Het (willen) beleven van avonturen krijgen we al vanaf een vroege leeftijd met de paplepel ingegoten. Of het nu het bouwen met blokken of het lezen van een boek is, het zijn momenten waarbij we onszelf even in een ander verplaatsen. Ook schrijver H. Rider Haggard trachtte dit in zijn boeken te realiseren, met Deadfall Adventures is één van deze avonturen uitgewerkt tot een game.

Een personage waar Haggard namelijk over schreef was Allan Quatermain, bekend van zowel de roman en film King Solomon’s Mines en de comicreeks en film The League of Extraordinary Gentlemen. Toch is het niet deze man zelf met wie we de game beleven, in plaats daarvan krijgen we zijn kleinzoon James Lee Quatermain onder de knoppen. Zijn opa vertelde hem grootse, avontuurlijke verhalen over verre reizen en ontdekkingen en terend op deze successen verdien ook jij een aardig zakcentje. Nooit wist je echter dezelfde status als je grootvader te vergaren, maar wanneer je naar Egypte trekt kan dit zomaar eens veranderen. Samen met oud-collega Jennifer Goodwin krijg je namelijk de opdracht om The Heart of Atlantis op te sporen, een artefact die van een grote waarde is. Zoals het echter zo vaak gaat met dingen van een grote waarde ben je niet de enige die er jacht op maakt, een Nazi groepering wil het namelijk verkrijgen vanwege de unieke krachten die er in schuil zouden gaan.

De opbouw van het spel is grofweg op te delen in de onderdelen shooter en adventure. Gamers die Painkiller gespeeld hebben, de eerdere titel van ontwikkelaar Farm 51, weten ongeveer wat ze mogen verwachten op het eerste gebied; een niet al te diepgaande arcade shooter. Dit betekent onder andere dat er geen coversysteem is en een headshot dezelfde impact heeft als iedere andere plek op het lichaam. Om de gameplay toch interessant te houden vecht je niet alleen tegen Nazi’s, maar tevens tegen zombies. Om deze te verslaan zul je ze eerst met licht moeten beschijnen, een idee dat duidelijk is overgenomen uit Alan Wake. Het is een gevalletje ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’ aangezien het wel een leuke variatie vormt op het hersenloos knallen.


Het andere gedeelte van de game is vooral opgezet als adventure. Hoewel getracht is om exploratie als belangrijk onderdeel naar voren te schuiven hoef je hier niet al teveel van te verwachten. De game is behoorlijk lineair en het zoeken naar schatten is nog eens vergemakkelijkt door je een kompas te geven die je richting schatten wijst op het moment dat je deze nadert. Dat het toch interessant is om er moeite voor te doen komt omdat ze je helpen om te levellen. De felheid van je zaklamp neemt bijvoorbeeld toe, of je krijgt een meer stabiele aim bij het schieten. Naast het kompas heb je tevens een ander hulpmiddel, te weten het notitieboekje van je opa. Je kunt deze gebruiken om hints uit te halen op de momenten dat je vast loopt in de puzzels. Het niveau hiervan is helaas wisselend, zo worden originele breinbrekers gecombineerd met bijvoorbeeld het verschuiven van spiegels, spelelementen die al tientallen jaren onveranderd lijken te zijn. Zowel het schieten als de puzzels hebben een eigen moeilijkheidsgraad, waarbij je bij de puzzels minder of juist meer hints voorgeschoteld krijgt. Voor het schieten leek het veranderen van de moeilijkheidsgraad overigens weinig te veranderen aan de gameplay zelf.

De middelmatigheid van de game straalt ook door in de graphics en de conversaties. Hoewel er nog getracht is om enige afwisseling aan te brengen in de omgevingen waar je in rond loopt weet het nergens een grootse indruk achter te laten. Het lineaire pad nodigt ook nergens uit om echt rond te speuren, dit terwijl de omgevingen wel zo opgezet lijken te zijn. Ook de karakters weten de game nergens uit het slop te trekken. Wanneer Jennifer je tijdens het oplossen van een puzzel voortdurend toeroept op te schieten werkt dit behoorlijk op je zenuwen en de conversaties zijn op momenten tenenkrommend slecht. De muziek is daarentegen wel goed verzorgd.


Nadat je binnen ongeveer tien uur de verhaallijn hebt doorgespeeld kun je nog terecht in de multiplayer. Helaas kwam de ervaring hier niet verder dan een potje Horde, oftewel het samen vechten tegen golven van vijanden. Omdat wij de game al vroeg binnen kregen waren er vrijwel geen mensen online om een goede mening te kunnen vormen, maar dat wat we zagen zet zeker geen nieuwe standaard neer. Vraag is dan ook of de multiplayer lang gespeeld zal worden nu ook Battlefield 4 en Call of Duty: Ghosts in de schappen liggen, eveneens games waar je in terecht kunt voor een potje (Team) Deathmatch.

Alles bij elkaar genomen is Deadfall Adventures de ideale game om enkele uurtjes mee op te vullen. Een beetje schieten, enkele puzzels oplossen en schatten verzamelen om je arsenaal aan kwaliteiten te verbeteren; de game heeft van alles wat. Het vervelende is alleen dat ieder van deze elementen niet al te sterk zijn uitgewerkt. Tegenover ieder spelelement dat op een leuke manier is geďntegreerd staan meerdere zaken die het avontuur onderuit halen. Een hoop leuke ideeën gaan hierdoor verloren en wat overblijft is een game die in de middelmatigheid blijft hangen.