Een episodische structuur, een verhaal waarin je keuzes dient te maken en een mysterie dat ontrafelt moet worden. Lost Records: Bloom & Rage is duidelijk afkomstig van de studio die ons eerder games als Life is Strange en Tell My Why bracht, en met een zelfde opzet moet je op ander vlak wel een unieke invalshoek hebben.

In dit eerste deel uit een tweeluik maken we kennis met Swann. Een ietwat eenzame tiener die op het punt staat om te verhuizen uit haar vertrouwde Velvet Cove. Gebruikmakend van een camcorder legt ze de herinneringen van haar omgeving vast op VHS. Een deel van de lezers zal nu een golf van nostalgie ervaren, terwijl de rest het aantal vraagtekens boven hun hoofd telt. Niet gek als je weet dat deze verhaallijn zich afspeelt in 1995, een tijd waarin je videobanden in videotheken huurde om films te kijken, je een huisdier op een schermpje diende te onderhouden en je muziek luisterde door een CD uit een mapje te kiezen. Let wel: een fysiek mapje, geen digitaal mapje op je telefoon.


De jaren negentig komen goed naar voren in allerlei elementen, neem de objecten die je op kunt pakken, het kleurgebruik en de scanlines van je video-opnamen. Het gebruik van de camcorder speelt een grote rol, zo kun je dingen identificeren die toebehoren aan een groep, denk aan vogels, graffiti of personen. Deze opnamen kun je van volgorde veranderen en mocht je een groep compleet hebben dan laat het een soort mini-documentaire zien, wat uiteraard weer aansluit op het tijdperk. Hoewel dit filmen grotendeels optioneel is vond ik het leuk om zoveel mogelijk dingen te identificeren, wat gelijk staat aan het vinden van collectibles. Als je opnamen na een tijdje beginnen te storen en dingen zich anders gaan gedragen leer je dat er meer aan de hand is in Velvet Cove.

Alvorens je op dit punt komt heb je wel te maken gehad met een langzame opbouw. Er is de tijd genomen om Swann goed neer te zetten, zodat het meer indruk maakt als ze uiteindelijk vriendinnen maakt in de vorm van de rebellerende Nora, de meer volwassen Autumn en grofgebekte Kat. Dit lage tempo moet je liggen, zeker als je bedenkt dat er pas na een uur of drie wat meer mysterie wordt opgeworpen. Alles hiervoor is het neerzetten van de relaties en het tijdsbeeld, waarmee het haaks staat op de eerdere werken van Don’t Nod, die juist al in een vroeg stadium de vragen opwierpen waar antwoorden op moesten volgen.


Zonder alles weg te geven is er namelijk wel degelijk een interessante invalshoek. In 1995 vindt er een gebeurtenis plaatst die een flinke impact heeft op de vriendengroep. Op het moment dat ze ieder hun eigen weg kiezen besluiten ze één ding: er zal nooit meer over worden gepraat. Ze houden dit 27 jaar vol, tot het verleden wordt opgerakeld wanneer er een in kranten verpakt pakketje wordt afgeleverd bij Autumn. De dreigende boodschap die hiermee gepaard gaat doet haar besluiten om de groep van weleer weer samen te laten komen in Velvet Cove. Het verhaal speelt zich dan ook af in twee tijdlijnen, 1995 en 2022. Deze wisselwerking, inclusief een beleving vanuit third-person in het verleden en first-person in het heden, werkt goed, alleen kan niet hetzelfde worden gezegd over andere dingen.

Daar waar de toon van de gesprekken geslaagd is, middels een goede afwisseling tussen hoe tieners en volwassenen praten, daar sluit de technische kant hier niet altijd op aan. De lippen lopen in sommige scènes niet gelijk met de stemmen of gesprekken worden ineens afgekapt wanneer je een reactiekeuze maakt. Ook het saven is niet ideaal. Dit kan niet handmatig en dus ben je afhankelijk van autosaves die soms ver uit elkaar liggen. Met name in de scènes die behoorlijk langgerekt, en bovendien niet altijd even interessant zijn, is dit vervelend. Gelukkig is de cliffhanger van dit eerste deel interessant genoeg om uit te kijken naar 15 april, wanneer het tweede en tevens laatste hoofdstuk verschijnt, op technisch vlak had ik wel de hoop dat er wat meer stappen waren gemaakt.