Hoewel Final Fantasy VIII overschaduwd is geweest door zijn illustere voorganger, is de game altijd een persoonlijke favoriet geweest. Ook nu de game twintig jaar later beschikbaar is op de modernste generatie consoles ben ik weer vol plezier in de wereld van Squall Leonhart en zijn vrienden gestapt.
Die Squall – een jonge huursoldaat – is normaal gezien een eenling, maar dat verandert allemaal wanneer hij de knappe Rinoa ontmoet. Een eenvoudig liefdesverhaal is het echter niet, want Squall heeft een aartsmoeilijke taak: Rinoa is namelijk de leidster van een kleine verzetsgroep die het opneemt tegen een machtig imperium. Haar beschermen betekent dan ook de strijd aan te gaan met een leger dat krachtig genoeg is om de hele wereld tegelijkertijd aan te vallen. Dit zorgt voor een persoonlijke insteek – zien hoe de relatie van Squall en Rinoa groeit terwijl hij met zijn gevoelens worstelt – en een episch verhaal dat je toelaat een hele wereld af te reizen. Dit is dan ook geen lineair avontuur waarin je enkele belangrijke punten passeert maar een grootschalig verhaal waarin je – voor de natuur van het genre – redelijk wat vrijheid krijgt om te verkennen.
Qua vechtsysteem levert Final Fantasy VIII op het eerste gezicht een standaardervaring. Karakters vallen om de beurt aan met wapens, magie of summons. Daarmee verdien je weer ervaringspunten die je sterker maken en vaardigheidspunten om nieuwe dingen mee te leren. Als je de game echter speelt zoals een standaard Role Playing Game zul je al snel merken dat de vijanden eveneens sterker worden terwijl jij eigenlijk niet zo goed vooruitgaat. Daar komt het Junction systeem kijken, iets wat door velen verguisd wordt maar een extra diepgang brengt. Je kunt zelf namelijk dynamisch instellen welke statistieken je op welke manier versterkt. Zo kun je bijvoorbeeld een vuurspreuk toekennen aan je verdediging waardoor je minder schade oploopt door vuur. Dat betekent wel dat je voldoende magie moet vinden, wat onder andere kan door items om te vormen tot magie of door deze van vijanden te stelen. De game neemt je hierbij trouwens niet bij de hand, je krijgt veel ruimte om zelf te experimenteren zonder dat de game je een specifiek pad uitstuurt.
Eén groot probleem van de game blijft na al die jaren nog altijd overeind: de optionele kaartgame Triple Triad is veel te verslavend. Zo verslavend dat ik denk dat deze recensie vertraging heeft opgelopen nadat ik in mijn eerste twee uren met de game eerst rustig Ifrit heb verslagen, en daarna zowat vijftig verschillende kaarten heb verzameld. Laat het dan ook duidelijk zijn, Triple Triad is zonder twijfel de beste minigame in meer dan dertig jaar Final Fantasy. De echte kracht van Triple Triad zit hem eigenlijk niet eens in de eenvoud van het spelletje of de verslavende factor. Wat het meest tot de verbeelding spreekt is hoe het spel in het vechtsysteem zit gebakken. Mits het aanleren van de juiste vaardigheid kun je bijvoorbeeld vijanden in kaarten veranderen, waarmee je meer Ability Points verdient zonder extra ervaringspunten te behalen. Ideaal voor een game waarin vijanden samen met jou sterker worden.
Het bovenstaande probleem mag je dan ook met een flinke knipoog bekijken. Wat er wel een echt minpunt is, zijn de graphics. De originele Final Fantasy VIII was in zijn tijd een grafische wondertje, er werd heel wat kracht uit de minst krachtige PlayStation console geperst. Dat zat hem niet alleen in het spectaculaire openingsfilmpje, maar ook in de grote open wereld met een voor die tijd hoge mate van detail. Dat alles werd echter bereikt door hier en daar vals te spelen. Een belangrijke NPC werd bijvoorbeeld af en toe in de achtergrond geplakt zodat deze meer detail kon krijgen. In deze Remastered versie kregen karaktermodellen een extra likje verf, maar de achtergronden niet. Wanneer deze NPC rondloopt, krijg je dus zijn nieuwe look te zien, terwijl zijn oude look verschijnt wanneer hij in de achtergrond zit. Opgeblazen naar de hogere resoluties zijn de zomen van de texturen ook zichtbaar, wat toch af kan afleiden.
Beoordeling
90
Behoudens dat grafische minpunt blijft Final Fantasy VIII na twee decennia nog steeds een absolute topervaring. In een tijdperk dat de aloude Role Playing Game in de vergeethoek lijkt gedwongen is het fantastisch om nog eens aan de slag te mogen met een oude topper in het genre. Square mag ons gerust blijven verwennen op deze manier, wij offeren met plezier enkele honderden uren op.
