leunen op de kwaliteit van Raziel om te kunnen wisselen tussen een geestelijke en een fysieke wereld. Dit resulteert soms in momenten waarop je even na moet denken, terwijl de rest is opgevuld met schuifpuzzels.

Voor de gevechten is een soortgelijke tweestrijd op te merken. Omdat de meeste vijanden die je tegen komt niet bepaald levend zijn zul je ze eerst schadelijk moeten maken. Dit doe je door ze bijvoorbeeld in het water of vuur te werpen, of ze bloot te stellen aan licht. De omgeving in je voordeel gebruiken begint echter al snel in herhaling te vallen en enkel de eindbazen weten nog enige afwisseling te brengen, hoewel het gemis van lock-on systeem op deze momenten extra pijnlijk is. Het is duidelijk dat de ontwikkelaar de basis intact heeft willen houden, wat ook op ander vlak naar voren komt. Regelmatig ben je de weg kwijt zonder indicatoren waar je nu precies naartoe moet of wat er van je wordt verwacht, en ook het gemis van een auto-save is anno 2024 moeilijk te verklaren. Wel kun je de camera nu bijsturen, wat zelfs voor een remaster als minimale moeite gezien kan worden.


Waar de ontwikkelaar wel aandacht aan heeft gegeven zijn de graphics. Met een druk op de stick wissel je tussen de oude en de nieuwe beelden en dan vallen de verbeterde textures, belichting en karaktermodellen extra op. In combinatie met het geweldige acteerwerk dat Simon Templeman als Kain en Michael Bell als Raziel weten neer te zetten blijft duidelijk dat het verhaal, alsmede de beleving ervan, de boventoon voeren. Mocht je hier nog wat dieper in willen duiken dan is er een uitgebreide galerij met extra’s aanwezig. Je kunt de soundtrack beluisteren, artworks bekijken, een blik achter de schermen werpen en zelfs gedeeltes spelen die eerder werden verwijderd. Een stukje fanservice waar je u tegen zegt. En dit lijkt ook precies het doel geweest te zijn van deze remasters: het aanbieden van iets waar je als (potentiële) fan enthousiast van wordt. Misschien omdat je de games ooit eerder hebt gespeeld, of omdat je – zoals ik – er over hebt gehoord maar het nooit hebt ervaren. Behoor je tot de eerste groep dan is het ongetwijfeld een fijn weerzien, als je jezelf tot de tweede groep rekent dan moet je er wel rekening mee houden dat de graphics weliswaar van nieuw verf zijn voorzien, voor de gameplay is dit helaas amper het geval.