Een oude game in een nieuw jasje. Het is een tekst die tegenwoordig op veel games betrekking heeft, alleen niet vaak gaan we zo ver terug als bij Croc: Legend of the Grobbos. Oorspronkelijk verscheen de platformer in 1997 en middels een remaster kan een geheel nieuw publiek kennis maken met de game.
Zelf behoor ik niet tot dit nieuwe publiek. Hoewel ik vroeger in kamp Nintendo zat kreeg ik bij een vriendje de kans om met de krokodil aan de slag te gaan. Het was één van mijn eerste aanrakingen met 3D platformers en wellicht is mijn liefde voor het genre daar geboren. Toch is wat ik daar ervaarde en wat we tegenwoordig spelen amper met elkaar te vergelijken. Niet alleen op het gebied van graphics, ook de zogeheten tank controls zijn vandaag de dag amper voor te stellen.
Gelukkig hoeft dit ook niet aangezien deze remaster de controls naar het heden brengt. In combinatie met een draaibare camera zorgt het voor een stuk meer bewegingsvrijheid terwijl Croc door de levels rent, springt, klimt en zwemt. Er is zelfs een knop om je direct 180 graden om te laten draaien, iets wat ik door de vrije camera nooit hoefde te gebruiken. Ook de graphics zijn aangepakt middels een nieuwe lik verf, waar je overigens geen gebruik van hoeft te maken. Bij de instellingen kun je diverse grafische opties aan- of uitzetten, zoals de oude textures of een CRT-filter, om het retrogevoel terug te brengen.
Het aanpakken van de graphics zorgt voor betere belichtingen en schaduwen, wel blijf je met het gevoel achter dat de ontwikkelaar nog wat extra stappen had mogen nemen. Los van het HD-jasje is er met de aankleding weinig gedaan. Omgevingen voelen nog altijd kaal aan, net zoals elementen als water en vuur teleurstellend zijn. Een andere kritiek is dat er geen extra levels zijn toegevoegd. Het had leuk geweest als er een nieuwe wereld was die je niet in het origineel zat.
De spelduur blijft hierdoor steken op drie tot vier uur om de 42 levels te doorlopen, waarbij gezegd moet worden dat dit aantal kan worden opgerekt als je voor de honderd procent gaat. In ieder van de levels zijn er namelijk zes Grobbos te vinden, en de laatste is enkel toegankelijk in een speciale kamer die zich opent als je vijf gekleurde kristallen hebt verzamelt. De levels zijn lineair opgezet, met enkel de noodzaak om even terug te keren als je een sleutel hebt gevonden die je eerder moest gebruiken. Daar waar de levels vroeger bestonden uit losse zones die werden onderbroken door laadschermen zijn deze laatste nu verdwenen, wat zorgt voor een meer vloeiende ervaring.
Als je niet gewend bent om oudere platformers te spelen kan er wel de nodige frustratie optreden. Kristallen dienen als je gezondheid en als je geraakt wordt verlies je ze, waarna je een korte tijd hebt om ze weer op te pakken. Denk aan Sonic en je weet precies hoe het werkt. De hitboxes van vijanden zijn echter zo nauwkeurig en precisiesprongen dermate nauw dat je meer dan eens dood gaat en opnieuw moet beginnen. Zelfs na zo’n acht uur in de game gestoken te hebben was het raken van vijanden, of je dit nu met je staart of met een stampsprong doet, omgeven met vraagtekens. Meer dan eens, zo ook bij eindbazen, had ik het idee toe te kunnen slaan en liep ik juist zelf schade op omdat ik niet precies binnen de hitbox zat. Dit is op zichzelf al vervelend, en wat het nog frustrerender maakt is dat deze onvoorspelbare situaties vaak aan het einde van een level zitten. Gaat het hier fout? Dan moet je het hele level wederom doorlopen, inclusief het vinden van de gekleurde kristallen en Gobbo’s.
Vraag is of dit leuk is als je niet de nostalgische gevoelens voor Croc bezit. Want juist deze groep zal ongetwijfeld warme gevoelens hebben, ondanks het simpele verhaal waarin een slechterik de Gobbo’s heeft meegenomen en jij ze terug moet halen. De ontwikkelaar speelt ook in op deze nostalgie met de Crocopedia. In dit naslagwerk komen ontwikkelaars aan het woord en kun je concept arts bekijken, alsmede een vreemde reclame die ze ter promotie in Japan hebben gebruikt. Het zijn leuke toevoegen, wel had ik gehoopt dat er ook op ander vlak net wat meer moeite was gedaan.
Beoordeling
70
Een nieuwe lik verf en meer hedendaagse controls brengen Croc naar het heden, waarbij de Crocopedia nog wat meer achtergrondinformatie en extra's geeft. Dit maakt het tot een leuke remaster, maar blijf je wel met het gevoel achter dat er meer in had gezeten. Net wat strakkere controls hadden de game goed gedaan om de frustratie te verminderen.
dantekloon
op 12-04-2025 om 20:18
[Niv: 189 / Exp: 9429]
Soms zijn er games dat onterecht bestenpelt worden als "iconisch"
Zelfs oo de PS1 vond ik Croc dikke KUT games in die tijd en vermaakte ik me veel meer met games als Klonoa en Crash die ook een soortgelijke remaster kregen.
