Namco Bandai maakt graag Dragon Ball Z games, iets wat de PlayStation 2 aan de levende lijve heeft ondervonden. Deze maand verscheen Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 3, reeds de achtste Dragon Ball Z game waarmee de PlayStation 2 het beter doet dan de NES.

Acht delen op één console is zeer veel en de vraag is dan ook of de game nog steeds de moeite is. Dat is iets wat wij probeerden uit te vissen. Budokai Tenkaichi 3 zet de stijl van de vorige delen perfect verder. In de eerste plaats is het aantal personages uitgebreid tot 161. Dit alleen al maakt de game ideaal voor de echte fans van de serie. Zij kunnen namelijk alle gevechten nabootsen die ze willen. Nieuwkomers in de game zijn onder andere King Cold, Android #8, Spopovich, Spike the Devil Man en nog een tiental anderen. De vechters komen dus niet alleen uit Dragon Ball Z, maar ook uit Dragon Ball en GT.

De nieuwe personages zijn gelukkig niet de enige veranderingen. Een belangrijke verbetering, is de toevoeging van een dag en nachtcyclus. Dit heeft niet enkel een grafisch effect, maar ook daadwerkelijk invloed op de gameplay. Saiyans kunnen namelijk transformeren in hun Great Ape vorm onder invloed van de maan. Buiten een nachtgedeelte zijn er ook verschillende tijdstippen op de dag, dit heeft geen effect op de gameplay, maar dient vooral om elk gevecht in de juiste sfeer te tonen. Om deze reden zijn niet alle tijdsmomenten beschikbaar bij alle stages. Een andere nieuwigheid is de Battle Replay mode, deze laat je toe om in bepaalde modes filmpjes te maken van je gevechten en deze op te slaan.


Echt speciaal zijn deze veranderingen natuurlijk niet, wat niet kan gezegd worden van de Wii versie van de game. De Wii versie heeft een online mode, iets wat de PlayStation 2 versie niet heeft. In de plaats daarvan heeft ontwikkelaar Spike een Disc Fusion mode bedacht. Door de Budokai Tenkaichi en Budokai Tenkaichi 2 DVDs in je PlayStation 2 te steken, speel je modes uit die games vrij. Dit is geen volwaardige vervanging voor een online mode, zelfs op zich biedt deze mode niet genoeg meerwaarde om veel tijd aan te besteden. Dit is vooral zo omdat je de modes in kwestie nog eens moet vrijgespeeld hebben in de vorige games. Gelukkig bezit de game op zich meer dan genoeg modes die je allerlei legendarische gevechten laat naspelen.

In de meeste vechtgames betekent veel personages weinig balans. Deze game weet de balans echter wel te behouden, alle personages zijn bijna perfect evenwaardig in vechteigenschappen. Een goede speler kan dus met Krillin winnen van Gogeta, dit zal enkele fans in het harnas jagen, maar het is belangrijk om de game leuk te houden. Het aantal personages zorgt er ook voor dat er niet veel verschil zit tussen de personages onderling, hun gewone aanvallen lijken hetzelfde. Daarnaast worden KI aanvallen zoals de Kamehameha bij meerdere personages gebruikt. Urenlang spelen met één personage om alle kanten van zijn vechtstijl te leren kennen. De game is zelfs veel makkelijker dan zijn voorganger, het is vanaf nu mogelijk om met één knop lange combo's uit te voeren.

De gameplay staat voor de rest nog op hetzelfde niveau als dat van de vorige delen. Je kruipt de ring in waarbij je zowel lichamelijke als KI aanvallen kunt gebruiken om een tegenstander uit te schakelen. In vorige delen kon je nog gevechten winnen door te rekenen op je KI aanvallen, maar in dit deel is de kracht daarvan verminderd en komen ze niet altijd aan. De gevechten gaan lekker snel en het voelt echt aan alsof je in de serie zit. Het vechten gebeurt in dezelfde modes als in de vorige games, maar ze zijn wel licht veranderd. De Dragon History mode bijvoorbeeld bevat nu minder gevechten, maar het is nu mogelijk om van het verhaal af te wijken door gevechten op andere manieren te winnen dan in het verhaal. Je hebt natuurlijk geen eindeloze vrijheid in deze mode, experimenteren is de sleutel tot een nieuwe verhaallijn.


Qua omgevingen lijkt de game sterk op zijn voorganger, ze zijn niet compleet hetzelfde, maar ze zullen er herkenbaar uitzien. Deze omgevingen zijn redelijk groot en zijn afgebakend door groene, doorzichtige wanden. Deze wanden kom je vaak tegen omdat je snel door de levels vliegt. De levels zijn ook niet leeg zoals in andere vechtgames, er staan bijvoorbeeld rotsen of huizen. Deze worden meestal vernietigd tijdens de gevechten. De arena's zijn ook niet beperkt tot de grond en de lucht, in sommige stages kan er zelfs onderwater gevochten worden. Op dit gebied valt er dus niet te klagen.

Er zijn echter nog aanpassingen doorgevoerd op het gebied van de graphics naast de dag en nachtcyclus, er zijn kleine aanpassingen gebeurd aan de engine van de game. De game is net iets strakker en gedetailleerder. Het verschil tussen Budokai Tenkaichi 2 en 3 zal op stilstaande beelden niet snel opvallen, maar nu krijg je bijvoorbeeld snelheidslijntjes bij combo's in de lucht. Voor het geluid kiest de game voor de Engelse stemmen wat zeker logisch is aangezien 99% van de Europeanen de personages enkel zo kent. De personages spreken zowel tijdens de menu's als tijdens de gevechten en de filmpjes ervoor en erna. Er zit echter niet altijd genoeg variatie in hun teksten, het is niet ondenkbaar om in één gevecht eenzelfde zin meermaals te horen. Naast de Engelse stemmen bevat de game goede geluidseffecten en Japanse muziek, dat laatste gaat echter snel vervelen.

Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 3 is opnieuw een goede aanvulling voor de Dragon Ball serie, maar de game biedt niet genoeg nieuws om een aanschaf waard te zijn voor eigenaren van Dragon Ball Z: Budokai Tenkaichi 2. In vergelijking met die game is dit spel dab ook teleurstellend, Spike boekt te weinig progressie om een zoveelste game te rechtvaardigen. Gezien recente PlayStation 2 spellen zou dit spel mooier en met kortere laadtijden kunnen. Heb je Budokai Tenkaichi 2 niet in huis en ben je Dragon Ball Z fan? Dan is deze game een aanrader zolang je niets speciaals verwacht.