Als kind zal je worden aangeleerd dat het leven bestaat uit vallen en opstaan. Een wijze levensles die ook op gaat voor Dead Cells. In deze game zul je meermaals onderuit gaan en dien je met de opgedane kennis van de val verder te gaan. Totdat je wederom zult falen. En nogmaals. En nog een keer.
Na meer dan een jaar in Early Access gezeten te hebben heeft ontwikkelaar Motion Twin hun titel nu volledig uitgebracht op de PC en de consoles. Voor mij was het een eerste aanraking met deze Metroidvania, een genre dat draait om een non-lineaire omzet, het behalen van upgrades om verder te komen en vijanden die je het leven meer dan eens zuur zullen maken. En dat alles met willekeurig gegenereerde levels. Gevaar ligt voortdurend op de loer en gemakzuchtig spelen zal binnen korte tijd worden afgestraft. Aanvalspatronen ontdekken, weten wanneer je even een stapje terug moet doen en het op een juiste manier inzetten van je verzamelde middelen zijn dan ook het advies. Gelukkig komt de game je wel enigszins tegemoet, zo zijn de vijanden altijd gebonden aan de fase van het spel waarin je je begeeft. Anders gezegd; ondanks de willekeurig gegenereerde levels zul je niet vroegtijdig vijanden tegen komen die eigenlijk pas aan het einde een gevaar moeten vormen.
Bij het verkennen van de levels en het verslaan van vijanden verzamel je Runes. Deze permanente items geven je diverse upgrades en openen delen van de map zodat je ook deze kunt ontdekken. Verder krijg je ook Cells, de valuta uit de game die je toestaan het karakter sterker te maken. Te denken valt aan meer health of het upgraden van je wapens. Het uitgeven van deze Cells is enkel mogelijk tussen de levels door en wanneer je dit niet weet te halen dan heb je pech en zul je opnieuw moeten beginnen. Je zult hier al snel lering uit trekken door richting zo'n sectie voorzichtiger te gaan spelen. Meer dan eens wist een vijand me te verrassen en zag ik mijn verzamelde Cells verdwijnen. Precies, vallen en opstaan dus. Gelukkig voelt Dead Cells nooit oneerlijk aan. De besturing is dermate strak dat je de gemaakte fouten jezelf altijd aan kunt rekenen.
Ook de wapens voelen heerlijk aan. Je komt ze tegen binnen de categorieën Brutality, Tactics en Survival en laten je zelf combinaties kiezen. Je kunt bijvoorbeeld aanvallend te werk gaan met een zwaard of met een pijl en boog, of juist verdedigend middels een schild. Al deze wapens zijn ook weer aan te passen, zo kun je meer schade aan je pijlen mee geven en ervoor kiezen dat deze een vijand laten bevriezen. Het zoeken naar de juiste combinatie, mede ingegeven door de blauwdrukken die je tegen komt, is een goede manier om zowel de game als diens vijanden te leren kennen en je eigen speelstijl te bepalen. Dit is nodig ook, vijanden hebben namelijk aanvalspatronen die je moet doorgronden en waar je de juiste tactiek op toe moet passen. Zeker bij de verschillende bazen die je tegen komt zul je de eerste keren genadeloos worden aangepakt. Het gevoel van voldoening als het je uiteindelijk lukt om deze neer te krijgen is zeer groot.
Het doel van de game is om steeds een beetje lering te trekken uit je gemaakte fouten én overwinningen. Je leert hoe je vijanden aan moet pakken, wat de beste tactiek is om je verzamelde Cells veilig te stellen, hoe je – veelal binnen een bepaald tijdsbestek – een geheime ruimte moet bereiken en optionele uitdagingen moet voltooien. Je zult vloeken, je zult juichen. Je zult vallen, je zult opstaan. Nu besef ik me terdege dat dit concept niet voor iedereen is. Zeker aan het begin van de game, wanneer alles nog nieuw is en je vooral op ontdekking uit gaat, zul je meermaals sterven. Dit betekent dat je voortdurend met een basisuitrusting rond loopt binnen een zelfde gebied met dezelfde vijanden. Mijn tip is dan ook om dit juist te gebruiken om er lessen uit te trekken. Het is misschien even doorbijten, tegelijkertijd is het een belangrijke introductie op wat er komen gaat.
Waar je de game in ieder geval niet voor hoeft te spelen is het verhaal. Een hoopje dode cellen nemen bezit van een gevangene en met diens lichaam moet je de uitgang vinden. Echt dood gaan kan niet, in plaats daarvan nemen de cellen simpelweg weer een ander lichaam over om de reis te vervolgen. Er is nog wel getracht om enige achtergrond mee te geven, toch is het duidelijk dat dit verhaal tweede viool speelt. Erg is dit niet, niet iedere game heeft immers een uitgebreide achtergrond nodig. Belangrijker is dat het juist de 16-bit pixelart stijl, de heerlijke muziek en de perfect bijpassende geluidseffecten zijn die indruk maken. Mocht je dan ook een uitdagende game zoeken die je echt moet doorgronden om progressie te boeken, dan is Dead Cells zeker je geld waard!
Beoordeling
90
Dead Cells is moeilijk, soms zelfs frustrerend en laat je meer dan eens vloeken. Tegelijkertijd is het nooit oneerlijk. Sterfgevallen, waarvan er velen zullen zijn, liggen door de strakke controls altijd bij de speler. Vallen en opstaan. Leren van je fouten en opnieuw proberen. Dit alles weet deze Metroidvania in een vat te gieten met een heerlijke 16-bit pixelstijl en passende muzikale invloeden. Ontwikkelaar Motion Twin verdient dan ook een dikke pluim voor deze game!
