|
Auteur |
Bericht |
|
Christian Vuye |
Geplaatst: 15 Mei 2010 02:43 Onderwerp: Film Reviews
| |
Geregistreerd op: 25 Jan 2009 Berichten: 8355
|
- In dit topic komen recensies voor van verschillende films en TV series, deze recensies kunnen spoilers bevatten.
- Commentaar hoort thuis in het Algemene TV Series & Films Topic.
- Een film moet reeds verschenen zijn bij het schrijven van de review. Een serie moet afgelopen zijn bij het schrijven van de review.
- Ik kan u helpen met het controleren van je review en het voorzien van screenshots.
Laatst aangepast door Christian Vuye op 15 Mei 2010 14:14; in totaal 1 keer bewerkt |
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 15 Mei 2010 11:50 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
12 Monkeys
In 1995 verscheen de Terry Gilliam (Monty Python, Brazil) film in de bioscoop. De thriller neemt ons 130 minuten lang mee in een film met Bruce Willis (Die Hard), Brad Pitt (Fight Club) en Madeleine Stowe (We Were Soldiers). Is deze film jouw tijd waard?
12 Monkeys begint in een grauwe toekomst waarin de mensheid grotendeels uitgeroeid is door een virus. De resterende mensheid heeft zich ondergronds teruggetrokken om het virus te vermijden. De leiding van deze ondergrondse wereld laat regelmatig gevangenen bovengronds de wereld verkennen om dieren te zoeken om zo een antivirus te kunnen samenstellen. Eén van die gevangenen is James Cole (Bruce Willis),in zijn verkenningstocht ontdekt hij symbolen van een terroristische groepering onder de naam 12 Monkeys. De leiders besluiten Cole een extra opdracht te geven: reis terug naar het verleden en zoek een puur exemplaar van het virus en zoek informatie over de 12 Monkeys. Door een fout belandt hij echter in 1990 in plaats van 1996 en wordt hij opgesloten in een psychiatrische instelling waar hij de dokteres Railly (Stowe) en de patiënt Jeffrey Goines (Pitt) ontmoet. Cole beïnvloedt het leven van Railly en Goines waarbij die laatste uiteindelijk de leider van de 12 Monkeys wordt door de ideeën die Cole hem geeft.
Dit is een duidelijke paradox: Cole veroorzaakt de 12 Monkeys, maar zonder zou hij nooit tijdreizen. Deze paradox is echte niet de enige. Ze zorgen ervoor dat je gaat nadenken over het concept van tijdreizen en de invloed ervan. Door de archaïsche vertelmethode waarbij puzzelstukjes (zoals de droom van Cole) continu worden aangepast, verandert het verhaal ook continu. Pas op het einde vallen alle stukken in elkaar zodat de uitkomst een grote verrassing blijft. De film slaagt hier echter in zonder een slechte wending te nemen. De film wordt echter gedragen door de sterke acteerprestaties van Willis en Pitt. Stowe's prestatie is niet slecht, maar verbleekt in vergelijking met de prestatie van de twee andere acteurs. In het begin van de film verblijft Goines in een mentale instelling waarbij Pitt schitterende de mentale gestoorde tot leven brengt. Bij Willis is de acteerprestatie subtieler. In het begin speelt hij een typische rol, maar zijn personage gaat twijfelen aan de realiteit en Willis kan dit goed vertolken.
Ook de omgevingen zijn een pluspunt, deze dragen op eenvoudige wijze bij aan de sfeer zonder overdreven CG elementen die kenmerkend zijn in hedendaagse films. De sfeer valt te vergelijken met andere post-apocalyptische films zoals Escape from LA. De muziek helpt hierbij, dit sleept je ook mee. De film heeft enkele belangrijke thema's waarbij het tijdreizen het meest opvallende is, maar ook geheugen en gekte zijn thema's in de film. Cole begint bijvoorbeeld te geloven dat hij zich alles inbeeldt. Qua thema, verhaal en filmische techniek is 12 Monkeys vergelijkbaar met de Franse kortfilm La Jetée. Ook deze film heeft een post-apocalyptische wereld waarin iemand uit de toekomst terugreist naar een zorgeloos verleden om de toekomst te redden. Uniek is 12 Monkeys dus niet, maar hij is de moeite waard. Met 12 Monkeys heeft Terry Gilliam een topfilm neergezet met een schitterende Bruce Willis en Brad Pitt. Deze film mag niet ontbreken in je collectie.
