Fans van Tabletop Role Playing Games kennen Werewolf: The Apocalypse al jaren. Het spel uit dezelfde serie als Vampire: The Masquerade debuteerde in 1992 en is ondertussen aan zijn vijfde editie toe. Fans konden daarnaast ook al aan de slag met een kaartspel en een serie boeken, maar op een videogame was het langer wachten met twee pogingen die faalden in de jaren '90. Eigenaar Onyx Path Publishing is dat nu aan het goedmaken, eind 2020 zagen we de visual novel Heart of the Forest passeren terwijl we nu aan de slag kunnen met Werewolf: The Apocalypse – Earthblood van Cyanide.
Zoals je zou verwachten van Werewolf: The Apocalypse ga je aan de slag als een weerwolf, in dit universum een Garou genaamd. Deze Garou zien zichzelf als de beschermer van de mensheid, en daarvoor nemen ze het onder andere op tegen mensen en andere bovennatuurlijke wezens die de natuur willen beschadigen. Ook protagonist Cahal wil de natuur beschermen door het op te nemen tegen de vreselijke olieproducent Endron Company. Tijdens een missie loopt het echter compleet fout. Zijn vrouw sterft en uit woede haalt hij uit naar zijn eigen roedel. Beschaamd voor zijn gedrag verlaat hij zijn roedel, inclusief zijn dochter. Wanneer hij vijf jaar later op de hoogte raakt van Endron's plannen om zijn roedel aan te vallen, heeft hij geen andere keuze dan terug te keren en zijn verleden te confronteren.
Het zou de start kunnen zijn van een lang avontuur, maar dat is niet echt het geval. De game is binnen een uur of vijftien uit te spelen, wat qua duur meer dan voldoende is. Voor de ambitie van het verhaal schiet het echter tekort. Zo is er veel aandacht besteed aan de start van het verhaal – verwar aandacht hierbij niet voor kwaliteit, want de dialogen zelf zijn van een laag niveau – maar vervalt men in clichés en abrupte wendingen naar het einde toe. Earthblood probeert ook hier en daar een blik te werpen op het grotere universum van Werewolf, maar daarvoor is er niet genoeg tijd waardoor die elementen niet goed uit de verf komen als je niets van Werewolf weet. Af en toe lijkt de game ook grotere ethische vraagstukken aan te snijden – komen de acties van de Garou niet neer op puur ecoterrorisme? – maar dat wordt alweer even snel aan de kant geschoven.
Een weerwolf in de hoofdrol, dan weet je natuurlijk dat je wel eens zou kunnen transformeren. In Earthblood beschikt Cahal over drie vormen: een gewone menselijke vorm waarin de focus op stealth ligt, een wolfvorm waarin je sneller kunt bewegen en een weerwolfvorm waarmee je zwaar kunt uithalen. De game legt duidelijk de nadruk op de twee eerste vormen, want Earthblood is namelijk bedoeld als stealthgame. Het is de bedoeling om te sluipen om deuren te sluiten zodat er geen versterking kan komen, camera's uit te schakelen die je zouden kunnen verraden en door ventilatiebuizen te kruipen als wolf om niemand tegen te komen. Deze stealth is redelijk stompzinnig. Levels zijn zo georganiseerd dat je eigenlijk maar één weg hebt om te volgen en hiervan mag je absoluut niet afwijken want dan ontdekt de AI je onmiddellijk, ondanks dat deze voor de rest amper iets doet en je eigenlijk nog onzichtbaar zou moeten zijn.
Wat daarbij opvalt is hoe ouderwets alles aanvoelt. Stealth betekent hier kamer per kamer passeren, maar dat alles zonder de vrijheid die je krijgt in een Hitman of een modernere Metal Gear Solid. Zelfs iets eenvoudigs als het verbergen van een lijk is geen optie. Als je toch even afwijkt, dan zit er niets anders op dan compleet los te gaan als weerwolf. En hoewel dat tegen de spirit van de game ingaat is dat gewoon de leukste en beste manier om verder te komen. De vele vijanden doden met je krachtige klauwen geeft de nodige voldoening, ondanks het feit dat de moeilijkheidsgraad belachelijk laag is. Door de strikte opdeling van levels maakt het ook niet uit, het feit dat je faalde in een stuk van het level heeft absoluut geen impact op hoe je het volgende stuk moet aanpakken, iets wat in hedendaagse stealth games toch veel meer geïntegreerd aanvoelt.
De game is dus heel ouderwets gestructureerd, maar gelukkig heeft Cyanide voor bijpassende graphics gezorgd. Earthblood lijkt namelijk ook op een game van tien jaar terug. Animaties zijn beperkt, in-game modellen verouderd en gezichtsuitdrukkingen miniem. Enkel op het gebied van framerate verdient Cyanide een complimentje, want deze blijft vlot lopen in alle omstandigheden. Het is dan ook spijtig dat de andere technische aspecten wel hard achterlopen. Ook designmatig lijkt er weinig aandacht uitgegaan naar Earthblood, omgevingen zijn bijvoorbeeld heel repetitief, zeker binnen ziet alles er hetzelfde uit. Dat heeft als groot nadeel dat het extra benadrukt wat de gameplay-loop is – deuren openen, camera's uitschakelen, door luchtschachten kruipen – zodat het herhalende daarvan in het oog springt. Zelfs de muziek speelt hierin mee, deze is vooral op de belangrijke momenten ondermaats.
Beoordeling
50
Earthblood is spijtig genoeg geen verdienstelijke poging om Werewolf: The Apocalypse om te vormen tot een game-spektakel. De game bevat hier en daar wel een interessant idee, maar Cyanide heeft duidelijk niet de kans gehad om dit naar hedendaagse standaarden af te werken. Deze overslaan en hopen op een nieuwe poging dus.
