Nintendo is niet vies van een remaster of een remake en in deze laatste categorie kunnen we weer een nieuwe naam bijschrijven. Paper Mario: The Thousand-Year Door verscheen oorspronkelijk op de GameCube en krijgt nu een nieuwe uitgave op de Nintendo Switch en daarop bewijst het een tijdloze game te zijn.
Wie deze tweede game uit de Paper Mario reeks tot nu toe wilde spelen moest hier vaak een flink bedrag voor neerleggen en daardoor was het lang niet voor iedereen toegankelijk. Nu hebben we tegenwoordig vrijwel allemaal een Nintendo Switch in huis en is er dus geen excuus om de ervaring aan je voorbij te laten gaan. Vergeet namelijk gerust wat je van de traditionele Mario games weet, Paper Mario doet het allemaal net even anders. Of het nu gaat om de setting, de gameplay of de humor; op ieder vlak weet het verfrissend aan te voelen. In welke game reis je immers naar Boevichem om juweelsterren te vinden die de Millenniumpoort openen? En waar Peach ditmaal eens niet ontvoerd is door Bowser, die juist boos is omdat ditmaal niet hij, maar Heer Cruxus en zijn Kruistronauten haar nodig hebben als een offer.
Het is allemaal wat kort door de bocht om het verhaal duiding te geven, duidelijk is hiermee hopelijk wel het veel dingen anders doet. Normaliter streep je de locaties af, neem Mushroom Kingdom en een gebied in een woestijn of (onder) het water. In The Thousand-Year Door reis je daarentegen af naar locaties als Knockwijk, alwaar je niet alleen een broodje Knokworst kunt eten om je energie te herstellen, je zult ook het gevecht aan moeten gaan om één van de juweelsterren te bemachtigen. Of in een later hoofdstuk zul je de bemanning voor een boot bijeen moeten krijgen om de tocht naar Kaap Kielhaal te kunnen ondernemen. Daar waar ik normaliter allergisch ben voor de veelal matige vertaling naar het Nederlands is er duidelijk veel tijd, liefde en moeite gestoken om grappen goed over te laten komen. Hiernaast worden ook wat meer serieuze thema’s niet geschuwd, zoals een schipper die zich de dood van zijn vrouw aanrekent. Het gaat uiteraard wel gepaard met een knipoog, of in dit geval een liefdevol knikje van Mario, alleen zijn het stuk voor stuk voorbeelden dat dingen net even anders worden aangepakt.
In je zoektocht naar de juweelsterren zul je worden bijgestaan door diverse personages die zich gaandeweg het avontuur bij je aansluiten en unieke kwaliteiten meebrengen. Kon je eerst nog niet op een locatie komen, daar kan de zweefsprong van mini-Yoshi je verder helpen, of je gebruikt de blaaskracht van Madame Flurrie om een poster van de muur te verwijderen. Eén van de eerste bondgenoten die je tegen komt is Goombella die je van hints voorziet als je even niet meer weet waar je naartoe moet of wat de game van je verlangt. Ook is er een nieuwe kamer geďntroduceerd die je snel naar de ontdekte werelden laat reizen. Hiermee weet de ontwikkelaar het vele backtracken binnen de werelden zelf overigens niet te minimaliseren en door hun relatief kleine opzet moet je hier wel tegen kunnen. Meermaals loop je heen en weer om een voorwerp op te halen of een verslag uit te brengen, waarbij je steeds weer dezelfde vijanden tegen het lijf loopt die niet altijd te ontwijken zijn.
De gevechten met deze vijanden verlopen turn-based, wat wil zeggen dat je beurtelings een actie in mag zetten. Mario kan op het hoofd van een vijand springen of zijn hamer laten spreken en door te spelen met de timing kun je extra schade aanrichten of inkomende aanvallen blokkeren. De diverse kompanen die Mario tegen komt vergezellen hem in het gevecht en ieder heeft zijn eigen kwaliteiten die ook nog eens te upgraden zijn. Wanneer je een gevecht in gaat verhuist het strijdtoneel zich naar een podium, alweer het decor om kan vallen en zelfs het publiek zich mengt in de actie. Als je niet tijdig reageert kunnen ze zelfs dingen naar je toegooien en je kunt ze ook opjutten om een meter te vullen die je toestaat speciale aanvallen in te zetten. Het is belangrijk om goed te kijken welke vijanden er tegenover je staan, sommigen hebben bijvoorbeeld stekels waar je niet op kunt springen.
