Jarenlang introduceerde Square verschillende interessante personages via de Final Fantasy serie. Nu combineert men een twintigtal van deze personages in de vechtgame Dissidia: Final Fantasy voor de PlayStation Portable. Draait deze PSP game succesvol uit of is de combinatie een slecht idee?

Het belangrijkste zijn de HP en BP aanvallen. Een BP aanval laat je BP punten stelen van de vijand waarna jouw BP wordt aangevuld met die punten. Komt de vijand op 0? Dan komt hij in Break status en krijgt jouw BP een massieve boost. Met BP aanvallen richt je geen schade aan bij de vijand, maar je hebt wel BP aanvallen nodig. Je BP bepaalt namelijk hoeveel schade je HP aanvallen doen. Zwakkere vijanden kun je dus met één HP aanval verslaan als je genoeg BP opbouwt. Dit systeem dwingt je alvast om regelmatig af te wisselen tussen HP en BP aanvallen want als je alleen HP aanvallen gebruikt, loop je het risico dat de tegenstander je BP steelt zodat je geen nuttige aanvallen meer kunt uitvoeren. Dissidia wordt ook een pak leuker door dit systeem want het vereist tactisch werk. Je moet altijd rekening houden met jouw BP en HP, en die van de tegenstander.


Tijdens de gevechten kun je ook kleine Ex bolletjes verzamelen of een Ex Core vinden waarmee je kunt transformeren naar je Ex Mode. Je Ex Mode is een krachtigere vorm die je toegang geeft tot je Ex Burst als je succesvol een HP aanval uitvoert. Hierdoor start een Quick Time Event dat redelijk gemakkelijk is om uit te voeren. De Ex Burst mode is zoals de Limit Break uit Final Fantasy VII. Het leidt tot prachtige scènes waarin je spijtig genoeg vooral aandacht besteedt aan de QTEs. De aanvallen zijn niet alleen krachtig, maar ook prachtig. De tegenstander is dan ook zo goed als dood, wat betekent dat je jouw tegenstander ook moet vermijden als hij in de Ex Mode zit. Gelukkig is dat niet moeilijk in de grote arena's die de game bevat. Tegelijk verlies je de vijand niet uit het oog omdat je kunt locken op een tegenstander.

Het tactische werk verschilt ook sterk van personage tot personage. Ze hebben elk andere aanvallen en een andere krachtbalans, waarbij de oudere personages moeilijker te gebruiken zijn. Square-Enix heeft de populaire personages zoals Cloud en Tidus gemakkelijker gemaakt dan de anderen zodat je onmiddellijk kunt beginnen met je favorieten. Ook de slechteriken hebben een unieke en moeilijkere stijl. Je moet de personages apart levellen zodat je langer bezig blijft met de game. Er zijn ook voldoende modes om je mee bezig te houden. Met de Story Mode, die begint met een korte Prologue en overloopt in tien "Destiny Odyssey"s en enkele "Shade Impulse"s, waarna de laatste missies, "Distant Glory"s volgen, leer je de Cosmos personages kennen, maar enkel in de andere modes kun je ook Chaos personages gebruiken. Hiervoor heb je de Quick Battle, de Arcade Mode, waarin je X vijanden na elkaar moet verslaan en een Communications mode, de offline multiplayer van de game. Deze verloopt vrijwel lagloos en is leuk. Een online multiplayer is er niet.


Dissidia: Final Fantasy is zeker geen perfecte vechtgame, maar het is een frisse kijk op een genre dat al jaren onveranderd is. De veranderingen die Dissidia doorvoert, komen de game zeker ten goede. De game laat je allerlei grootse Final Fantasy gevechten beleven in de stijl van Final Fantasy VII: Advent Children. Je loopt rond over de grond en over de muren, vliegt door de lucht en laat je zwaarden tegen elkaar slaan. Het levert prachtige gevechten op. Spijtig genoeg schiet de game op enkele vlakken tekort zoals de stemmen die sterk tegenslaan en het aantal personages. In Dissidia: Final Fantasy heb je maar 24 personages, wat een mooi aantal is voor een vechtgame, maar er ontbreken natuurlijk tientallen interessante personages. De vernieuwingen doen de minpunten echter snel vergeten. Als traditionele vechtgame had Dissidia niet gewerkt, maar nu is het verplichte kost voor elke Final Fantasy fan. Zij zullen genieten van de vele fanservice in het spel.