De ene remake is de andere niet. En gelukkig maar. Er zijn veel gemakzuchtige voorbeelden aan te wijzen die het origineel geen eer aan doen, hier tegenover staan studio’s die tot het uiterste gaan om een oudere game weer als nieuw aan te laten voelen. Onder deze positieve voorbeelden kunnen we ook Motive Studios rekenen met hun remake van Dead Space.

Voor de geschiedenis van deze game mogen we een andere studio niet onbenoemd laten. In 2008 wist EA Redwood Shores menigeen te verrassen met de survival horror en onder de nieuwe naam Visceral Games creëerden ze nog eens drie delen. Het sprookje kwam in oktober 2017 ten einde toen Electronic Arts de sluiting van de studio wereldkundig maakte en de hoop op een nieuw deel leek hiermee vervlogen. Een remake laat deze wens natuurlijk niet geheel in vervulling gaan, toch heeft Motive Studios dermate veel aan het origineel toegevoegd dat je het gerust als nieuw mag bestempelen.

Waar ze in ieder geval geen wijziging in aan hebben gebracht is het verhaal. De USG Ishimura is een gigantisch ruimteschip dat wordt ingezet als een soort stormram om mineralen van planeten te ontdoen. Op een dag is er geen communicatie meer met het schip en dus is er een kleine groep onderweg om te kijken wat er aan de hand is. Onder deze namen ook Isaac Clarke, een ingenieur die een persoonlijke reden heeft om de reis te maken, zijn vrouw Nicole is namelijk eveneens aan boord van het schip. Eenmaal op de plaats van bestemming blijkt het geen simpel geval van een loshangende stekker, de bemanning is spoorloos verdwenen en wanstaltige gedrochten onder de naam Necromorphs lijkt het een prima thuisbasis te vinden.


In een verhaallijn die zo’n twaalf uur in beslag neemt ga je op ontdekking uit en in vergelijking met het origineel is deze tocht een stuk persoonlijker. Daar waar Isaac Clarke pas in Dead Space 2 en 3 een stem kreeg is het nu ook geïntegreerd in dit origineel. Om de games goed op elkaar aan te laten sluiten is stemacteur Gunner Wright hier wederom verantwoordelijk voor en dit doet hij op indrukwekkende wijze. Sowieso is de audio één van de sterkste elementen. Het schip kraakt en piept, vijanden laten zich op fluisterende wijze horen nog voordat je ze ziet en net als je denkt even rust gevonden te hebben besluit de game je eens goed te laten schrikken. Dit laatste is toe te wijzen aan de zogeheten Intensity Director. Op willekeurige momenten gaan de lampen flikkeren of wordt je besprongen door een vijand, ondanks dat je deze ruimte al meermaals bent gepasseerd zonder dat er iets gebeurde. Het angstzweet staat nog op m’n rug als ik aan dit soort momenten terug denk.

Ondanks dat de remake trouw blijft aan het verhaal is het geen regelrechte overzetting. Door het toevoegen van extra audiologs is er een connectie aangebracht naar de vervolgdelen, sommige scènes zijn verschoven voor een meer logische vertelling en er zijn extra missies om alles net wat meer uit te diepen. Een andere welkome aanpassing is dat de USG Ishimura als één geheel aanvoelt omdat je niet langer beperkt bent door een levelstructuur zoals dit bij het origineel het geval was. Weliswaar is de tram nog altijd aanwezig om je door het schip te verplaatsen, het is alleen geen vereiste om er gebruik van te maken. Hierover gesproken; naarmate je verder komt in de game krijg je toegang tot meer locaties waardoor er enige vorm van backtracking is, maar waar altijd een beloning tegenover staat.


Gedurende je reis zullen de Necromorphs je niet met rust laten. Je mag nog van geluk spreken als ze recht tegenover je staan, ze kruipen namelijk ook over het plafond en de muren. Gelukkig sta je niet geheel machteloos. Met wapens als een plasmacutter probeer je ze te ontdoen van hun ledematen en anders is er altijd nog een goed gemikte schop om met ze af te rekenen. Om dit extra smerig in beeld te brengen is er het Peeling-systeem, waarbij spieren, beenderen en organen bloot komen te liggen. Naast meerdere wapens, inclusief een alternatieve vuuroptie, zijn er modules te verkrijgen waarmee je vijanden kunt vertragen of een object kunt pakken om naar vijanden te werpen, en door modules te verzamelen kun je wapens en het pak van Isaac versterken. Eén van de weinige kritieken heeft ook te maken met deze wapens, namelijk dat je er maar vier onder de vierpuntsdruktoets kunt zetten. Wil je toch naar een ander exemplaar wisselen dan zul je het menu in moeten duiken terwijl de actie gewoon door gaat. Met name bij baasgevechten werkt dit omslachtig en een modern wapenwiel had dit kunnen voorkomen.

Dead Space is uiteindelijk een schoolvoorbeeld hoe een remake hoort te zijn. Naast al het bovenstaande is de kaart duidelijker geworden, zijn sprongsecties vervangen door omgevingen zonder zwaartekracht waarin je kunt zweven, zijn de graphics indrukwekkend en ervaar je nooit problemen in de framerate, en kun je zelfs een extra einde bekijken als je alle Marker Fragments weet te vinden in New Game Plus. Laten we hopen dat Motive Studios nu ook andere delen onder handen mag nemen, deze remake van het origineel smaakt in ieder geval naar meer.