Aan het einde van een gevecht krijg je sterrenpunten toebedeeld en bij iedere honderd punten kun je Mario upgraden door te kiezen uit een versterking van zijn Hartpunten, Bloempunten of Penningpunten. Penningen kom je tegen in de wereld of kun je – evenals andere hulpitems – aanschaffen in winkels om je extra voordelen te geven. Te denken valt aan meer gezondheid voor Mario of zijn partner, of zelfs geheel nieuwe aanvallen zoals bij het gebruik van je hamer. Om deze aanvallen tijdens gevechten in te kunnen zetten gebruik je Bloempunten en dus probeer je een balans te vinden bij het upgraden van Mario in waar je het meeste waarde aan hecht.
Paper Mario: The Thousand-Year Door is geen moeilijke game, wel is het een hele leuke game. Op momenten wissel je kortstondig naar Peach en Bowser om hun perspectief binnen het verhaal mee te krijgen, richt een vijand in vermomming zich tot de speler met een smeekbede om zijn identiteit niet vrij te geven en ontmoet je Luigi die zijn heldhaftige verhalen met je deelt. Hij beleeft namelijk zijn eigen avontuur omdat Mario er weer eens zonder hem vandoor ging, waarna een personage dat naast hem staat toch een geheel ander licht op de zaak werpt. Dit alles gaat samen met leuke referenties zoals Mario die communiceert via zijn Game Boy Advance SP en het kunnen wisselen tussen de oude soundtrack en de nieuwe versie voor deze remake.
Een ander aspect zit hem voornamelijk in de gameplay. Natuurlijk, de naam Paper Mario geeft al weg wat je mag verwachten, en de manier waarop de ontwikkelaar dit heeft geďntegreerd binnen de gameplay wist me vaak te verrassen. Gedurende het avontuur leert Mario dat hij zich een kwartslag kan draaien om als een papiertje tussen nauwe doorgangen te wurmen, zich als een papieren vliegtuigje te vouwen om kortstondig door de lucht te zweven of op te rollen om verder te komen. Dit alles wordt als een vloek over hem uitgesproken wanneer je een kwade geest uit een schatkist weet te bevrijden, iets wat natuurlijk allerminst negatief is, maar wel als zodanig wordt ingestoken. En mocht je het verhaal na zo'n dertig uur hebben uitgespeeld en nog altijd niet genoeg hebben van de game dan is er meer uitdaging te vinden in de Pit of 100 Trials, alwaar er honderd verdiepingen met vijanden op je staan te wachten. Een uitdaging die je overigens ook al ver voor het uitspelen aan kunt gaan.
In vergelijking met de GameCube uitgave zijn er geen grootse wijzigingen doorgevoerd. Al eerder noemde ik het hintsysteem en de kamer om snel tussen de werelden te reizen en ook het snel kunnen wisselen van je partners is een welkome toevoeging. Graag had ik nog gezien dat je in de winkels meerdere items in één keer kon kopen en de vijanden op de kaart wat makkelijker kon ontwijken, twee kleine puntjes die nog had toegevoegd hadden kunnen worden. Wat wel vermeld moet worden is de halvering van het aantal frames, van 60fps in de GameCube versie naar 30fps op de Nintendo Switch. Persoonlijk heb ik dit nergens als een probleem ervaren, wellicht dat het wel iets is dat je opmerkt als je het origineel hebt gespeeld, bijvoorbeeld in de timing. Reden hiervoor is dat de graphics naar het heden zijn gebracht en daarmee komt het nog meer tot leven.
Beoordeling
85
De remake van Mario: The Thousand-Year Door mag dan wel voornamelijk op visueel vlak zijn ingestoken, de gameplay is tijdloos en door enkele kleine verbeteringen nog net wat beter dan bij het origineel. Het geeft aan dat de game ook twintig jaar later nog altijd staat als een (stenen) huis.
