In de groeiende lijst Remasters kunnen we een nieuw deel toevoegen, een collectie bestaande uit Dead Island, diens opvolger Dead Island: Riptide en het geheel nieuwe Dead Island: Retro Revenge. Drie titels voor vier tientjes klinkt aanlokkelijk, of dat ook daadwerkelijk zo is, lees je in onze recensie.
Het oorspronkelijke Dead Island verscheen in 2011 en speelt zich af op het eiland Banoi. Ooit een feestelijk vakantieoord, nu een door zombies overlopen nachtmerrie. Het tweede deel wijkt qua locatie af, zo werden de stranden en palmbomen ingewisseld voor een jungle, maar draait nog altijd om een overlevingstocht te midden van zombies. Makkelijk zal je dit niet worden gemaakt. Hoewel (improvisatie)wapens als planken hout, hamers en machetes veelal voor het grijpen liggen zijn ze slechts beperkt houdbaar en vuurwapens zijn in eerste instantie al helemaal een schaars goed. Het daagt de speler uit om te blijven wisselen en improviseren en ook in deze Definitive Collection is er niets zo lekker als een zombie van zijn ledematen ontdoen. Dat je wapens ook kunt combineren en je zo bijvoorbeeld een machete mee onder stroom kunt zetten voelt nog eens extra lekker aan.
Wanneer je Dead Island opstart kies je uit één van de vier karakters, ieder met hun unieke kwaliteiten. De één kan bijvoorbeeld net iets meer schade aanrichten met een bepaald wapen dan de ander. Voor het verhaal maakt dit echter niets uit, je volgt precies dezelfde missies en sidequests, die helaas al snel in herhaling vallen. Veelal reis je naar een plek op de map om iemand te vermoorden of om een item te vinden en daarmee hebben we het wel gehad. Leuker is het dan ook om de games coöperatief te spelen, hetgeen mogelijk is met in totaal vier spelers. Gezamenlijk de zombies te lijf gaan voelt nu eenmaal een stuk lekkerder aan dan wanneer je dit alleen doet. Dit neemt niet weg dat de karakters totaal geen diepgang hebben. Je leeft niet mee met hun verhaal, mede omdat de stemacteurs nergens indruk weten te maken. Dit is ook de techniek aan te rekenen, omdat het bewegen van de lippen niet aansluit bij de uitspraken mis je een stuk beleving.
Na Dead Island kun je aan de slag met Riptide, maar duidelijk is dat het hier vooral een herhaling van zetten betreft. Ondanks een wisseling van locatie en de toevoeging van enkele gameplay-elementen als het verdedigen van je basis voelen de missies zelf repetitief aan. Het is vooral op dit moment waarop de gebreken ook op beginnen te vallen. Toegegeven, er zijn wel degelijk dingen beter geworden. Door het gebruik van de engine achter Dying Light krijgen we mooiere vergezichten en minder kartelige randjes. Daarentegen is er veel minder aandacht uitgegaan naar de karaktermodellen en zitten er op technisch vlak nog genoeg bugs om je aan te irriteren. Een zombie die zweeft of door de grond zakt kan nog afgedaan worden als grappig, wanneer je zelf vast komt te zitten in de omgeving tijdens een missie is dat eerder frustrerend.
Toch hebben de titels een bepaalde aantrekkingskracht die je door laat spelen. Het afmaken van zombies voelt gewoon heerlijk aan en het uitbouwen van je karakter is een leuke bezigheid. Mocht je er toch klaar mee zijn, dan kun je altijd nog aan de slag met het nieuwe Retro's Revenge. Een hoofdpersoon die overduidelijk als Jack Black klinkt is zijn kat kwijt en dus moet iedereen daarvoor boeten. Je doet dit in een 2D sidescroller waarbij je van links naar rechts beweegt en vijanden zich op drie banen begeven. Het doel laat zich raden: je moet ze allemaal afmaken. Dit doe je in een overvloed aan explosies en ander grafisch geweld, met absurde wapens en terwijl je een zo hoog mogelijke score tracht neer te zetten. Wanneer je dit als klein extraatje ziet naast de twee hoofdgames is het leuk om eens te spelen, zeker wanneer je enkele competitieve vrienden hebt die trachten elkaars scores te verbeteren.
|
