Als ik één game van de laatste jaren de titel 'leukste game' mag geven is dit zeker South Park: The Stick of Truth uit 2014. De humor uit de serie werd goed overgezet naar de game en rondlopend in South Park werden we betrokken bij de gebeurtenissen als een nieuwe inwoner. Een simpel concept dat op herhaling gaat in deze sequel.
Want ja, in eerste instantie was ik wat teleurgesteld toen ik begon met The Fractured But Whole. Het stadje South Park is weliswaar iets uitgebreid en enkele gebouwen hebben een ander interieur gekregen, toch zul je al snel je weg weten te vinden in ditzelfde decor. Terwijl je rondloopt verzamel je ditmaal geen Chinpokomon maar Yaoi Art en maak je geen gebruik van een Facebook applicatie maar Coonstagram, een afgeleide van Instagram waar je vrienden bepaald worden door hun welwillendheid om een selfie met je te nemen. Toch liet ik dit gevoel van teleurstelling al snel los toen ik eenmaal het verhaal in dook. Als New Kid (hoewel namen als Butthole en Fartlord je na verloop van tijd ook niet vreemd zijn) kom je terecht in de vete tussen Coon and Friends onder leiding van Eric Cartman en The Freedom Pals van Kenny McCormick. De inzet: de verdwijning van de kat Scrambles waar een beloning van honderd dollar op staat, een simpel gegeven dat uiteindelijk een veel diepere ondergrond blijkt te hebben. Gelukkig is logica nooit van enig belang geweest in de serie.
Hoewel eenieder speelt als de New Kid is er een grote kans dat mijn karakter compleet anders is dan die van jou. Dit begint al bij het bepalen van de moeilijkheidsgraad, een lichte huidskleur zorgt voor een makkelijkere game en een donkere huidskleur maakt het je lastiger. Ook het bepalen van een klasse is één van de keuzes die je dient te maken, wil je namelijk starten als Speedster, Brutalist of Blaster? Het is slechts een startpunt aangezien er later nog vele classes aan toe worden gevoegd en je altijd de mogelijkheid hebt om te wisselen en kiezen uit twee van de beschikbare mogelijkheden. Je kunt hierdoor vele combinaties maken en het is leuk om te blijven experimenteren. Dit is ook van toepassing op ander vlak, gaandeweg de game verzamel je namelijk een flinke kledingcollectie waar je op ieder moment tussen kunt wisselen. Je hoeft je bij de keuze geen zorgen te maken over statistieken, het is namelijk enkel een visuele afwisseling zonder dat hier consequenties aan verbonden zijn. Dit betekent echter niet dat The Fractured But Whole het RPG aspect geheel verwaarloost. Terwijl je stijgt in level kun je artefacts in een vrij slot plaatsen die je karakter Might geeft. Deze artefacts zijn veelal belachelijke items die een bepaalde waarde vertegenwoordigen, denk aan een fidget spinner, en je verkrijgt ze door de wereld te doorzoeken, te kopen, gevechten te winnen of te craften met je gevonden items. Dit is overigens niet het enige dat je kunt craften, ook kledingstukken en gerechten zijn hier voorbeelden van.
De turnbased gevechten uit het origineel keren ook nu terug maar zijn in een meer dynamische vorm gegoten. Het speelveld is opgedeeld in vakjes en deze geven aan waar je tijdens een beurt kunt lopen en welk bereik een aanval heeft. Sommige aanvallen kun je bijvoorbeeld enkel uitvoeren als je tegenover de vijand staat, terwijl je bij de ander juist schuin tegenover je tegenstander dient te staan. Verder dien je rekening te houden met de posities van je metgezellen zodat niet in de lijn van je aanval staan omdat deze anders kunnen blokkeren. Sowieso is het leuk om te experimenteren met de sidekicks die zich gaandeweg bij je team voegen omdat ieder zijn unieke kwaliteiten heeft. Enig kritiekpunt met betrekking tot de combat is dat de game nooit al te lastig is. De tactische keuzes die de game duidelijk in zich heeft zitten worden hierdoor nooit echt benut.
Naast de gevechten leunt het spel vooral op verkenning. Vrijwel ieder huis is in te gaan, ieder toilet is te gebruiken en overal zijn wel rare en opvallende items te vinden die je alleen al door diens omschrijving laten lachen. Enige kennis van South Park is overigens wel een vereiste, anders zullen vele grappen verloren gaan. Sommigen van de te vinden items liggen direct in het zicht, anderen vereisen specifieke kwaliteiten van je buddies om ze te kunnen bereiken. Het is hierdoor goed mogelijk dat je pas later in de game nieuwe doorgangen en daarmee locaties ontdekt. Duurt het je allemaal te lang om steeds weer over de map te lopen dan kun je altijd nog gebruik maken van de fast-travel punten die verspreid liggen over de map. Toch is het lopen in South Park en ontmoeten van de karakters zeker geen straf te noemen. De wereld ziet eruit zoals je dit gewend bent uit de serie, alle karakters zijn ingesproken door hun stemacteurs en de makers zijn niet bang geweest om uiteenlopende onderwerpen aan te snijden. Neem alleen maar een donkere kamer waar de jonge protagonist wordt verwelkomd door twee priesters en je hebt een idee van wat je mag verwachten. Hoewel er zeker niet op de rem is getrapt moet wel gezegd worden dat het absurdisme iets minder ver is doorgevoerd dan in The Stick of Truth. Samen met de herhaling van spelconcepten uit het origineel is deze opvolger misschien wat minder verrassend dan drie jaar geleden, dit neemt echter niet weg dat we ook nu weer met een grote glimlach hebben deelgenomen aan de avonturen in het pittoreske stadje.
|