|
|
Terug naar boven |
|
|
Jelle Havermans |
Geplaatst: 15 Mei 2010 12:50 Onderwerp:
| |
Geregistreerd op: 22 Mei 2008 Berichten: 1395
|
Forrest Gump
'Life is like a box of chocolates. You never know what you gonna get'. Met deze legendarische uitspraak start Forrest Gump, het verhaal over een simpele man die zijn levensverhaal verteld aan de vrouw die naast hem zit terwijl hij wacht op de bus.
In Forrest Gump (1994) vertolkt Tom Hanks de rol van, jawel, Forrest Gump. Forrest is een jongetje met een IQ van 75. Forrest is dus een stuk trager van begrip dan de meeste jongentjes uit zijn dorp, maar zijn moeder vertelt hem dat dat totaal geen probleem is. Niemand is anders, en iedereen heeft gelijke kansen. Als de film start zien we Forrest als ongeveer 35 jarige man op een bankje zitten, wachtend op de bus. Zodra er iemand naast hem gaat zitten, bied hij deze een chocolaatje aan, en begint te vertellen over zijn leven. Waarin hij onder andere tweemaal de president van Amerika ontmoet, vecht in Vietnam en meerdere malen herenigd wordt met de liefde van zijn leven; Jenny.
Het interessante aan Forrest Gump is de manier waarop de film is opgebouwd. De film switcht van flashbacks naar het heden, waardoor de film tot het eind blijft boeien. Dankzij formidabel acteerwerk en een even sterke voice acting (natuurlijk met name van Hanks) komen alle personages overtuigend over. Ook de andere karakters waarmee Forrest in zijn leven contact legt zijn zeer knap geschetst en zijn allen even kleurrijk als symphatiek. Verder verdienen de flashbacks waarin Gump kennis maakt met bijvoorbeeld Kennedy en John Lennon een pluim. Hierbij is gebruik gemaakt van een bepaalde techniek waardoor Tom Hanks overtuigend in oude filmfragmenten is geplakt. Hierdoor lijkt het alsof Gump daadwerkelijk aanwezig was ten tijde.
Een ander sterk aspect van Forrest Gump zijn de locaties. Forrest reist zijn leven heel wat plekken af, en allemaal zijn deze prachtig gekozen en is er op de juiste momenten gefilmd. Denk aan goudgele korenvelden in de zon als Gump nog een klein jongetje is, of de prachtige zonsondergang zo ongeveer in het midden van de film. Ook zijn de special effects dik in orde, zo komt bijvoorbeeld een gevecht in Vietnam tussen de Vietcong en Amerikaanse soldaten in Vietnam erg realistisch in beeld. Minpuntje van Forrest Gump is dat de DVD-versie niet voorzien is van 5.1(surround)sound, iets wat toch iets afdoet aan de algehele ervaring. Daarbij kom ik bij de soundtrack van Forrest Gump, welke wel een complimentje waard is. Dankzij een aantal bekende rock-klassiekers en een paar mooie klassieke composities worden de scenes in de diverse deccenia waarin Forrest leefde nog meer sfeer ingeblazen.
Conclusie is dat Forrest Gump simpelweg een film is die iedere filmliefhebber gezien moet hebben. Dankzij het formidabele spel van Hanks die zijn karakter op buitengewoon overtuigende manier neerzet en het geweldige, ontroerende verhaal nu al een klassieker. |
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 28 Jul 2010 21:26 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
DuckTales de Film: Het Geheim van de Wonderlamp
Jarenlang schitterden de DuckTales exclusief op het televisiescherm, maar met DuckTales de Film: Het Geheim van de Wonderlamp kwam de serie ook naar het grote scherm. Is deze film de moeite waard of blijven we toch best bij de serie?
