Vroeger, toen ik nog een student was, reisde ik elke dag met de metro. Steeds weer andere mensen en verhalen om je heen, voor velen een irritatie, maar ik kon er altijd van genieten. Metro 2033 draaide eveneens rondom metrostelsels, gezelligheid was hier echter niet aanwezig.

In het Moskou van 2033 maakte niemand zich zorgen over het te laat komen op hun college of het werk, niet gek wanneer iedereen een teruggetrokken bestaan leidt na een nucleaire ramp. In de metrostelsels werden nieuwe beschavingen opgericht terwijl slechts weinigen zich boven de grond durfden te begeven door de dreiging van mutanten. Om je deze verhaallijn bij te brengen tracht de ontwikkelaar de gebeurtenissen van het origineel aan het begin van Last Light te introduceren zodat onbekenden niet in het diepe worden gegooid. Ze slagen hier niet volledig in, maar het is voldoende om het origineel niet als een verplichting te zien, mocht je hier niet de behoefte aan hebben.

Ook in deze sequel, die zich een jaar later afspeelt, is het Artyom die als hoofdrolspeler naar voren is geschoven. Omwille van spoilers willen we niet teveel weg geven, maar de eerdere gebeurtenissen drukken een duidelijke stempel op zijn gemoedstoestand. Toch zal hij ook nu weer op pad worden gestuurd, waarbij bepaalde basiselementen gelijk zijn gebleven. De belangrijkste valuta bestaat ook nu uit ammunitie, hetgeen niet alleen als laatste redmiddel kan dienen in de nauwe metrostelsels, maar tevens als ruileenheid binnen de kleine nederzettingen. Daar waar kogels in veel games als vanzelfsprekend gelden, zijn ze hier een kostbaar goed waar je voorzichtig mee om gaat.


Na een ietwat voorzichtige start die je niet alleen beleeft laat de ontwikkelaar ons vrij en toont de game al snel waarom gekozen is voor de ondertitel ‘Last Light’. Hoewel er voldoende wapens klaar staan om aan te passen en gebruikt te worden leent de gameplay zich er prima voor om voorzichtig te werk te gaan. Middels stealth kun je vijanden vanuit het donker benaderen, maar uiteraard niet voordat je het licht met een geluidsdemper, een werpmes of met de hand hebt uitgeschakeld. Helaas lijken in Rusland de begrippen ‘donker’ en ‘schemer’ als synoniemen voor elkaar gebruikt te worden, zelfs wanneer de vijand op een korte afstand staat en voldoende zicht heeft zal deze je toch niet zien staan of zijn zoektocht snel opgeven. Het is een smetje op de verder prima AI, eenmaal ontdekt werken vijanden goed samen en roepen ze versterkingen in, waarbij ze niet terugvallen op één standaardtactiek. De gevechten blijven hierdoor altijd spannend, waarbij de mix van stealth en shootouts goed werken en elkaar aanvullen. Dit komt mede door de diversiteit aan vijanden, naast de menselijke tegenstanders keren namelijk ook de mutanten terug.

Dat ook de sfeer goed tot zijn recht komt is te danken aan de diversiteit van de omgevingen. Nauwe metrostelsels worden afgewisseld met meer wijds opgezette omgevingen, waarbij het gevaar voortdurend op de loer ligt. Ten opzichte van zijn voorganger is er iets meer kleur in de game verwerkt, maar verwacht nog altijd geen vrolijkheid. Dit gevoel is nog eens onderstreept door het geluid, waarbij je in de juiste sfeer (‘s avonds laat met de gordijnen dicht) meermaals zult schrikken. Minpunt is wel dat Artyom zelf enkel tot leven komt in de cutscenes, hierbuiten spreekt hij namelijk niet, waardoor je net iets minder binding hebt met het karakter.


Dit gebrek aan binding komt helaas ook naar voren binnen de gameplay. Begrijp me niet verkeerd, de eerder beschreven spanning en de mix van stealth en actie staan als een huis, maar het is teleurstellend dat alles behoorlijk scripted is. Iets meer vrijheid binnen bepaalde scenes hadden ons als gamer meer betrokken laten voelen. Sowieso kreeg de betrokkenheid van de gamer al een behoorlijke knauw toen bleek dat de Ranger Mode, de hoogste moeilijkheidsgraad, enkel benaderbaar is bij een pre-order. Heb je deze niet geplaatst? Dan mag je ervoor betalen. En laat de ontwikkelaar deze moeilijkheidsgraad nu net aanprijzen als ‘de manier waarop de game gespeeld hoort te worden’. Een nieuw dieptepunt op het gebied van downloadable content.

In het dagelijks leven last van claustrofobie? Dan is Metro: Last Light zeker niet aan te raden, binnen de nauwe metrostelsels zul je je al snel verloren voelen, maar dat is voor anderen juist één van de sterkere punten. Hoewel velen het spel als ‘shooter’ zullen bestempelen is dit te kort door de bocht, het is een combinatie van stealth en actie in een lineaire verhaallijn. Het is jammer dat het hoofdkarakter niet meer tot leven komt en een foutieve DLC beslissing als een donkere wolk boven de game hangt. Kun je deze punten echter vergeten en vergeven dan haal je met Metro: Last Light zeker een grimmige ervaring in huis.