Als je gaat kijken naar de consoleproducerende bedrijven van de jaren '80, zul je grote verschillen opmerken. Amerikaanse bedrijven zoals Atari waren ooit de leiders op de consolemarkt. Tijdens de eerste twee generatie thuisconsoles zag de markt alleen maar Amerikaanse systemen.

Rond die tijd kwamen er ook veel slechte games op de markt zoals E.T., een typische licentiegame om te profiteren van het succes van de film. Een gigantische marketingcampagne werd opgezet en miljoenen exemplaren moesten over de toonbank gaan, Atari vergat echter wel één kleinigheid, een budget om de game te maken. De ontwikkeling duurde nog geen zes weken en toen de titel in de winkels kwam, duurde het niet lang voor gamers wereldwijd wisten hoe slecht de game was. Atari bleef dus zitten met een grote voorraad.

E.T. ziet er fantastisch uit.

Toen in 1982 Atari een rechtszaak verloor tegen Activision, zei de rechter dat Atari volledig verbod mocht opleggen op third-party developers. Dit betekende dat iedereen games kon maken en uitbrengen wat rond die periode zorgde voor veel ondermaatse titels. Die games verkochten ook amper en aangezien publishers toen niet verkochte exemplaren moesten terugkopen van winkels, gingen ze meeste bedrijven na een jaar over kop. Veel titels die niet konden terugverkocht worden, belandden in de koopjesbak en uiteindelijk gingen veel gamers enkel nog voor budgetgames, qua kwaliteit maakte het toch niets uit.

Praktisch de hele Amerikaanse gamesmarkt eindigde daar. Mattel, Magnavox en Coleco verlieten de industrie al snel, Atari aan de andere kant moest zien te overleven als onafhankelijk bedrijf. Op het gebied van developers verliep het mogelijk nog drastischer, enkel Activision wist die periode te overleven dankzij hun steun aan computers, ook zij gingen echter ten onder. In 1989 werden 21 van de 26 werknemers ontslagen en in 1990 vroegen ze het faillissement aan. Dankzij wat creatief managment kwamen de naam en de rechten op alle Activision games in handen van The Disc Company waardoor het bedrijf vandaag nog steeds bekend is.

De opkomst van de PC heeft dus twee belangrijke gevolgen gehad voor de leefwereld, de PC werd zo verspreid in de Westerse maatschappij en de gevolgen daarvan zijn overduidelijk. Daarnaast vormde het ook de aanleiding voor Nintendo en Sega om thuisversies te maken van hun arcadegames en systemen, dat leidde dan ook tot de release van de Sega Master System in 1986 en de Nintendo Entertainment System in 1985/1987 in Amerika en Europa. Veel Japanse games, maar lang nog zoveel niet als nu, vonden hun weg naar de Verenigde Staten en Europa. Spijtig genoeg vormde die periode ook de ondergang voor Atari, dat tot 1996 onder ons zou blijven maar toen, na de release van een zoveelste commerciële mislukking in de vorm van de Atari Jaguar, definitief ten onder ging. Vandaag blijft er niets meer over van het bedrijf op de naam na, die werd over gekocht door Infogrames.

Het 8-Bit tijdperk begon en eindigde met de NES en de SMS.

Voor gamers waren er zeker positieve gevolgen, Atari en andere collega-bedrijven hadden nooit controle uitgeoefend over de games die op hun console verschenen, letterlijk iedereen kon een game maken en die verkopen na 1982. Nintendo en Sega stelden maatregelen in die later werden overgenomen door Sony en Microsoft, elke game wordt gecontroleerd door de consolemaker en dan pas verstuurd om exemplaren bij te maken. Zelfs nu nog krijgen Microsoft, Sony en Nintendo ongeveer 5 euro per spel dat verkocht wordt, zo profiteren ze maximaal van het third-party succes van hun console en beschermen ze zichzelf tegen financiële problemen. Een enkel bedrijf ging daar echter te ver in, Nintendo stelde een limiet in van vijf games per jaar voor alle publishers op enkele goede vrienden, zoals Konami, na.