In Het Geheim van de Wonderlamp gaat Dagobert Duck op zoek naar de schat van Collie Baba. Tijdens het onderzoeken van een tempel vinden zijn helpers een schatkist, waarin een mysterieuze kaart verborgen zit. Samen met zijn trouwe helper Turbo, de kleindochter van zijn huishoudster, Lizzie en zijn neefjes Kwik, Kwek en Kwak gaat hij op zoek naar de schat. Er liggen echter kapers op de kust, de kwaadaardige tovenaar Merlock en zijn onhandige helper willen de schat van onder zijn neus stelen. Op deze manier start een spannend verhaal dat zeventig minuten duurt, waarbij we al snel ontdekken dat de schat maar het topje van de ijsberg is. Onze helden vinden namelijk ook een wonderlamp die al hun wensen kan vervullen.
In de strijd tussen Merlock en Dagobert om de lamp gaat het er echter spannend aan toe, alvorens ze het kunnen opnemen tegen Merlock moeten Dagobert en zijn familie gevaren als schorpioenen zien te overleven. In typische DuckTales stijl wordt alles natuurlijk overdreven, zo zijn de schorpioenen groter dan onze helden en is de geest van de wonderlamp niet altijd even accuraat. Kleine kinderen zullen dus niet bang worden, ondanks het feit dat deze film toch duisterder is dan de serie. De film houdt gelukkig ook ruimte voor humor. Turbo is nog steeds een rotslechte piloot, Dagobert een echte vrek die alleen iets weggeeft in ruil voor een grotere beloning, de gids Hassan is een laffe wezel en de geest zelf doet lekker mee.
Qua verhaal biedt Het Geheim van de Wonderlamp dus een interessante mix van actie en humor, welke jonge en oude Disney fans zeker aan het scherm zal boeien. Je zal dan ook zeventig minuten lang met veel plezier naar de DVD kijken. Ondanks de ouderdom – de film stamt reeds uit 1990 - blijft de film er ook fantastisch uitzien, wat grotendeels komt door de klassieke animatietechnieken die Disney in die tijd gebruikte. De nieuwe personages zien er ook goed uit, zo lijkt Merlock een extra gevaarlijke versie van Mickey's vijand Pete. Als kers op de taart is er de onopvallende soundtrack die altijd de juiste ondersteuning biedt aan het verhaal. Op alle gebieden is DuckTales de Film: Het Geheim van de Wonderlamp een topper, een topper die in geen enkele Disney collectie mag ontbreken ondanks de gelijkenissen met het latere Aladdin.
|
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 01 Aug 2010 21:21 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Wrongfully Accused
Dankzij Police Squad!, Airplane! en The Naked Gun: From The Files of Police Squad! werd Leslie Nielsen een ongelofelijk populaire komiek. In de jaren '90 mocht hij hierdoor de hoofdrol spelen in verschillende komedies waaronder Wrongfully Accused.
In Wrongfully Accused speelt Leslie Nielsen de getalenteerde violist Ryan Harrison die verdacht wordt van de moord op zijn sponsor Hibbing Goodhue. In ware The Fugitive stijl moet Harrison nu zijn onschuld bewijzen, maar Wrongfully Accused neemt hierbij vele films op de korrel waaronder The Fugitive. De film is namelijk een parodie in de stijl van Airplane! en Police Squad! waarbij de serieuze Harrison vaak in grappige situaties wordt geplaatst zonder dat hij het zelf beseft. In de openingsscène zien we bijvoorbeeld hoe Harrison optreedt en de helft van het orkest verwondt. Zo verliest hij per ongeluk zijn strijkstok waarna hij een nieuwe tevoorschijn tovert uit zijn rugzak, en krabt hij aan zijn neus met een derde hand terwijl hij rustig met twee handen viool blijft spelen.
Echt hoogstaande humor kunnen we Wrongfully Accused bezwaarlijk noemen, maar tegelijk zal de film je meerdere malen laten lachen. De humor in deze Wrongfully Accused is zeer visueel van aard, waarbij de kalme natuur van Nielsen vaak in contrast staat met de actie. Een extra voordeel is dat de humor nooit ten koste gaat van een bepaald persoon of bevolkingsgroep, zoals vaker het geval is in modernere films als Scary Movie. We lachen dus niet met zwarte wietrokers, domme blondjes of gehandicapte professoren; maar met de onhandige natuur van ons hoofdpersonage. Ook andere films worden niet gespaard tijdens de grappen. Wrongfully Accused is een parodie van The Fugitive, maar verwijst zeker niet alleen naar deze film. De meeste grappen zijn zeer kort zodat opletten nodig is, maar dat is geen probleem.
