In 2003 schreef Kazurou Inoue de manga Midori no Hibi of Midori Days, wat zijn bekendste serie is. De manga eindigde eind 2004, Studio Pierrot wilde echter sneller met een animatieserie komen. Begin 2004 debuteerde de serie op de Japanse televisie. Kon de serie dertien episodes lang boeien of kwam de serie tekort?

Midori no Hibi is een romantische serie met komische elementen waarin twee hoofdpersonages centraal staan, namelijk Seiji Sawamura en Midori Kasugano. Seiji is een wilde zeventienjarige met een oranje kapsel en ijzeren vuisten. Hij gaat vaak de strijd aan met criminele bendes van andere scholen om zijn beste vriend te beschermen. Tijdens de serie passeren er verschillende gevechten, gevechten die te vergelijken zijn met de vuistgevechten in Bleach. Ze zijn dus leuk om te volgen en belangrijk voor het plot. Zijn ijzeren vuisten hebben hem een kwalijke reputatie bezorgd waardoor niemand met hem uit wil gaan, op één meisje na: Midori. Midori zit op een andere school dan Seiji, maar ze ziet hem regelmatig op het station. Ze durft hem echter niet aan te spreken, Seiji kent haar zelfs niet.


Op een dag ontwaakt Midori echter samen met Seiji in bed. Ze is namelijk de rechterhand van Seiji geworden. Het is een medisch mirakel, maar Seiji houdt het liever verborgen om zelf uit te zoeken wat er gebeurd is. Hij besluit zijn hand te verbergen en leert ondertussen Midori goed kennen. Zij komt vrij uit voor haar gevoelens, maar Seiji merkt hier niets van. Tijdens de serie leert hij haar beter kennen en hij doet alles om haar te helpen, om uiteindelijk zijn liefde voor Midori te beseffen wanneer het te laat is. Midori heeft ook een positieve invloed op zijn leven, hierdoor krijgen ook andere vrouwen interesses in hem. De belangrijkste hierbij is zijn klasgenote Takako Ayase, ze kan hem in eerste instantie niet uitstaan, maar ze leert zijn zachtere kant kennen.

Het probleem met Takako is dat ze ook verlegen is, en dat ze duidelijk tweede viool speelt voor Midori. Qua verhaal is haar aanwezigheid dus niet interessant, het leent zich eerder voor grappen. Ze krijgt veel aandacht, maar enkele andere personages zijn belangrijker voor het verhaal, de zus van Seiji speelt bijvoorbeeld een grote rol. Dankzij Shiori komen er ook serieuze onderwerpen aan bod die niet romantisch van aard zijn. Het romantische en de grappen die eraan verwant zijn, zorgen voor het belangrijkste deel van het verhaal. Er is echter een tweede laag van grappen aanwezig, er wordt continu gelachen met het genre van magische meisjes. Dit gebeurt niet in de manga, enkel in de serie, maar het is wel succesvol. Met de combinatie van beide wordt Midori no Hibi een interessante animatieserie die met momenten wel langdradig wordt in de niet-romance momenten, maar wel blijft boeien.


Dit is deels te danken aan de goede stemmen, vooral Mai Nakahara (Midori) en Kisho Taniyama (Seiji) presteren sterk. Qua muziek is de serie weinig boeiend, het openingsnummer 'Sentimental' ben je snel vergeten. Het einde 'A Little More ... A Little More' klinkt een pak beter in de oren. De animatie helpt bij het aantrekken van fans, de achtergronden zijn knap en de personages zien er knap uit, maar alleen Midori springt er tussenuit qua ontwerp. De andere personages zijn nogal doorsnee qua uiterlijk, Seiji lijkt bijvoorbeeld als twee druppels water op Ichigo aan het begin van Bleach. De serie gebruikt ook nogal doorsnee karakteruitdrukkingen, maar deze zijn typisch voor dit soort series. Ondanks deze clichés is Midori no Hibi wel een aanrader.