Een week geleden brachten we jullie het nieuws, afkomstig uit de Japanse krant Nikkei, over de werkethiek binnen Konami. Het leek een zeer vreemde bedrijfscultuur, maar volgens anderen is dit helemaal niet zo opvallend.
Eerst even een terugblik: uit het artikel van Nikkei bleek dat Konami er aparte manieren op nahield om hun personeel te beïnvloeden. Het is bijvoorbeeld niet toegestaan een eigen e-mail adres te beheren, lunchpauzes worden qua tijd streng in de gaten gehouden, in het geheim geplaatste camera's houden het personeel streng in de gaten en geuite kritiek zorgt ervoor dat je in de problemen kunt komen, bijvoorbeeld door een interne overplaatsing.
In onze bedrijfscultuur zou het bovenstaande zeer opvallend zijn, maar in de Japanse cultuur is dit echter zeer normaal, aldus Hiraoki Yura, director achter de Kickstarter titel Project Phoenix. In een interview met GameStop vertelt hij het volgende:
quote:
“Firstly, Japan doesn’t share information. That’s the first problem. For example, recently [the aforementioned] sharp review of what Konami does was revealed by the media. Things like hiding people’s emails, and changing them every year. But we all knew this, that’s been going on for ages in the company. Ever since emails were invented. Other companies may take measures so that people don’t leave, but not as much as Konami.
The point is, companies don’t want to share information, they don’t want to share engines, they don’t want to share stuff at CEDEC (Computer Entertainment Developers Conference), which is like the GDC of Japan, but really badly run. They just boast about what they’ve done, not the challenges they’ve overcome, the secrets they’ve learned. They don’t want to be overtaken by their competitors.
Japan still thinks of itself really as the only people who make video games, which is not true. Their rules only apply to Japanese people. So if they find out something, they don’t want to share it. It’s also because of company property, compliance, company protocol. They’re three very different things, but they all mean the same in the end. So you’re not allowed to show stuff, you’re not allowed to talk about stuff, and you keep whatever the company owns as company property. Therefore you don’t share it.”
Een verhaal dat ongetwijfeld nog een staartje gaat krijgen.
|
