Oude liefde roest niet. Het was een tekst waar ik aan moest denken tijdens het spelen van de nieuwste, en tegelijkertijd oudste Broken Sword. Een point-and-click game waar ik in 1996 verliefd op werd, waarvan de liefde in 2009 weer oplaaide middels een Director’s Cut en waarvan nu blijkt dat een weerzien mijn gevoelens opnieuw op deed laaien.

De Broken Sword serie bestaat uit vijf delen, met een zesde deel dat nog in ontwikkeling is. Toch grijpen we voor Reforged terug naar waar het allemaal begon. Om precies te zijn naar Parijs, de stad van de liefde … en een clown? Dit is althans waar George Stobbart mee te maken krijgt. De Amerikaanse toerist geniet van zijn vakantie, en hoe beter om dit te doen dan in het zonnetje op het terras. De rust wordt echter ruw verstoord wanneer een clown de bistro inrent, een aldaar aanwezige koffer verwisselt voor een accordeon en zich snel uit de voeten maakt. Terwijl George dit opvallende schouwspel gadeslaat vindt er een enorme ontploffing plaats die hem van zijn stoel blaast. Samen met de Franse fotografe Nico(le) Collard probeert hij antwoorden te vinden op de vele vragen die de situatie heeft opgeroepen.


Aan dit verhaal zijn geen toevoegingen gedaan. Sterker nog, in vergelijking met de Director’s Cut uit 2009 hebben ze zelfs een stapje teruggedaan. Werd in dit deel de geschiedenis van Nico verder uitgelicht door haar speelbaar te maken in extra scènes, daar richt Reforged zich juist op het origineel en zijn deze nu niet aanwezig. Dit is jammer, maar omdat het oorspronkelijke verhaal al erg goed was voelt het niet als een gemis. Een verhaal dat je langs landen als Spanje, Ierland en de woestijn van Syrië brengt en ook met een controller prima speelbaar is.

Aangezien het verhaal onaangeraakt is gebleven vinden we de verbeteringen op ander vlak. Wat direct opvalt zijn de graphics, en eigenlijk had ik dit niet verwacht. In mijn gedachten zag het origineel uit 1996 er nog prima uit, wissel je nu tussen deze graphics van weleer en de vernieuwde uitgave dan valt meteen op welke stappen er gemaakt zijn. Vrijwel alle elementen zijn opnieuw getekend, de animaties verbeterd en de gezichtsanimaties geven emoties beter weer. Het maakt de personages wat minder cartoonesk en wat menselijker. Ook de audio is niet onbehandeld gebleven. Stemmen zijn weliswaar niet opnieuw ingesproken, door het op te schonen klinken de voice-overs en de achtergrondgeluiden helderder en komt de soundtrack van de inmiddels overleden Barrington Pheloung beter tot zijn recht.


Mocht je het originele Broken Sword nooit hebben gespeeld dan is Reforged de beste manier om dit alsnog te beleven. De cryptische puzzels van weleer zijn bewaard gebleven, evenals de absurde, doch leuke oplossingen die hier soms mee samen gaan. Middels een hintsysteem hoef je nooit langer vast te zitten dan nodig, en ja, ook de befaamde geit is nog altijd aanwezig. Tegelijkertijd is het lastiger aan te raden als je de game al eens gespeeld hebt, of je moet er net zoveel liefde voor hebben als ondergetekende. Kijkend naar het verhaal dan zijn er geen toevoegingen gedaan en alle verbeteringen liggen op audiovisueel vlak. Toch toonde het voor mij nog maar eens aan dat Shadow of the Templars één van de beste in zijn genre is, en dat ik halsreikend uit kijken naar een soortgelijke behandeling van andere delen, en natuurlijk de komst van Parzival’s Stone.