De huiskamer veroveren is zo makkelijk nog niet. Microsoft, Nintendo en Sony strijden ook deze generatie weer om de plek in de huiskamer en meer en meer wordt er aan het hele gezin gedacht in plaats van de gamende zoon of dochter. Elk hebben ze hun eigen aanpak en welke de meest succesvolle is zal over enkele jaren blijken. Microsoft probeert het dit jaar nog eens met Viva Piñata: Party Animals. Of dit een geslaagde poging is lees je in de review.

Met name Nintendo lijkt voorlopig een streepje voor te hebben. Met de Wii en de WiiMote trekt Nintendo veel niet-gamers aan. Ook games als Wii Sports en Wii Play weten de ‘normale mens’ naar de console te trekken. In de toekomst zullen bijvoorbeeld Wii Fit en Wii Music dit succes waarschijnlijk stevig voortzetten. Sony heeft haar eigen aanpak, met games voor de Eye Toy camera, de SingStar games en natuurlijk de Buzz franchise heeft Sony in elk gebied wel een succesvolle mainstream franchise. Microsoft heeft maar weinig pogingen gedaan met de Xbox en daarom moet men hard werken met de Xbox 360. Een succesvolle poging is alvast de Xbox Live Arcade, die kleine games aanbiedt voor een kleine prijs. Om de mainstreamer verder naar de Xbox 360 te krijgen is er dit najaar Scene-It? Lights, Camera, Action en Viva Piñata: Party Animals.

Viva Piñata: Party Animals (Party Animals in het kort) is de tweede partygame op de Xbox 360. Fuzion Frenzy 2 (het vervolg op een aardige Xbox partygame) faalde grandioos om leuk te zijn en dat is juist het belangrijkst in een partygame. Daarnaast is Party Animals de tweede Viva Piñata game op de Xbox 360. De eerste game, die gemaakt werd door Rare, bleek een uitstekende game, maar bleek er ook ontzettend goed in te zijn om de doelgroep te missen. De game bleek namelijk te moeilijk en ingewikkeld voor de jongere gamer en die moest juist naar de Xbox 360 gelokt worden. Resultaat: de game deed het alleen goed onder een selecte groep Xbox 360 eigenaars die niet allergisch zijn voor kleuren en verkocht daarom niet zoals verwacht. Tijd voor Krome Studios om de spijker op zijn kop te slaan met een partygame voor het jongere publiek.



Te moeilijk is Party Animals alvast zeker niet. De speler kan tegen de computer (die heel gemakkelijk is ingesteld) oefenen om uiteindelijk tegen vrienden van gelijkend niveau aan de slag te gaan. De in totaal vijftig minigames zijn zeer simpel van opzet en vereisen niet meer dan een paar handelingen. Enkele voorbeelden van minigames zijn het zo snel mogelijk opeten van een appel, het bootje vooruit boeren, het verzamelen van zoveel mogelijk snoep ten koste van pompoenen, het in het licht blijven, het uitvoeren van dansjes, het aaien van Piñata’s en ga zo maar door. Speel je lekker door, dan zul je steeds meer van deze minigames vrijspelen waardoor het wat afwisselender wordt. Met het totaal van vijftig minigames is niets mis, het feit dat een deel van de minigames sterk op elkaar lijkt wel. Zelfs de jongere gamer zal dit opvallen en kan hier snel over struikelen.

Tussen de minigames door worden races gehouden. In deze races wordt van A naar B gerend en is het mogelijk om verschillende pickups op te pakken waarmee sneller gerend kan worden of de tegenstander even flink kan worden afgeremd. De races lijken op papier iets heel verschillends dat de minigames mooi afwisselt, maar in praktijk zijn deze races zo kort en oppervlakkig dat ze ook gewoon minigames genoemd kunnen worden. Helaas ziet de game dit niet zo en plaatst een flinke nadruk op de races als het gaat om de scores bij de minigames. Bij het winnen van een race zal de speler namelijk een aantal punten krijgen die ook na elke minigame toebedeeld worden. Goed presteren in de races en minder presteren in de minigames kan dan alsnog resulteren in winst, wat krom is aangezien de races dus veredelde minigames zijn. Na Fuzion Frenzy 2 stelde ik me al stevig de vraag hoe moeilijk het kon zijn om een goede balans te vinden in de beoordeling van minigames, maar deze game bewijst dat het misschien echt wel lastig is. Het punt waarbij het daarna fout gaat is het gebrek aan verschillende locaties om over te racen: deze zijn op één hand te tellen en kennen slechts zeer kleine variaties.

