Mangaschrijver Masashi Kishimoto eindigde zijn levenswerk Naruto op brute wijze, hij maakte in het zevenhonderdste en laatste hoofdstuk een plotse tijdssprong naar een toekomst waar een gelukkige Naruto zijn dromen heeft bereikt. De schrijver gunde ons echter geen blik in de manier waarop Naruto zijn dromen verwezenlijkte, een gemis dat wordt opgevangen met de animatiefilm The Last: Naruto the Movie.

Animatiestudio Studio Pierrot werkte nauw samen met Kishimoto voor deze film waarin de romance tussen Naruto en zijn grote liefde Hinata dieper wordt verkend. Het lijkt enerzijds een grote spoiler om te verklappen dat Naruto en Hinata voor elkaar bestemd zijn, maar het is anderzijds vitale informatie die reeds in de begintonen van de film wordt onthuld. Het is zelfs de grote verkoopreden erachter. The Last: Naruto the Movie heeft een typische verhaallijn inclusief de verschijning van een grote slechterik die de wereld wil vernietigen, maar het is een detail in een emotioneel avontuur waarin Naruto en Hinata eindelijk hun gevoelens onder ogen moeten komen. Het is een leuk verhaal met trieste en gelukkige momenten die ons doen meeleven, zeker indien je de saga sinds het begin volgt.


The Last: Naruto the Movie weet die emotionele tonen te raken, mede door terug te blikken naar de gebeurtenissen uit de serie waarin duidelijk wordt hoe puur hun liefde eigenlijk is. Het is wel enigszins spijtig dat de animatiefilm zich twee jaar na het einde van de oorlog afspeelt, er gaan twee jaren verloren omdat Kishimoto oncomfortabel was met een romance tussen zestienjarigen. Het is onlogisch aangezien Hinata op een gegeven moment letterlijk haar liefde bekende, maar Naruto blijkt iets naïever dan gedacht. Het falen van het achterliggende verhaal over slechterik Toneri die naar de Aarde komt om een Hyuuga te ontvoeren en een nieuwe kracht te krijgen voelt minder problematisch aan. Het versterkt wel het gevoel dat Kishimoto na de introductie van Kaguya op het gebied van vijanden toch ietwat de draad is kwijtgeraakt.

Het team van Studio Pierrot is de draad niet kwijtgeraakt, iets wat met name opvalt in de animatie. Het bedrijf liet hun beste animatoren rust nemen van de serie om zich volop in te zetten op de film. Het vertaalt zich in vloeiende gevechten die een geslaagde mengelmoes van CGI en traditionele animatie bieden. Ze durven ook wat meer te experimenteren met bijvoorbeeld brede camerashots die zorgen voor een unieke blik op de gevechten. The Last staat dan ook duidelijk een treetje of twee boven de serie op dit gebied. De soundtrack weet behoudens één of twee mindere nummers eveneens de aandacht te trekken, onder andere met de terugkeer van enkele iconische nummers uit het verleden. Dit zorgt ervoor dat de gevechten een extra panache krijgen


Studio Pierrot produceerde een aangename film die een vitale rol speelt in de overkoepelende verhaallijn zodat de film verplichte kost vormt voor de fans van de serie. Het is echter niet de enige reden om de film een kans te gunnen. The Last laat hier en daar een steek vallen, met name in het verhaal dat gerust een pak strakker mocht en dat zeker een meer logische schurk kon gebruiken dan Toneri. Het deert echter weinig gezien het romantische verhaal dat een belangrijke afsluiting is voor de franchise. Gecombineerd met een stevige animatie en de klassieke stemmen zorgt het voor een film die ondanks de eerder genoemde minpunten wel de moeite waard is.