Je ontwaakt in een cabine terwijl je geen idee hebt waarom. Een vrouwelijke stem spreekt je toe en vertelt je te rennen, zo hard als je kunt, zonder te stoppen. Ontwijk obstakels en versla vijanden, maar blijf toch vooral rennen. Het is Infinity Runner in een notendop.

De zogeheten endless runners zijn vooral populair op mobiele platformen. Op mijn telefoon heb ik ze meermaals gespeeld, als leuk tussendoortje in de pauze of voor het slapengaan. Nog even enkele minuten rennen zonder hier een fysieke inspanning voor te hoeven leveren. Infinity Runner is echter niet speelbaar op je mobiele telefoon of tablet, maar op de PC en consoles. Het uitgangspunt is daarentegen precies hetzelfde, blijven rennen terwijl je tussendoor de juiste kant opstuurt. Om enige afwisseling in de game aan te brengen zijn er ook momenten waarop je moet vechten, waarbij de tijd even wordt vertraagd en je een quick-time event af moet werken. Het is te begrijpen dat de ontwikkelaar enige variatie aan wilde brengen, tegelijkertijd is het een opvallende onderbreking van de verder snelle gameplay.


De eerder genoemde vrouwenstem lijkt je het verhaal voort te schotelen, maar hierin slagen doet ze niet. We kregen mee dat je op een ruimteschip zit en er weerwolven zijn, maar omdat je vooral bezig bent om het karakter in volle vaart te laten gaan besteed je er verder weinig aandacht aan. Dit komt overigens ook door de ontwikkelaar zelf, zo laten ze je bijvoorbeeld datapakketten vergaren, maar komt er nooit een uitleg waarom je dit doet. Later in de game zul je zelfs als weerwolf rond mogen rennen, waarbij enkele van de gameplay-elementen ineens automatisch verlopen. Het idee om hiermee iets meer diepgang aan te brengen pakt dan ook niet heel goed uit.

Het verhaal van Infinity Runner is opgedeeld in zeven omgevingen, ieder weer bestaand uit twee gebieden. Per gebied zul je vijf tot tien minuten bezig zijn, hoewel je aan het einde van de game moet beschikken over snelle reflexen om ze tot een goed einde te brengen. Gelukkig zijn de checkpoints veelvuldig aanwezig en kun je het al snel opnieuw proberen. Een kritiekpunt is wel dat de controls op beslissende momenten niet altijd goed meewerken. Een actie die je al meermaals succesvol deed, wordt ineens niet als correct gezien, hetgeen vooral vervelend is als je de trophies of achievements nastreeft, waarin je de game moet voltooien zonder een keer dood te gaan. Lukt dit niet buiten je eigen schuld om, dan kan dit behoorlijk frustreren.


Na een uur of twee zul je de Story Mode doorgrond hebben, waarbij de verschillende omgevingen niet kunnen verbloemen dat de gameplay behoorlijk herhalend is. Of je nu links of rechts rent, onder een obstakel door gaat of er overheen, wat je in de eerste minuten doet blijft zich de rest van de game herhalen. Om er toch enige afwisseling in aan te brengen zijn er nog de Arcade en de Infinity Mode. In de eerste dien je een zo hoog mogelijke score te behalen over een bepaalde afstand om zo hoog mogelijk in de leaderboards terecht te komen. Ditzelfde principe gaat op voor Infinity, alleen blijf je hier oneindig doorrennen. Beide modi geven de game een iets langere levensduur, maar verwacht niet dat de gameplay er anders door zal worden.

Infinity Runner is precies wat de titel doet vermoeden. De ontwikkelaar heeft getracht om nog enige verdieping aan te brengen met de implementatie van gevechten en door je te laten rennen als een weerwolf, maar het zorgt er niet voor dat de game na enkele uren nog in je gedachten zal zitten. Wat hier ook zeker niet bij helpt zijn het geluid en de graphics, die zelfs op de oudere generatie consoles al weinig indruk gemaakt zouden hebben. Als endless runner doet het spel weinig fout, daarentegen doet het helaas ook weinig nieuws, en dat is nu net waar het grote probleem zit.