Niet alle grappen zijn even geslaagd, maar je zal toch vaak lachen wat grotendeels komt door Nielsen die opnieuw zijn gebruikelijke topprestatie levert. Hierin wordt hij bijgestaan door bekende namen als Richard Crenna, Michael York, Kelly Le Brock en Melinda McGraw die vooral dienen als aangever voor de grappen. Ze spelen hun rol, maar uiteindelijk is Leslie Nielsen de enige naam die je zult onthouden van deze parodie. Hij zorgt voor de grappige scènes die variëren van de grote grollen die niemand mist tot kleine verwijzingen voor de oplettende medemens. Een topper mogen we Wrongfully Accused niet noemen, maar wanneer je een plezierige avond wil waarbij je niet moet nadenken, is Wrongfully Accused ideaal, zeker in grote groep. Het is pure slapstick en dat mag!
|
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 22 Aug 2010 21:40 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Rowan Atkinson Live
Dankzij BlackAdder en Mr. Bean werd Rowan Atkinson wereldberoemd, maar initieel werd de Britse komiek bekend dankzij zijn one-man shows waarin de basis gelegd werd voor zijn latere grappen en grollen. Door het succes van Mr. Bean kwam één van zijn shows ook op DVD onder de naam Rowan Atkinson Live.
In de jaren '80 deed hij tientallen shows, maar die waren natuurlijk niet allemaal even succesvol. In Rowan Atkinson Live passeren echter alleen de sketches die Atkinson verkoos. Hij selecteerde zijn beste sketches uit zijn Broadway en London's West End shows voor een unieke show in het Huntington Theatre in Boston in 1992, welke werd opgenomen en uitgebracht werd op video en later op DVD. Wanneer je de DVD start, begrijp je meteen dat Rowan Atkinson een echt komisch genie is. Het optreden start namelijk met zijn Hell sketch waarin hij de Duivel speelt en iedereen verwelkomt. Zwaar religieuze types zonder gevoel voor humor zullen de sketch haten, maar de rest ligt gegarandeerd plat van het lachen. Atkinson zet een prachtige monoloog neer met de ene grap na de andere die puur op zijn iconische stem steunen.
In de sketch staat hij er nog alleen voor, maar in andere top-sketches - zoals de schooldirecteur - krijgt hij hulp van zijn aangever. Origineel was Mr. Bean en BlackAdder schrijver Richard Curtis - die Atkinson leerde kennen op Oxford University - aangever voor Atkinson, maar in Rowan Atkinson Live krijgt hij hulp van Angus Deayton. Grappen moet je echter niet verwachten van Deayton, de man is simpelweg verteller voor bepaalde sketches zoals de Shakespeare sketch, en lijdend onderwerp in de schooldirecteur-sketch. Op deze manier zit er echter toch afwisseling in de sketches en het geeft Atkinson de vrijheid voor meer visuele humor. In de Invisible Man en de Shakespeare sketch Pink Tights And Plenty of Props zegt Atkinson geen woord, maar is Deayton continu aan het woord. Desondanks zorgt Atkinson voor alle humor met een typisch Bean element.
Perfect kun je Rowan Atkinson Live niet noemen, want de verzameling bevat een twee-drietal zwakkere sketches zoals 'Boys After The Game' en 'It Started With A Sneeze' - welke hij later verbeterde in Mr. Bean - maar het zijn kleine smetjes. Op een uur tijd krijg je fantastische skechtes als 'The Devil', 'Fatal Beatings' en 'Tom, Dick & Harry' voorgeschoteld die je continu laten lachen. Tegelijk moet je weten dat de meeste sketches alleen geschikt zijn voor mensen die niet extreem religieus zijn. Een priester die praat over orale seks; een priester die kritiek geeft op zijn onderdanen, de Duivel: ze passeren allen de revue en dat zal natuurlijk niet iedereen appreciëren. De rest van de wereld kan met Rowan Atkinson Live echter perfect ontdekken waarom Rowan Atkinson één van de beste komieken aller tijden is.
|
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 24 Okt 2010 22:15 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Top Gun
Momenteel zijn Tom Cruise, Val Kilmer, Meg Ryan en Anthony Edwards natuurlijk wereldsterren, maar hun grote doorbraak kwam in 1986 dankzij Top Gun. Ondertussen is Top Gun meer dan twintig jaar oud, maar de film blijft legendarisch en we nemen hem dan ook met plezier onder de loep.
