Wat krijg je als je de gameserie Monkey Island mengt met de film Elysium? Het antwoord zien we ogenschijnlijk in Deponia, een Point & Click Adventure van Daedalic Entertainment. De game verscheen vier jaar geleden voor PC, maar is nu eveneens beschikbaar voor PlayStation 4. Het geeft consolespelers de kans om te ontdekken hoe geslaagd de combinatie tussen Elysium en Monkey Island is.
Het spel betreft een komisch avontuur waarin protagonist Rufus wanhopig tracht om van de vuilnisplaneet Deponia te verhuizen naar het utopische Elysium. Als arme stakker is hij natuurlijk niet welkom op de woonplaats van de rijke stinkerds. Hij zal dan ook een gek plan tot uitvoering moeten brengen om hier te komen. Verwacht echter niet dat dit plan vlot verloopt, Rufus belandt al snel in een complot waarbij hij moet samenwerken met de knappe Goal. Het meisje raakt weliswaar per ongeluk betrokken in zijn plannen maar Rufus weet dat het om het lot gaat. Het is de aanloop naar een doldwaas verhaal waarin Rufus de kans krijgt te bewijzen dat hij Elysium (niet) waard is en het hart van Goal te veroveren.
Deponia zocht hierbij duidelijk inspiratie in oude Adventure games zodat enkele clichés uit de oude doos opnieuw naar voren komen. Het betekent een luchtig verhaaltje met de nodige leuke maar weinig gedenkwaardige grappen. Je moet dan ook geen diepgaande dialogen met verstrekkende gevolgen verwachten. Zo worden verkeerde antwoorden op keuzes weggelachen en is er maar één weg richting het einddoel, een groot verschil met hedendaagse avonturentitels uit de stal van Telltale die (de illusie van) keuze geven. Een cast van interessante, overdreven personages met grappige stemmetjes zorgt er echter voor dat conversaties wel de aandacht blijven trekken. Het ontwikkelteam moet geen awards verwachten voor een sterk verhaal maar het is voldoende om te blijven doorgaan in de game, die toch zeer snel eindigt.
Gedurende een viertal uur reis je van de ene naar de andere locatie terwijl je continu puzzels oplost. Dit gebeurt door vuilnis op te rapen en dit te combineren met ander afval. De opmerkelijke resultaten zouden hierbij zelfs MacGyver jaloers maken, hoewel de weg ernaartoe niet altijd logisch blijkt. Het was natuurlijk altijd al een genre waarin de meest gekke combinaties worden gevormd, maar de weg naar puzzels leek in de toppers altijd ietwat logisch achteraf. Het is hier echter vaak gokken en verrast zijn dat bepaalde zaken samen horen in plaats van een ‘aha-erlebnis’ die je het liefst zou ervaren. De doelen zijn ook vaak onduidelijk, het is vaak wat verloren lopen en zoveel mogelijk op voorwerpen klikken in de hoop dat je zo willekeurig wordt verder geholpen. Het geheel ontbreekt dus aan stroomlijning.
De game heeft een vlotte besturing waarbij de linker stick wordt gebruikt om te bewegen en de rechter stick om items aan te klikken. Het gaat echter niet snel vooruit, zeker omdat Rufus na het aanklikken van een voorwerp hier nog steeds op zijn gemakje naartoe moet stappen. Het trage wandelen is natuurlijk een oud zeer in het genre, maar het had gerust mogen opgelost worden in deze moderne versie. Het geeft gelukkig wel volop tijd om te genieten van de unieke cartoonstijl, hoewel de titel wel problemen heeft met het perspectief van personages in betrekking tot de omgeving. Rufus lijkt hierdoor soms ongewild groter dan hij in realiteit hoort te zijn. De mogelijkheid om sneller te wandelen had gerust aanwezig mogen zijn om hiervan de aandacht af te leiden.
|
