Destroyman, Dr. Peace en Holly Summers, vergeet die namen maar. Vroeger waren dit belangwekkende mensen, helden zelfs, maar nu zijn ze dood. Slechts eén naam is nog van belang, Travis Touchdown, de nummer 1 huurmoordenaar van de Verenigde Staten.

No More Heroes is een bijzonder spel, een spel dat opvalt door z’n unieke verhaal, grafische stijl, gameplay en sfeer. Een spel dat je raakt en je dingen laat beleven die al snel een plaatsje bij mijn lijstje van memorabele gamemomenten verdienden. Het is echter ook een spel dat misschien wel zo anders is dan andere spellen dat het veel gamers zal afschrikken. Zeker de casualgamers die toch een groot deel van het Wii publiek uitmaken hebben deze game tot nu toe massaal aan zich voorbij laten gaan. Tel daarbij op dat er totaal geen reclame voor het spel is gemaakt en je kan de bui al zien hangen, dit spel is geen verkoopsucces en zal dat ook niet worden. Ik wordt er treurig van als ik zie dat iedereen deze game maar langs zich heen laat gaan, zoals Japan tijdens de launch. Dat het spel in Nederland lang niet in elke winkel verkrijgbaar is, hé Bart Smit, is al tekenend voor de Europese verkopen. Een vervolg zal er dan waarschijnlijk ook niet komen en dat is kut, om het maar even duidelijk te zeggen. Juist dit soort games wil ik meer spelen op de Wii. Ik zou zeggen steun de third-party ontwikkelaars en haal deze game gewoon in huis, het is je geld zeker waard.



Travis Touchdown’s weg naar de top is een fantastisch avontuur en een originele game-ervaring. Minpunten als de saaie lege stad, de niet al te lange speelduur (10-15 uur) en technische mankementen (vastlopertjes, kleine bugs) zijn duidelijk aanwezig, maar doen uiteindelijk relatief weinig af aan de totale ervaring.