De film vertelt het verhaal van luitenant Pete 'Maverick' Mitchell die gespeeld wordt door Tom Cruise, een piloot in het Amerikaanse leger die samen met zijn radar-officier Nick 'Goose' Bradshaw - een rol van Anthony Edwards - gekozen wordt voor Top Gun, een school voor de beste jet-piloten van het Amerikaanse leger. Op die basis nemen ze het op tegen verschillende concurrenten zoals Ice Man, gespeeld door Val Kilmer, om de titel van beste Top Gun piloot te winnen. Ze krijgen hiervoor gevaarlijke opdrachten van de voormalige Top Gun winnaars Viper en Jester, die hen steeds beter willen maken, maar dat gaat niet zonder horten of stoten. Top Gun blijft hierdoor redelijk spannend, en het feit dat de film met sommige momenten puur promotiemateriaal voor het Amerikaanse leger is, vergeef je hem onmiddellijk.
Dankzij een ijzersterke opening - waarin verschillende vliegtuigen opstijgen op een vliegdekschip op begeleiding van Highway to the Danger Zone - zit je meteen op te letten; klaar om te beginnen met de eerste echte actiescène waarin we meteen kennis maken met Maverick en Goose, en waarin hun karakter onmiddellijk duidelijk wordt. De scène waarin Maverick de vijandelijke piloot de vinger geeft, blijft sowieso legendarisch. Latere scènes brengen misschien minder epische muziek met zich mee, maar de testosteron blijft aanwezig dankzij de spanning tussen Ice Man en Maverick. Door Maverick's verleden komt hij soms gevaarlijk uit de hoek, wat de ijskoele Ice Man niet kan appreciëren. Beide heren worden dan ook grote rivalen, terwijl Viper, Jester en vliegtuig-experte Charlie moeten beslissen wie de zo begeerlijke titel naar huis haalt.
De actiescènes worden hierbij ook perfect in beeld gebracht. Momenteel bestaan er geen tien films die gevechten tussen jets op zulke goede manier weergeven. Natuurlijk klinkt de film op deze manier puur bedoeld voor mannen - zeker dankzij de dialogen die epische one-liners als 'I feel the need... the need for speed' opleverden, maar ook vrouwen komen aan hun trekken. Zo bevat de film een romantisch verhaal dat goed geïntegreerd wordt met de actie en versterkt wordt door de duidelijke 'magie' tussen Tom Cruise en Kelly McGillis, de co-ster van de film. Er zit ook pure fanservice is met de volleybal-scene met de slow-motion close-ups van de blote basten van Kilmer en Cruise. Op een gekke manier vult het echter het verhaal perfect aan, waardoor Top Gun echt een geheel meesterwerkje is.
|
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 05 Dec 2010 11:54 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Rapunzel
Momenteel wordt Walt Disney Animation Studios overschaduwd door Pixar, maar met hun vijftigste feature-film wilde de animatiestudio bewijzen dat ze nog meespeelden op de animatiemarkt. Was hun vijftigste en duurste film ooit - Rapunzel - een hit?
Rapunzel is natuurlijk gebaseerd op het gelijknamige sprookje van de gebroeders Grimm over het meisje met het lange gouden haar dat in een toren opgesloten zit, waaruit ze kan ontsnappen door een prins die haar helpt. Echt uitgebreid of logisch was het sprookje niet, waardoor Disney dus veel ruimte had om het verhaal aan te passen met een mooi resultaat. De film begint met Dame Gothel die een magische bloem vindt waarmee je iemand kunt genezen en waarmee je jezelf kunt verjongen. Door de krachten van de bloem is zij natuurlijk zeer gegeerd, zeker door de koning van het onbekende koninkrijk waar de film zich afspeelt. Zijn vrouw dreigt te sterven tijdens de bevalling, dus laat hij zijn hele koninkrijk zoeken naar de magische bloem. Tot de horror van Dame Gothel vinden ze de bloem en plukken ze haar om de koningin te redden.
