Momenteel domineert The Walt Disney Company de animatie-industrie met Pixar en Disney Animation, maar met DreamWorks Animation hebben ze een heftige concurrent. In 2010 kwam het bedrijf bijvoorbeeld met How To Train Your Dragon, Shrek Forever After en Megamind. Een heftig drietal waarbij we nu die laatste bekijken.

In de film volgen we Megamind, een buitenaards wezen met uitzonderlijke intelligentie dat als kleuter op Aarde landde, en sindsdien regelmatig vecht met Metro Man. Ook hij is een buitenaards wezen dat als kleuter op de planeet opdook. Metro Man en Megamind hebben sindsdien continu met elkaar gevochten, waarbij Megamind continu verloor. Hierdoor werd hij uiteindelijk de 'slechterik' in de ogen van de mensheid. Compleet onverwacht kan Megamind zijn aartsvijand echter doden en na vele verrassingen wordt hij uiteindelijk zelf een superheld. Zijn avonturen als echte superheld beleven we in de Megamind games die THQ ontwikkelde. In deze game maakt film-slechterik Tighten een comeback met zijn Doom Syndicate, een vereniging van superschurken met gekke namen als Hot Flash, Destruction Worker en Psycho Delic. Samen bedreigen ze Megamind en nu moet hij ze één voor één uitschakelen, terwijl hij ondertussen hun dertien in een dozijn helpers tegenkomt.


Op de meeste platforms verschilt de game, wat wordt aangeduid via verschillende ondertitels. Zo heet de Wii versie Mega Team Unite en de PlayStation 3 en Xbox 360 versie Megamind: Ultimate Showdown, waarbij Gamed die laatste versie onder de loep nam. Op de PlayStation 3 en de Xbox 360 is Megamind een eenvoudige 3D platformgame die bestaat uit een tiental levels. Met een drietal verschillende wapens loopt Megamind deze levels door, waarbij hij de wapens gebruikt om puzzels op te lossen en vijanden neer te knallen. Het probleem is dat je continu dezelfde omgevingen tegenkomt, met dezelfde puzzels en dezelfde vijanden. Elke drie levels zien er compleet hetzelfde uit. THQ heeft enkele pogingen gewaagd om de game diepgaander te maken met wapen-upgrades en het verzamelen van schilderijen, maar dit verandert niets aan de gameplay en de game vertelt je er ook niets over tenzij je specifiek op zoek gaat naar deze features.

Tijdens het spelen zul je nooit in de problemen komen. Als je sterft, word je bijvoorbeeld op dezelfde plek teruggeplaatst. In de problemen komen zit er dan ook niet in. In de coöperatieve mode waarin de speler een kleine robot speelt, wordt het nog gemakkelijker. Als je kind niet verder kan, kun je dus gewoon je controller inpluggen en verder gaan. De game steekt zeer eenvoudig in elkaar waardoor je hem razendsnel kunt uitspelen. Een ervaren speler krijgt de game op twee uur uitgespeeld, inclusief het veroveren van de Platinum Trophy en de duizend Gamer Points. Daarmee is de game eigenlijk even kort als de film. De vijf minigames die je vrijspeelt, maken de game iets langer, maar zijn spijtig genoeg niet van die kwaliteit om een verschil te maken in de score. Ook het feit dat Metro Man en Minion speelbaar zijn naast Megamind, maakt geen verschil.


Ook grafisch kan Megamind: Ultimate Showdown niet scoren, zoals eerder gezegd worden levels bijvoorbeeld bijna letterlijk drie keer herhaald en ziet elke vijand in die levels er hetzelfde uit. De camera volgt je hierbij telkens zeer kort, waardoor je moeite hebt om goed je sprongen in te schatten, zeker als je opzij moet in plaats van vooruit wat de grootste opstopping zal zijn tijdens het spelen. De muziek en voice-acting is ook zwak, met Jonah Hill als enige lichtpuntje. Hij is de enige filmacteur die zijn rol opnieuw opneemt, de anderen worden vervangen door duidelijk mindere goden. Alleen Jonah Hill is echter niet genoeg om de game te redden. Megamind: Ultimate Showdown is geen leuke ervaring, zelfs niet voor jonge kinderen. Er zijn veel betere filmgames te krijgen. Hopelijk kan THQ zich herpakken op dit gebied.