Toen Nier in 2010 werd uitgebracht op de PlayStation 3 en Xbox 360 was de ontvangst matig. Met name de graphics en levenloze omgevingen moesten het ontgelden en ook de gameplay viel niet bij iedereen in de smaak. Toen het vervolg, Nier: Automata, op een stuk meer enthousiasme kon rekenen opende dit deuren om het origineel nog eens onder handen te nemen.

Het verhaal van NieR Replicant ver.122484487139, zoals de opvallende titel luidt, is redelijk klassiek te noemen. Het meisje Yonah is geïnfecteerd met de ziekte Black Scrawl en haar broer trekt erop uit om haar te redden. Mocht je ooit het Europese origineel hebben gespeeld dan zul je wellicht een verschil opmerken. Destijds speelde je als een vader die een geneesmiddel voor zijn dochter zoekt, toch is er bij deze remaster gekozen voor de Japanse opzet waarbij de vader is vervangen door een broer. Hij hoeft de reis gelukkig niet alleen te ondernemen aangezien hij bijval krijgt van een zwevend boek onder de naam Grimoire Weiss, de schaars geklede Kainé die even gewelddadig als grofgebekt is en Emil, een jongen die de kwaliteit heeft om anderen in steen te veranderen. Al snel krijg je een band met dit bonte gezelschap, een compliment dat voor een groot deel is toe te schrijven aan de ingesproken stemmen. En hoewel de introductie misschien een ietwat saaie start kent blijkt dit slechts een opzetje voor een dieper verhaal met de nodige twists.


Om Yonah te kunnen redden ga je op een reis die zich langs diverse regionen strekt en overal gevaar op de loer ligt. De saaie omgevingen zijn aangepakt door er meer kleur en betere belichting in te brengen, hiermee weet de ontwikkelaar alleen niet te verhullen dat onder de laag verf nog altijd een oudere game schuil gaat. Dit komt met name omdat er geen fast-travel in de game aanwezig is, ondanks dat je veelvuldig lange afstanden moet overbruggen via locaties die je al meermaals hebt aangedaan. Mocht je het jezelf toch wat makkelijker willen maken gedurende je reis dan kun je functies als auto-battle en auto-item use inschakelen. Aangezien Nier Replicant meerdere keren gespeeld dient te worden voor de meerdere eindes die het totale verhaal vertellen kan dit ook nuttig zijn als je bij een nieuwe playthrough sneller te werk wil gaan.

Het vechten is ditmaal een stuk sneller en soepeler in beeld gebracht. Je maakt gebruik van verschillende soorten wapens en magie terwijl kompanen ondersteuning bieden. Ieder van de wapens, die je verkrijgt tijdens zowel sidequests als het verhaal, heeft zijn eigen unieke statistieken en in combinatie met krachtige spreuken en ervaringspunten bouw je uiteindelijk naar een karakter met een eigen gevechtsstijl. Toch zijn de gevechten slechts één van de genres die de gameplay vormt. Op momenten schakelt de game naar een topdown bullet hell shooter en zelfs een tekst adventure. De wisseling tussen dit allegaartje aan genres werkt goed en voelt nergens misplaatst.


Om tot het einde te komen zul je vijftien tot twintig uur bezig zijn. Zoals eerder opgemerkt kun je de game hierna nog meerdere keren doorlopen om het complete verhaal duidelijk te krijgen. Het is wat dat betreft belangrijk dat er diverse aanpassingen gedaan zijn om je hierin te ondersteunen. Te denken valt aan een duidelijkere minimap, het sneller oppakken van items en een herbewerking van een visopdracht waar veel kritiek op was bij het origineel. De muziek is eveneens onder handen genomen en een genot voor het oor. Vraag is natuurlijk of al deze verbeteringen en toevoegingen voldoende zijn om het origineel te overstijgen. Het antwoord is ja, maar dan wel met een kleine kanttekening. Niet iedereen zal namelijk enthousiast worden van het vooruitzicht om omgevingen keer op keer te doorkruisen, zelfs niet als je de combat op automatisch kunt zetten. Gelukkig is de verhaalvertelling en de emotionele impact die hiermee gepaard gaat dermate goed dat dit punt makkelijker te vergeven, maar niet geheel te vergeten is.