Gelukkig voor haar worden de magische krachten van de bloem overgenomen door het haar van het meisje. Ze besluit dan ook om het meisje te ontvoeren en op te sluiten in een toren die ze nooit mag verlaten zodat niemand haar kan stelen. Samen met haar kameleon Pascal spendeert ze haar hele leven in de toren, tot de dag voor haar achttiende verjaardag wanneer de dief Flynn Ryder bij haar toren belandt terwijl hij op de vlucht is voor de koninklijke wacht na een diefstal, en voor zijn medekompanen die hij bedroog tijdens zijn vlucht. Rapunzel manipuleert Flynn om haar te bevrijden en de buitenwereld te tonen, maar het blijkt een gevaarlijke en lange reis met enkele wendingen. De film volgt hierbij grotendeels dezelfde structuur als oudere Disney films, maar met een modern tintje. Zo kan Rapunzel zeker haar mannetje staan en is Flynn geen galante prins.
De film is minder tragisch dan de eerste Disney films en kiest in de plaats daarvan volop voor humor en muziek. Die twee elementen worden ook vaak succesvol gecombineerd, zoals in het liedje 'I'Ve Got A Dream' waarin de gevaarlijkste criminelen hun wensen zingen. Bij deze scènes lag de volledige bioscoopzaal plat van het lachen, wat vaker gebeurde tijdens de film, zeker dankzij het paard Maximus dat zich als een hond gedraagt. Romantiek, komedie, avontuur en de typische Disney sfeer worden gemixt met vernieuwing tot een prachtig geheel dat minder memorabel is dan de originele Disney films, maar wel tot de hedendaagse top van het genre behoort. Met Rapunzel koos Disney tevens voor een nieuwe animatiestijl, die meer doet denken aan Toy Story dan aan oudere films. De vrouwelijke personages kleden zich ook net iets gewaagder dan in oude films, wat dankzij de 3D goed tot zijn recht komt.
De 3D features zijn nieuw voor Walt Disney Animation Studios, maar dankzij hulp van Pixar zijn ze zeker geslaagd. Het is zeker de moeite om de 3D versie te bekijken. Door de musical-structuur werd niet gekozen voor de meest bekende acteurs, maar voor acteurs die kunnen zingen. Zo worden de hoofdrollen vertolkt door Mandy Moore en Zachary Levi die allebei zangervaring hadden voor de film. De verrassendste prestaties komen van Ron Perlman en Brad Garrett die beiden boeven spelen met een uitgebreide zangrol. Ze slagen erin om gevaarlijk te blijven klinken tijdens het zingen. Echt uitgebreid is de cast echter niet, doordat twee van de vijf belangrijkste personages geen sprekende rol hebben. De dieren Maximus en Pascal bepalen grotendeels de film zonder een woord te spreken, maar wel door voor humor te zorgen. Zo helpen ook zijn om van Rapunzel een waardige vijftigste film voor Walt Disney Animation Studios te maken. Een film waarvan jong en oud kan genieten. |
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 12 Dec 2010 20:42 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Superman: Doomsday
Eind 2007 lanceerde DC Comics hun DC Universe Animated Original Movies serie met Superman: Doomsday, een animatiefilm op basis van de populaire 1992-1993 verhaallijn 'The Death of Superman' waarin Superman sterft. Was de film een succesvolle overzetting?
De film begint met de ontdekking van een buitenaards schip door de wetenschappers van Lex Luthor. In het schip hoopte Luthor een wapen te vinden om Superman te doden, maar in de plaats daarvan vonden ze het onverslaanbare wezen Doomsday dat vriend en vijand aanvalt. De komst van Doomsday blijkt 'positief' voor Superman want hij was aan het ruziën met Lois Lane in zijn Fortress of Solitude. Zijn grote vlam wil namelijk weten wie Kal-El echt is, een waarheid die hij zelfs na een maandenlange relatie nog wil verbergen. Een waarheid die hij uiteindelijk meeneemt naar zijn graf want in een ongelofelijk gruwelijk gevecht komen zowel Superman als Doomsday om het leven. Een wereld zonder Superman, het is het begin van een vreselijke periode voor Gotham City waarin criminaliteit toeneemt.
