Ontwikkelaar Don’t Nod heeft bewezen sterke verhalen te kunnen vertellen in uiteenlopende settings en met verschillende soorten gameplay. Het eindresultaat is helaas wisselend, met sterke titels als Life is Strange en Jusant aan de ene kant, en minder geslaagde projecten als Vampyr en Twin Mirror anderzijds. Banishers: Ghosts of New Eden valt hier een beetje tussen.

Voor het verhaal gaan we terug naar het jaar 1695, een tijd waarin Banishers als beroepsgroep te vergelijken zijn met de Ghostbusters. Wanneer geesten ten tonele verschijnen kunnen ze worden ingeschakeld om hier middels krachtige rituelen een einde aan te maken. Dit is niet zonder gevaar, zo leren ook Antea Duarte en Red Mac Raith. Het duo, die tevens geliefden zijn, reizen af naar New Eden alwaar een krachtige Nightmare gestopt dient te worden. Zelfs hun mentor Charles bleek niet opgewassen tegen deze entiteit en ook Antea overleeft de confrontatie niet, terwijl Red ternauwernood weet te ontkomen. In zijn zoektocht naar wraak ontdekt hij dat Antea niet geheel verloren is, hoewel haar fysieke vorm is verdwenen zwerft haar geestesvorm nog rond. Om deze twee te verenigen komt Red voor een moeilijke keuze te staan. Enkel door een speciaal ritueel uit te voeren waarvoor de levenskracht van anderen vereist is kan hij haar geestesvorm samenbrengen met haar lichaam. En dat is nu net wat tegen de beroepscode van de Banishers in gaat.


De reis die je onderneemt is niet zonder gevaar. Geesten zijn niet van plan je een vrije doorgang te bieden en Red en Antea zullen samen moeten werken om met ze af te rekenen. Met een druk op de knop wissel je tussen het tweetal en kun je gebruik maken van Red’s zwaard, fakkel en vuurwapen, of de krachten die Antea als geest gegeven zijn. De wisselwerking tussen het tweetal is belangrijk, zo kan Red de staminameter van Antea vullen door aanvallen uit te voeren, en deze zal weer leeglopen als ze zelf in de aanval gaat of moet verdedigen. Als haar meter eenmaal leeg is zal je automatisch teruggaan naar Red, en het duo heeft elkaar dan ook echt nodig als ze de confrontaties winnend af willen sluiten. Om hierin te slagen kun je een finisher uitvoeren als de geesten genoeg zijn verzwakt, alleen had de combat er baat bij gehad als het hier niet bij was gebleven.

Wanneer je een tweetal in gevecht hebt vraagt dit om het inzetten van combo’s, iets wat de ontwikkelaar maar slechts deels heeft begrepen. Combo’s zijn weliswaar aanwezig, het zijn er alleen niet echt veel. Een skilltree zou dit nog op kunnen vangen, ware het niet dat de mogelijkheden schaars en voorspelbaar zijn. De baasgevechten zijn wat dat betreft interessanter omdat ze veelal een andere benadering vragen en dit heeft de game nodig ook. De normale vijanden hebben dermate weinig variatie dat ze nog het beste te omschrijven zijn als geestdodend (pun intended). De één is wat sterker, de ander immuun voor bepaalde aanvallen en je moet altijd opletten dat ze geen bezit nemen van stoffelijke overschotten, alleen geen van allen zijn ze origineel te noemen.


Naast de combat bestaat de gameplay voornamelijk uit het oplossen van Haunting Cases. In New Eden blijken de geesten in een grote hoedanigheid aanwezig te zijn en inwoners kunnen je hulp goed gebruiken om erachter te komen waarom ze lastig worden gevallen. Om deze cases op te lossen praat je met mensen en doorzoek je locaties om een beeld te vormen van wat er nu daadwerkelijk speelt, uiteraard gebruikmakend van de geestelijke vaardigheden die Andrea tot haar beschikking heeft. Verwacht hier overigens geen diepgaande analyses, daar zijn andere games voor gemaakt, in plaats daarvan is het een meer gestroomlijnd geheel op jacht naar de waarheid. Als je de gebeurtenissen eenmaal duidelijk hebt – zo kan het uiteindelijk heel anders zijn als wat het slachtoffer wilde doen geloven – kun je over gaan tot een actie die je bij de situatie vindt passen. Kies je ervoor om iemand vredig te laten Ascenden, wijs je iemand als schuldige aan door te Blamen of verkies je de wrede manier van het Banishen?

De keuzes die je maakt hebben uiteindelijk invloed op hoe het met Antea af zal lopen. In de praktijk zou dit moeten resulteren in lastige morele keuzes, spelenderwijs merkte ik hier echter maar weinig van. Het Banishen zou aan moeten voelen als een gruweldaad die je weloverwogen dient te nemen, alleen geeft het gros van de personages je eigenlijk weinig reden om dit niet te doen. Wat dan ook niet helpt is dat veel van de gezichtsuitdrukkingen onnatuurlijk over komen, hetgeen hun menselijkheid geen goed doet. Dit staat in schril contrast met de omgevingen die er over het algemeen juist wel goed uit zien. Het onontdekte Amerika is goed in beeld gebracht met verschillende omgevingen, wel moet gezegd worden dat een gameplayduur van zo’n vijfentwintig uur iets teveel van het goede is. Mocht je iemand zijn die alle cases op wil lossen dan kun je hier zelfs nog de nodige uren aan toevoegen, iets wat overigens geen vereiste is.


Banishers: Ghosts of New Eden heeft een beetje hetzelfde probleem als sommige andere games van ontwikkelaar Don’t Nod. Je blijft hangen omdat je wil weten hoe het verhaal zich uiteindelijk zal ontvouwen, alleen gedurende de reis heb je wel voortdurend het idee dat er qua gameplay meer in had gezeten. De hogere uitdaging in The Void, een optionele geesteswereld waar speciale regels gelden, is wat dat betreft een stap in de goede richting, alleen niet genoeg om je aan het gevoel te onttrekken dat er meer in had gezeten. Dit is ook te merken op ander vlak, zoals de framerate die soms een duik neemt en de muziek die niet goed in elkaar over loopt. Hierdoor is de kans aanwezig dat je al vroegtijdig te weinig interesse hebt om het uiteindelijke vraagstuk te beantwoorden en het lot van Antea onbeantwoord blijft.