De dood het einde van een leven? Niet in Soul Axiom. Bij het sterven reist de ziel van de mens naar een computersimulatie onder de naam “Elysia”. Een manier om herinneringen nogmaals te beleven en qua gameplay tot uiting komt in het oplossen van puzzels.
Binnen Elysia zijn we een observator die in de herinneringen van meerdere mensen duikt. In eerste instantie komt dit nogal overdonderend over omdat een overkoepelend verhaal ontbreekt. Het zijn vooral individuele gebeurtenissen zonder enige uitleg. Enig geduld is dan ook vereist aangezien pas op een later moment duidelijk zal worden hoe de losse verhalen samenvallen. Je dient hiervoor wel de nodige tijd te investeren. De ontwikkelaar heeft ervoor gekozen niet alles middels gameplay en cutscenes aan je voor te schotelen, maar ook vele documentatiestukken te gebruiken om je dieper in de wereld en het verhaal te trekken. Omdat sommige van deze stukken optioneel zijn kan het gebeuren dat je de rode draad kwijtraakt.
De puzzels zelf benader je vanuit een first-person perspectief en moet je zien te overwinnen door gebruik te maken van verschillende krachten. Je kunt bijvoorbeeld objecten uit elkaar halen of juist in elkaar zetten, vanaf een afstand laten bewegen of vernietigen. Ondanks de verschillende krachten en uitwerkingen zul je na enige tijd toch te maken krijgen met herhalingsoefeningen. De moeilijkheidsgraad loopt weliswaar op, zonder overigens frustrerend te worden, maar het been there, done that gevoel gaat overheersen. Om dit te doorbreken zijn er enkele actiescènes in de puzzels verweven. Helaas doen ze hier meer kwaad mee dan goed. De timing waarmee je deze momenten dient te voltooien zijn dermate precies dat je ze keer op keer opnieuw zult moeten proberen. Een ander punt waar beter mee omgesprongen had kunnen worden is het opslaan van je game. Dit gebeurt nu automatisch, waarbij je progressie van een puzzel vervalt als je er halverwege mee stopt.
Hoewel de puzzels gevarieerder hadden gemogen in termen van gameplay bleef ik toch doorspelen. Deels omdat het verhaal me wist vast te grijpen en af liet vragen waar het naartoe zou gaan, anderzijds vanwege de artistieke kant. Naast alledaagse locaties als een appartement of een ziekenhuis schuwt de ontwikkelaar het niet om je ook naar meer absurde plaatsen mee te nemen, zoals een verlaten ruimtestation. Het is wat dat betreft jammer dat ze qua geluid geen enkele noemenswaardige indruk weten te maken. De stemacteurs hebben totaal geen bezieling en de soundtrack maakt al evenmin een goede indruk. In-game geluiden kunnen je eveneens op het verkeerde been zetten. Een voorbeeld was een puzzel waarin ik een brand diende te doven. Omdat ik het geluidseffect van deze brand nog altijd hoorde dacht ik de oplossing nog niet gevonden had. In werkelijkheid was dit wel het geval en was ik langer bezig dan nodig was.
Soul Axiom is dan ook een game van uitersten. Wanneer je fan bent van een rustige opbouw en enige herhaling in de puzzels niet schuwt kun je er een leuke tijd mee beleven. Zeker wanneer je de tijd neemt om ook alle geheimen na te streven en jezelf dieper in het verhaal te zuigen. Anderzijds werkt de ontwikkelaar zichzelf tegen. De keuze om hun game non-lineair voor te schotelen geeft de speler weliswaar een grotere mate van vrijheid, het verhaal is er daarentegen de dupe van. Het is lastiger te volgen en ook de stemacteurs hebben onvoldoende emotie om hier nog aan bij te dragen. Soul Axiom weet je als speler weliswaar vast te grijpen, de kans is tegelijkertijd groot dat het je eerder dan nodig loslaat en van zich afduwt.
|