Ondanks de naam Superman: Doomsday is de strijd tussen Doomsday en Superman maar het begin, want plots duikt Superman opnieuw op. Het plot dat hierop volgt, is sterk vereenvoudigd ten opzichte van de verhaallijn in de comics; maar de vervanging van de vier Supermen uit de comics is een goede keuze voor de film. De nieuwe Superman blijkt wreder, bloeddorstiger en onbetrouwbaarder; maar wie kan Superman stoppen wanneer hij zich tegen de bevolking van Metropolis keert? De verdere uitwerking van het plot is redelijk voorspelbaar, maar het vormt geen obstakel voor het interessant blijven. Hiervoor moeten we vooral de brute actie danken. Het is gedaan met de propere vechtstijl uit de vroegere animatieseries. Superman is een extreem krachtige entiteit, het is dan ook realistisch dat hij bloed laat vloeien.
Ondanks de extra hoeveelheid bloed verschilt Superman: Doomsday qua animatie weinig van zijn voorlopers. Alles ziet er scherper uit, maar de omgevingen lijken nog altijd op die van de oude series. De karakters hebben wel een nieuw ontwerp gekregen: Lois en Lex zien er veel jonger uit, terwijl Superman eerder op een oude man lijkt door de wallen onder zijn ogen. Gelukkig zorgt Adam Baldwin voor een jonge stem zodat Superman niet te oud lijkt. Aan de andere kant van de morele lijn verdient ook James Marsters lof met zijn interpretatie van Lex Luthor. Lois Lane, door Anne Heche, klinkt minder overtuigend; maar het is een klein minpuntje in een stevige actiefilm. Met Superman: Doomsday heeft DC Comics dus duidelijk een interessante filmversie van The Death of Superman gemaakt. De comics blijven spannender en uitgebreider, maar deze film biedt een mooi, gestroomlijnd geheel.
|
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 06 Feb 2011 14:34 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Rien à Declarer
In Nederland en Vlaanderen zijn Benoît Poelvoorde en Dany Boon geen grote sterren, maar desondanks renden we direct naar de cinema toen Rien à Declarer, hun eerste samenwerking verscheen, om te kijken of beide komieken een zoveelste superfilm neerzetten.
Dankzij C'est arrivé près de chez vous is Benoît Poelvoorde natuurlijk redelijk internationaal bekend, maar Dany Boon kende pas recent zijn doorbraak met Bienvenue chez les Ch'tis; een film die hij zelf schreef en regisseerde terwijl hij de hoofdrol speelde. In Bienvenue chez les Ch'tis slaagde Boon erin ons te doen lachen met de verschillen tussen Zuid- en Noord-Frankrijk zonder iemand te beledigen; en in Rien à Declarer poogt hij hetzelfde te doen met Belgen en Fransen, maar dan in een nabij verleden wanneer de grenzen tussen Frankrijk en België nog nauw gecontroleerd werden. De film volgt namelijk de avonturen van de douanepost van Corquain, een klein stadje op de grens tussen België en Frankrijk, in aanloop naar de afschaffing van de vaste douanecontroles door het Verdrag van Maastricht.
Beide kanten van de douane reageren zeer verschillend op de toekomstige eenmaking en dat valt goed op. Langs de ene kant van de grens hebben we de Belgische verdediger des vaderlands Ruben Vandevoorde, een notoir Fransenhater die absoluut tegen de eenmaking van Europa is aangezien alle Fransen hierdoor met gemak naar België zouden kunnen komen. Aan de andere kant van de grens hebben we Mathias Ducalet, een minder serieuze Fransman die al één jaar uitgaat met Ruben's zus. Hij kijkt uit naar zijn nieuwe leven in Parijs met Ruben's zus, maar zonder die vervelende Ruben Vandevoorde in de buurt. Door sluiting van de vaste douaneposten loopt de spanning tussen de Franse en de Belgische douane hoog op met vaak hilarische gevolgen, zeker wanneer Vandevoorde en Ducatel uiteindelijk moeten samenwerken.
De cast wordt uiteindelijk uitgerond met een drugshandelaar en zijn incompetente hulpjes die vaak in de problemen komen door de overijverige Vandevoorde. Het plot draait dan ook deels om hun pogingen te profiteren van de ruzie tussen Vandevoorde en Ducatel. Kunnen zij hun geschillen opzij schuiven om de criminaliteit te stoppen en Ruben's zus gelukkig te maken? Het plot is met momenten zeer voorspelbaar, maar in een eenvoudige komedie als deze heeft dat weinig belang. Het zijn de grappen die tellen en op dat gebied is het continu lachen met de vele grappen. Zelfs in de Vlaamse cinemazalen ging er bijna op elk moment gelach door de zaal ondanks het taalverschil. Draaide Bienvenue chez les Ch'tis nog vaak om woordgrappen, daar gaat het hier vak om meer universele grappen.
