Vanaf morgen ligt Metro: Last Light in de schappen die na het faillissement van THQ door Deep Silver in de markt is gezet. Het lijkt echter weinig gescheeld te hebben of de titel had er nooit gekomen, zo geeft voormalig THQ president Jason Rubin ons een inzicht in de ontwikkeling.
Vanuit zijn rol had Rubin onder andere te maken met 4A Games, de studio die op dat moment nog drukdoende was met de ontwikkeling van Metro: Last Light. Nog voor zijn aanstelling bleek het echter niet goed gesteld te zijn bij de ontwikkelaar, zo viel de stroom regelmatig uit, was de inrichting binnen de studio van een bedroevende kwaliteit, kregen ze amper leiding van THQ en een zeer smal budget om de game mee te realiseren. Om de game überhaupt mogen te maken dienden er zelfs ontwikkelkits en dure technologie het land binnen gesmokkeld worden. Wanneer 4A Games bijvoorbeeld een nieuwe ontwikkelkit of een kwalitatieve PC nodig hadden dienden ze naar Amerika te vliegen om vervolgens deze producten Oekraïne binnen te smokkelen. Al genoeg om zorgen om te maken, zo lijkt het toch, wilde het oorspronkelijke team van THQ ook nog eens dat ze een coöp en multiplayer binnen de game zouden verwerken, overigens zonder hier meer budget voor te krijgen.
Om nog wat verder in te gaan op het bovenstaande geeft Rubin aan dat het budget voor de game op ongeveer tien procent lag van diens grote concurrenten. Sterker nog; het budget van deze concurrenten lag alleen al hoger om cutscenes mee te realiseren, terwijl 4A Games er een gehele game mee moest maken.
quote:
“It is built on a completely original and proprietary second-generation engine that competes with sequels that have stopped numbering themselves, with more engineers on their tech than 4A has on the entire project. Yet its tech chops are never in question."
Ook de studioruimte zelf was onder de maat, zo was deze ruimte even groot dan de sportruimte van EA Los Angeles, de studio achter Medal of Honor: Warfighter. De ontwikkelaars zaten elleboog aan elleboog op opvouwbare stoelen, waardoor het meer leek op een cafetaria dan een ontwikkelstudio.
Rubin geeft verder aan moeite gedaan te hebben om degelijke stoelen naar 4A Games te brengen, maar de enige optie was om in Polen een truck vol te laden en een expediteur die middels omkopingen naar de studio kon komen. Uiteindelijk vond dit geen doorgang, overigens niet vanwege de kosten, maar om een andere reden. De Aeron stoelen zouden het personeel verder uit elkaar laten zitten, waardoor ook computers verder uit elkaar geplaatst moesten worden. Om dit weer mogelijk te maken waren extra bureaus nodig en dit zou enkel mogelijk zijn door een nieuw kantoor te betrekken.
Zoals eerder benoemd speelde ook de kou de ontwikkeling parten. In Kiev wordt de verwarming door de overheid aangestuurd, waarbij hete pijpleidingen naar de huizen en kantoren lopen. Het gebeurt meermaals per jaar dat deze gedurende een week uit valt, waardoor de werkcondities ondraagbaar werden. Het personeel had dan ook moeite om hun vingers niet te laten bevriezen, er vanuit gaande dat ze al op kantoor konden komen. Het opruimen van sneeuw is niet te vergelijken met de Westerse standaard, waardoor medewerkers regelmatig niet de weg op konden.
Rubin sluit af met een vergelijking, zo ziet hij 4A Games als het bobsleeteam van Jamaica op de Olympische Spelen. Het team wist weliswaar geen goud te winnen ,maar versloegen wel de Amerikanen met enkel beperkte middelen om mee te trainen. Het is te danken aan de kwaliteit en de potentie van het team, en hij heeft het bovenstaande dan ook geschreven om de ontwikkelaar te erkennen.
|