In totaal heeft de speler de keuze uit acht speelbare personages die we ook kennen uit de eerste Viva Piñata game en natuurlijk de animatieserie. Met deze acht personages kan op vier verschillende manieren zowel offline als online met één tot vier spelers gespeeld worden. Er is de mogelijkheid tot een kort spel, een lang spel, een zelfgemaakt spel of een oefenpotje. Bij de eerste drie mogelijkheden is er niet de optie om zelf het verloop van minigames te selecteren. Bij een competitief spel met vrienden is het dus niet mogelijk om de minigames eruit te filteren die niemand leuk vindt, een gemiste kans. Bij het oefenspel kan dit wel, maar daarbij is de speler steeds bezig om de volgende minigame te selecteren in het selectiemenu. Waarom er gekozen is voor zo’n karige setup is me totaal onduidelijk: de aanwezigheid van een fatsoenlijk spel rond de minigames ontbreekt al doordat de races zelf op minigames lijken en dan ook is het niet mogelijk om die minigames naar je eigen hand te zetten en zo de game het leukst te maken naar eigen voorkeur.



Kijken we naar de graphics, dan is Party Animals best een aardige game. Krome heeft hard gewerkt om met een eigen engine de visuele stijl van Viva Piñata neer te zetten en dat is goed gelukt: de game is goed kleurrijk, de Piñata’s kennen voldoende detail en het typische papiereffect is helemaal aanwezig. Naast dit alles is de framerate ook soepel dus de techniek zal de hectische minigames nooit in de weg zitten. Geluid is eveneens prima, op de voice acting na. De geluidseffecten zijn gepast en de muziek is vrolijk, zoals we die kennen uit de serie, maar de Nederlandse stemmen zijn niet om aan te horen: de acteurs lijken geen flauw idee te hebben wat ze hebben ingesproken en het komt dan ook totaal niet over. Is er enige kennis van de Engelse taal, dan is de game op Engels te zetten door de locatie in het Xbox 360 settings menu op ‘United Kingdom’ te zetten en is het zo mogelijk om te horen hoe de voice acting wél kan: de Engelse stemmen zijn goed en komen overeen met die van de serie. Met deze stemmen komt de humor in de game ook veel beter over en dat is uiteindelijk toch wel een sterk punt in Party Animals, zowel in de stemmen als in de minigames zelf (het wegboeren van een bootje of het stukslaan van aan piñata als Piñatapersonage is vrij hilarisch).

Een partygame moet, vind ik, drie dingen hebben: humor, nadruk op minigames en iets vlots dat de minigames leuk afwisselt. De eerste twee elementen zijn duidelijk aanwezig en los van enkele gelijkende minigames voldoende uitgewerkt. Waar het misgaat is bij het derde punt: de races wisselen de minigames niet af omdat het gewoon minigames zijn. De nadruk van de races op uiteindelijke resultaten na de minigames is te sterk en dat haalt de balans volledig uit de game. Verder is het aantal mogelijkheiden veel te karig: het moet mogelijk zijn om zelf een toernooitje van minigames op te stellen en deze met enkele vrienden te spelen. Helaas is het alleen mogelijk om losse oefenpotjes te doen en voor de rest is het aankijken hoe de game je steeds dezelfde minigames (en vooral dezelfde races) voorschotelt. Uiteindelijk weet Party Animals op humor en minigames niet goed genoeg te scoren om het falen van de afwisseling goed te maken. Wat overblijft is een game die net een zes weet te scoren.