Heel wat bedrijven hadden grote titels klaar voor de Europese PlayStation 3 launch, één van die bedrijven was Sega Sammy dat op 23 maart onder andere Virtua Fighter 5 bracht. Deed deze game het goed of was het een minder deel in de serie?

Qua gameplay is de game een directe voortzetting van Virtua Fighter 4 Evolution, veel nieuwigheden zijn er niet. Het werpen van een tegenstander is wel vertraagd wat handig is, maar voor de rest is het nog de quasi-perfecte gameplay die we kennen van de PlayStation 2. Er zijn tevens twee nieuwe personages, namelijk El Blaze en Eileen. Deze vullen het aantal personages aan tot zeventien waarmee je de game begint. Elk van deze vechters heeft zijn voor- en nadelen waarbij bijvoorbeeld El Blaze een voordeel heeft door zijn kleine lengte. Alles is perfect uitgebalanceerd op dit gebied. Hetzelfde kan niet gezegd worden over de verschillende stages, in sommige stages is het veel te gemakkelijk om te winnen van een tegenstander met een hoog level.

In een aantal stages kun je namelijk uit de ring vallen wat gemakkelijk misbruikt kan worden. Een tegenstander die je normaal niet kan verslaan, kun je naar een hoek van de ring lokken waarna je even rond hem draait en hem gemakkelijk uit de ring werkt. Het grote probleem is dat de AI dit toelaat, je kunt dit vijf keer op rij doen in hetzelfde gevecht en de AI leert hier niets van. In gevechten zul je jezelf er soms aan ergeren dat een tegenstander steeds dezelfde techniek gebruikt. Gelukkig worden de tegenstanders een stuk slimmer naarmate je vordert in de game en gaan ze meer blokkeren. De eerste uren in de Quest Mode aan de andere kant zijn een lachertje qua moeilijkheidsgraad.


De game telt verschillende modes zoals Quest, Dojo, Arcade en Vs. Mode. Vs. Mode en Arcade zijn wat je ervan verwacht, Arcade plaatst je in het verhaal van de game en Vs. laat je met twee mensen spelen. Dojo is ook een redelijk standaardmode, je kunt hier naar hartelust trainen. Dan blijft er natuurlijk nog één mode over, de Quest mode is het unieke en sterke punt van de game. In deze mode kruip je in de huid van een Virtua Fighter speler die naar verschillende arcades reist om het daar op te nemen tegen de verschillende spelers van de game. Door tegenstanders te verslaan stijg je in rang en verdien je geld en items om nieuwe kledij te kopen.

Om met één personage de hoogste rang te bereiken en alle kledingstukken te verzamelen ben je al snel tientallen uren bezig. Er zijn namelijk 28 verschillende rangen zijn en veel kledingstukken te verdienen. Het is dan ook te merken dat deze mode sterk gericht is op de hardcoregebruiker en niet op de gemiddelde gamer. Zij zullen nooit zo lang geboeid blijven door deze mode. Met deze mode probeert Sega de online mode vervangen, dat is hen niet gelukt omdat het steeds wederkeren van dezelfde tegenstanders met dezelfde strategie juist benadrukt waarom een online mode een goede toevoeging is. Een belangrijk nadeel van al dit vechten zijn ook de laadtijden, deze worden niet opgelost door de mogelijkheid om de game te installeren op je harde schijf en gaan wel irritant werken als je met een lange winnende reeks bezig bent.

Grafisch ziet de game er top uit. Dat is ten eerste te merken aan de personages en de omgevingen, maar het gaat verder dan dat. De omgevingen worden namelijk beïnvloed door je aanwezigheid. Eén van de levels bijvoorbeeld bevindt zich in de sneeuw, door de verschillende rondes heen loop je de sneeuw plat en dat merk je ook. Tegen het einde van de vijfde ronde kan alle sneeuw platgetrapt zijn. Ook de rest van de omgevingen kan schade lijden, dit gaat dan van houten omheiningen die je aan gort kunt trappen of vloeren die kapot kunnen door landende lichamen. Qua animaties gaat de game vlot, het lijkt alsof sommige personages echt over je scherm dansen. Deze game is zonder twijfel grafisch top in het genre.


Spijtig genoeg kan hetzelfde niet gezegd worden over het geluid van de game. De stemmen die je hoort voor en na elke match zijn namelijk een flinke boosdoener voor je stemming. Elk personage spreekt zijn eigen taal, waarbij de Japanse stemmen goed klinken en de Engelse stemmen onnodig stoer. Men valt ook snel in herhaling, maar dat is eigen aan elke vechtgame. De enige overtuigende Engelse stem is die van de verteller die enkel 'Round X' en dergelijke moet zeggen. Qua muziek heeft Sega opnieuw gekozen voor een weinigzeggende instrumentele rocksoundtrack. De geluidseffecten zijn gelukkig van hoger niveau en doen het lijken alsof er heel wat kracht achter je aanvallen zit.

Virtua Fighter is één van de betere launchgames voor de PlayStation 3, maar enkel fans van het genre zullen de titel ten volste kunnen appreciëren. Het gebrek aan verschillende modes van titels zoals Soul Calibur en Tekken en het gebrek aan openheid voor nieuwkomers zorgen ervoor dat een nieuw publiek gamers niet aan hun trekken zal komen met deze titel. De koning onder vechtgames zou nu eenmaal niet de koning zijn zonder de diepgaande gameplay. Als je bereid bent die gameplay te willen meesteren, dan moet je niet bang zijn om het alsnog te proberen. Dit deel is namelijk het meest geschikt in de serie om mee te beginnen dankzij de snellere gameplay waarbij de mooie graphics ook geen afbreuk zullen doen aan het spelplezier.