Animatieserie Sword Art Online is tegenwoordig een waar fenomeen. Het begon eigenlijk als een luchtige boekenserie, maar het is ondertussen uitgegroeid tot een multimediale franchise die onder andere aanleiding gaf tot enkele succesvolle games. Bandai Namco zorgt nu voor Sword Art Online: Lost Song voor PlayStation 4 en Vita.
De PlayStation Portable game Sword Art Online: Infinity Moment, de PlayStation Vita remake Hollow Fragment en diens PlayStation 4 port Sword Art Online Re: Hollow Fragment zorgden voor een twist aan de eerste grote verhaallijn uit Sword Art Online. Het opende een alternatief pad dat gelijkenissen vertoonde met het originele verhaal, maar het kreeg een eigen spannend einde. Lost Song vervolgt dat alternatieve verhaal, maar met oog op de ontwikkelingen van de animatieserie. Net als in het originele verhaal hebben Kirito en zijn vrienden de MMORPG Sword Art Online achtergelaten om over te schakelen op ALfheim Online. Kirito is al vergevorderd in deze MMORPG, maar de release van de uitbreiding Svart ALfheim zorgt toch voor een nieuwe uitdaging. Hij probeert om deze uitbreiding samen met zijn vrienden als eerste uit te spelen, wat geen gemakkelijke opgave wordt aangezien de populaire gilde Shamrock eveneens klaar staat om die eretitel op hun naam te schrijven.
Er is ruimte voor de nodige geheimen en twisten, maar het is toch opvallend hoe weinig spanning er is. In de eerste Sword Art Online verhaallijn leidt een nederlaag rechtstreeks naar de dood van de speler, terwijl het hier toch vooral om de eer gaat. Dit vertaalt zich dan ook in het verhaal waar er veel minder urgentie is in de acties van de karakters. Het verhaal wordt evenmin sterk overgebracht. Het spel beschikt over een klein aantal volledig geanimeerde tussenfilmpjes waarin de stemmen worden ingesproken door de Japanse stemacteurs, maar deze prachtige intermezzo’s worden afgewisseld door eindeloze statische conversaties die je simpelweg zo snel mogelijk wil overslaan. Als je weinig ervaring hebt met de serie, is dat sowieso de beste optie want – ondanks dat het gaat om een alternatieve historie – de game rekent sterk op de kennis van de serie. Je krijgt bijvoorbeeld geen echte introductie van eerdere gebeurtenissen of personages.
De verandering van ‘omgeving’ heeft wel een groot voordeel op gameplaygebied. Was het vechtsysteem in Sword Art Online nog wat stijf, dan is het veel vlotter in ALfheim Online met een grotere nadruk op verkennen omdat de omgevingen nu groter zijn. Dat verkennen doe je niet alleen lopend, maar ook vliegend. Je kunt op elk moment opstijgen om in de lucht te gaan rondzweven en daar vijanden aan te pakken. Je belandt dan ook zowel op de grond als in de lucht in gevechten, waarbij gevechten op beide niveaus gelijkaardig lopen, hoewel je in de lucht wat meer last hebt van de camerastandpunten. De gevechten – waar je wordt bijgestaan door twee AI karakters – draaien vooral rond het wisselen tussen melee-aanvallen met een stevige nadruk op timing, en magie-aanvallen die vanaf een afstand grote schade kunnen opleveren. Dit afwisselen gaat zeer vlot zodat je frequent andere aanpakken kunt proberen zonder eindeloos door menu’s te gaan.
Het is allemaal een pak anders dan de voorganger, maar het gaat tegelijkertijd toch ook vervelen. Er lopen veel vijanden rond zodat je ook veel gaat vechten, waarbij dit toch nooit danig verandert. Je kunt wel frequent van personage veranderen – je kunt alle zeventien speelbare personages gebruiken in plaats van alleen Kirito, zodat je nieuwe vaardigheden gebruikt – maar ook dat verandert de zaken niet meteen. Enkel de multiplayer waar je ofwel tegen vrienden kunt vechten in duels ofwel samen met hen bazen kunt aanpakken, zorgt wel af en toe voor wat respijt. Gevechten hier verlopen onvoorspelbaar gezien de tegenstanders zodat je wel kunt genieten van het diepgaande vechtsysteem. Het loopt technisch ook vlot, zodat je hier echt een aangename ervaring krijgt ter ontspanning van de meer herhalende singleplayer-gevechten. Eens je deze mode hebt vrijgespeeld – je moet een kort eindje vorderen in de singleplayer – zul je er dan ook frequent passeren.
De verveling in het vechtsysteem vertaalt zich eveneens in de grafische ondersteuning. De omgevingen zien er af en toe wel leuk uit met een goede framerate en vrolijke graphics wat vooral op de PlayStation Vita voor mooie beelden zorgt. Ze vallen echter continu in herhaling, de dungeons bijvoorbeeld zien er bijna altijd hetzelfde uit wat het verkennen toch een knauw geeft. Je komt aan op een nieuw eiland dat dan weinig verschilt met het eiland dat je net verkend hebt, een probleem dat zich eigenlijk ook stelt in de vijanden die eveneens in herhaling vallen. Het gaat gelukkig beter met de geluidseffecten die het vechten wat echter doet lijken en de muziek die voldoende kalmerend is zonder ooit echt op de voorgrond te komen. Het zal op deze manier geen prijzen winnen, maar het betekent ook dat je je nooit echt gaat storen, wat toch belangrijk is aangezien je meer dan dertig uur bezig zult zijn met Lost Song.
|
