Het is alweer achttien jaar geleden dat ik de review van Dead Rising schreef en mijn liefde voor de game niet onder stoelen of banken stak. Natuurlijk, veel elementen konden echt wel wat beter, toch stond het concept als een huis en vermaakte ik me urenlang met het afslachten van zombies. En o ja, er was ook nog een verhaal.
Frank West is een fotograaf die eerst handelt en dan nadenkt. Op het moment dat een bron hem richting het stadje Willamette wijst zit hij dan ook al in een helikopter, nog zonder te weten waarom hij precies deze kant op is gestuurd. Al snel leert hij dat het stadje zich in een militaire quarantaine begeeft vanwege diverse geweldsincidenten en om nader onderzoek te plegen laat hij zich afzetten op het dak van het Parkview winkelcentrum. De piloot belooft hem over 72 uur weer op te halen en vanaf dat punt sta je er alleen voor. Alleen tegenover duizenden.
Het duurt namelijk niet lang om erachter te komen waarom de militairen zo massaal zijn uitgerukt. Het winkelcentrum blijkt vol zombies te zitten en ieder weldenkend mens stelt zijn boodschappen uit. Terwijl zij een stap terug doen, zet Frank West er juist twee vooruit. Angst lijkt hij niet te kennen, verslag uitbrengen heeft immers prioriteit. En dus maak je foto’s, probeer je tussentijds nog wat mensen te redden en is geen zombie veilig voor alles wat ook maar als een wapen ingezet kan worden. En dit blijkt ook echt vrijwel alles.
Als je geluk hebt kom je een katana of een shotgun met enkele kogels tegen, wel zijn deze zeldzaamheden een luxe. Dus grijp je al snel terug op meer primitieve opties als een parasol, een TV, een grasmaaier of een stuk zalm. Alles waar je maar mee uit kunt delen en de zombies van je af kunt houden. Dat je nu vrij kunt bewegen met een wapen is wat dat betreft een luxe ten opzichte van het origineel, en een standaard binnen de hedendaagse game-industrie. Net zoals dat een houdbaarheidsbalk aan geeft hoe lang je wapen mee gaat, terwijl het knipperen ervan voorheen de indicator was dat het bijna kapot ging.
De 72 uur die je krijgt toebedeeld om tijdig op het dak terug te keren is geen notitie in de kantlijn, het is misschien wel het belangrijkste element. Alles draait namelijk om tijd. Binnen de sandbox van het winkelcentrum kun je gaan en staan waar je wilt, een vrijheid die is ingeperkt door de klok. Sommige missies zijn enkel te behalen als je tijdig op de juiste locatie bent. Lukt dit je niet? Dan kan het zijn dat een overlevende het alsnog af moet leggen, en het is zelfs mogelijk dat je gehele avontuur mislukt. Overigens hoeft dit geen reden te zijn om te stoppen, je kunt Frank blijven levellen en je nieuw vergaarde kwaliteiten mee nemen in je volgende run. Het is nu zelfs mogelijk om de tijd vooruit te spoelen, een optie die ik zelf overigens niet heb gebruikt omdat er altijd nog wel een zombie is die een kopje kleiner gemaakt kan worden.
Als je een game bestempelt als een Deluxe Remaster dan zorgt dit voor de nodige verwachtingen en deze worden grotendeels ingelost, er rekening mee houdend dat we hier niet te maken hebben met een volledige remake. Wanneer je een overlevende hebt gevonden zal deze je volgen naar een veilige locatie, iets wat bij het origineel een frustrerende aangelegenheid betrof. Ze liepen vast achter deuren en leken zich vrijwillig in de armen van zombies te werpen. Hun intelligentie is met deze vernieuwde versie een stuk hoger, toch blijven sommige frustraties van weleer ook nu overeind. Als je te ver vooruit loopt is er nog altijd het risico dat ze een blackout lijken te krijgen en geen idee meer hebben wat ze moeten doen.
Dat het dus nog altijd beter kan zien we ook op grafisch vlak. Door het gebruik van de RE Engine is het direct duidelijk dat het kleurgebruik een stuk mooier is, grafische details als de gezichten vele malen gedetailleerder zijn en de belichting duidelijk profiteert van de vernieuwde kracht. Tegelijkertijd steken lichaamsonderdelen nog altijd door objecten heen, verschijnen zombies ineens enkele meters voor je en zijn de schaduwen niet consequent. De ene zombie heeft hierdoor wel een schaduw, terwijl dit voor iemand naast hem niet het geval is.
Veel van de andere toegevoegde elementen hebben een grote meerwaarde. De gemoderniseerde controls maken Dead Rising een stuk beter speelbaar, een kompas helpt je op weg naar je doel en autosaves zorgen ervoor dat je niet voortdurend een toilet op te zoeken om op te slaan, zoals dit bij het origineel het geval was. Dat Terence J. Rotolo niet is teruggekeerd als de stem van Frank West blijf ik opmerkelijk vinden, wel moet gezegd worden dat Jas Patrick een prima vervanger is. Sowieso zijn de personages nu volledig ingesproken, daar waar ze het eerst nog moesten doen met enkele geschreven teksten. Het maakt deze Deluxe Remaster van Dead Rising tot de beste versie van het origineel die je kunt spelen en het is te hopen dat meer oudere Capcom games een soortgelijke behandeling krijgen.
Beoordeling
80
Dead Rising is helaas niet de remake waar ik op hoopte, wel is het de remaster die het verdiende. Er zijn veel quality-of-life en grafische updates doorgevoerd en hoewel er op technisch vlak nog wel wat op- en aanmerkingen zijn was het een nostalgische trip in het Parkview winkelcentrum die iedereen eens bezocht moet hebben.
