Na Man of Medan en Little Hope is The Dark Pictures Anthology toegekomen aan het derde deel, House of Ashes geheten. Ieder van de games zijn los van elkaar te spelen, toch vinden we een constante factor in de gameplay waarin je keuzes grote consequenties kunnen hebben.

Wat de games eveneens met elkaar gemeen hebben is dat ze aan elkaar worden gepraat door de Curator. Deze mysterieuze verschijning geeft een overzicht van de gebeurtenissen, zo ook tussen de scènes door. Voornamelijk om deze reden is zijn optreden eerder overbodig dan van een toegevoegde waarde. Op spannende momenten ben je vooral geïnteresseerd hoe de verhaallijn zich ontvouwt en zit je niet te wachten op een oude man die je komt vertellen over hetgeen je net zelf al gezien hebt. Gelukkig doet dit geen afbreuk aan het verhaal zelf.


In het jaar 2003 is het Amerikaanse leger Irak binnengevallen met het doel om het regime van Saddam Hoessein omver te werpen. Onderdeel van de operatie is het onderscheppen van massavernietigingswapens met behulp van Caelus, een satelliet die gebieden in kaart brengt waar de wapens mogelijk opgeslagen liggen. Zo ook op een afgelegen locatie waar een holle ruimte onder de grond is waargenomen. Eenmaal aangekomen belanden de Amerikaanse soldaten in een vuurgevecht, tot de grond onder hun voeten verdwijnt en ze in een ondergrondse tempel terecht komen waar gevaren op de loer liggen die de oorlog overstijgt.

Nog meer dan bij Man of Medan en Little Hope is het acteerwerk erg overtuigend en de ontwikkelaar durft een zwaar thema als de oorlog van meerdere kanten te belichten. Er is ruimte om de verschillende karakters en hun achtergronden te leren kennen en dit zorgt voor een extra druk in het maken van keuzes en reageren in situaties middels Quick Time Events. Ook nu hebben je acties namelijk (grote) gevolgen, hoewel deze niet altijd direct duidelijk zijn. De kans is dan ook groot dat niet alle personages de eindstreep gaan halen, een goede reden om de verhaallijn meerdere keren te doorlopen, al dan niet door dit met vrienden te doen en de controller door te geven of online de karakters te verdelen.


Voor het overgrote deel is House of Ashes, net als de vorige delen in The Dark Pictures, beter te omschrijven als een interactieve film dan een game. Je neemt beslissingen en voltooit Quick Time Events, om vaak direct spijt te hebben van de resultaten. Toch is getracht om kleine verfijningen door te voeren in de gameplay, iets waar ze niet geheel in slagen. Wat grootser opgezette ruimtes met een vrije camera missen het beoogde doel als de camera niet lekker bestuurt, de karakters zich sloom voortbewegen en hun animaties op momenten onnatuurlijk ogen. Hier tegenover staat weer dat je door de sterke acteerprestaties nog meer in het zes tot zeven uur durende verhaal wordt getrokken, hoewel ik graag had gezien dat dit net een uurtje langer was geweest om het einde iets minder af te raffelen.