In enkele artikelen heb ik mijn verleden met point & click adventures al toegelicht en dan met name mijn aangename ontmoeting met Still Life. Deze game is het beste te omschreven als bevredigend. Erg trouw aan het originele adventure principe, maar met een dosis sfeer en spanning waar menig speler blij van kan worden. Victoria McPherson, FBI agente, speurde naar een seriemoordenaar. Een die wel erg veel gelijkenissen toonde met een zaak die haar opa, Gus McPherson, behandelde in Praag. Met dit vervolg wordt de speler gecompenseerd voor het open einde, weet Still Life 2 ons weer op de juiste snaar te raken?

Nu lijkt het misschien alsof de formule voortgezet is, maar dit pakt niet uit zoals de makers het bedoeld hebben. Dit komt omdat in Still Life de verhaallijnen wel verbonden waren met elkaar, maar een verschillende locatie en verloop bevatten. Dat zorgde voor afwisseling en hield ons geïnteresseerd, maar in deze huidige vorm betekent het alleen maar dat we nu nóg langer per locatie bezig zijn. Eerst spelen we een stuk met journaliste Paloma Hernandez en vervolgens spelen we precies in hetzelfde gebied met Victoria McPherson, alleen nu moeten we op zoek naar aanwijzingen. Het zorgt ervoor dat de locaties na een tijd vervelend worden, vooral omdat er enorm veel ‘bewijs’ per locatie te vinden is. Alles moet in de CSI kit die onze FBI agente op zak draagt.

Hiermee verandert de insteek van Still Life toch wel drastisch. Omdat we de helft van het verhaal in de klauwen zijn van de moordenaar is het nu echt een voorwerpenspeurtocht geworden. Bovendien krijgt het spel zelfs een beetje een supersoft Saw sfeertje, wanneer de moordenaar Hernandez een hindernisparcours laat afleggen in een poging om haar vrijheid te claimen. Zo zal ze vergiftigd worden, zichzelf precies de juiste voltage stroomschokken geven om een deur te openen en geïmponeerd raken door al het bloed dat overal ligt…

Op zich een leuk idee, maar het is niet Still Life. Ik kan niet voldoende benadrukken hoe subliem subtiel die game haar grofheid kon brengen. Dat doet deze game absoluut niet. Hoewel het spel daarmee niet meteen slecht is, laat het juist de fans een beetje in de kou staan. De game heeft als tweede probleem dat hij hier verlaat uitkomt. In Amerika is Still Life 2 inmiddels al meer dan een jaar in de winkels te verkrijgen en dat is te zien aan de graphics. Deze zijn sowieso niet enorm verbeterd ten opzichte van het origineel, maar medio 2010 zou zelfs een Point & Click iets mooiere animaties op mijn scherm mogen toveren.


De dialogen tussen de personages zijn niet altijd even professioneel ingesproken, maar het feit dat de heerlijke humor ontbreekt is misschien nog wel erger. Victoria neemt zichzelf opeens nogal serieus en de stem van de moordenaar komt echt regelrecht uit de Saw-serie. De muziek die je hoort terwijl je duistere plaatsen aan het onderzoeken bent kan dan weer wel sterk uit je speakers klinken, maar dat heeft meer met de sfeer van de gekozen setting te maken. Daarmee stelt de game al met al op audiovisueel gebied niet teleur.

Omdat men adventures niet snel een tweede keer doorspeelt is het zaak dat het eenmaal doorwerken al genoeg tijd vergt. Still Life 2 is zeker niet binnen enkele uurtjes uit te spelen en brengt ons af en toe een paar pittige puzzels. Vooral het opzoeken van de aanwijzingen neemt enorm veel tijd in beslag en wordt daarom zelfs soms een beetje vermoeiend. De game heeft wel punten waar je op een alternatieve route voor je eindbestemming kunt komen, echter dit verandert een kwestie van vijf minuten, waar de overige drie kwartier gewoon hetzelfde blijven. Door Victoria haar trage speurjacht wil alles nog wel eens langdradig worden, maar fans zullen dit keer toch echt het einde willen zien.

Still Life 2 werd door alle fans zo ongeveer geëist en gelukkig heeft Microids hier gehoor aan kunnen geven. De game maakt af wat haar voorganger begon en alhoewel de game op zich best vermaakt had er meer in moeten zitten. De sfeer die het origineel zo briljant maakte is compleet omgegooid en de Saw-vibe die ervoor in de plaats is gekomen doet deze franchise geen eer aan. Grafisch is de game flink achterhaald, maar dit is absoluut geen excuus voor de fans om dit deel niet door te spelen. Het doet me ergens wel pijn om te zien dat de game niet de knallende afsluiter krijgt die het verdient, toch heeft Microids een goede poging gewaagd. Aan nieuwkomers geef ik nog altijd het eerste deel als tip mee. Dit tweede deel is vervolgens meer verplichte kost.