De humor is fantastisch in deze en dat komt deels door de goede prestaties van de acteurs, waarbij vooral Benoît Poelvoorde schittert. Met Ruben Vandevoorde zet hij de perfecte Belgicist neer, maar hij is niet de enige die schittert. Zo is er Bruno Lochet die een absoluut onbelangrijk drugstrafikant speelt, maar deze zo overtuigend neerzet dat je meteen medelijden krijgt. Dan zijn er nog de Belgen François Damiens die de gekke cafébaas speelt, en Bouli Lanners, de collega ambtenaar van Vandevoorde, wiens domme uitspraken ook altijd grappig zijn. Dany Boon en de andere acteurs komen minder tot hun recht, maar dienen vooral tot ondersteuning van de anderen zodat hun aanwezigheid toch vitaal is. De film bouwt vooral verder op het succes van Bienvenue chez les Ch'tis en doet ons met heimwee terugdenken aan de oude Vlaamse Urbanus films, lachen zonder kwetsen. Absoluut een aanrader. |
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 01 Apr 2011 20:34 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Alone in the Dark
Met Silent Hill en Resident Evil domineerde Japan de horror-industrie midden jaren ’90, maar Europese uitgever ‘Infogrames’ had eveneens een succesvolle serie met Alone in the Dark. Een verfilming leek dan ook een logische keuze. Spijtig genoeg liep alles mis bij de producer-regisseur, Uwe Boll.
In de film volgen we Christian Slater als Edward Carnby, een wees die op zijn tiende zijn geheugen kwijtraakte en op zijn twintigste agent werd van Bureau 713 dat paranormale activiteiten onderzoekt. Momenteel moet hij voor het Bureau zijn eigen verleden en zijn link met de mysterieuze Abkani onderzoeken, waarbij hij zijn paranormale gaven en extra krachten moet gebruiken om dit te overleven. Hij krijgt hierbij hulp van Tara Reid, die in de huid kruipt van de archeologe Aline Cedrac, de ex van Carnby. Daarnaast verschijnen er nog verschillende Bureau 713 agenten, waarbij zij niet noodzakelijk aan jou kant staan. Niet dat het iemand wat kan schelen, het acteerwerk is rotslecht en dankzij de inhoudsloze dialogen is dat nog niet eens het grootste probleem. Als toetje is het verhaal ook gewoon saai, waarmee je meteen geen reden meer hebt om de film nog te zien. Uwe Boll heeft het opnieuw klaargespeeld om een totale flop te produceren en voor een keer moeten we een gamefilm niet alleen slecht vinden wegens de grote verschillen.
Alone in the Dark moest origineel de meest trouwe verfilming van Uwe Boll worden want Alone in the Dark 5 zou origineel op hetzelfde verhaal bouwen en tegelijk verschijnen. Zowel film als game zouden hierbij een vervolg zijn op The New Nightmare van Cold Fear developer DarkWorks, dat eveneens aan deze Alone in the Dark 5 werkte. Atari besloot echter DarkWorks uit hun ontwikkeltaken te ontzetten en die over te dragen aan Eden Games dat de oude versie besloot te schrappen, iets wat ook had mogen gebeuren met de film. De film en de games vertonen namelijk wel gelijkenissen, zelfs ondanks het schrappen van de bijbehorende game, maar dat maakt de film niet goed. Misschien had de film wel goed kunnen zijn, toen Blair Erickson er een thriller van wilde maken, maar Uwe Boll schrapte dat script wegens niet genoeg auto-achtervolgingen. Een ‘nobele’ reden als je naam Wachowski is en je weet hoe je een goede actiefilm maakt, niet als je Uwe Boll heet en Wachowski wil kopiëren.
Alone in the Dark lijkt een trofee te verdienen voor de slechtste actiescènes ooit. Tegelijk eisen we ook een verbod voor Boll om slow-motion te gebruiken want het is duidelijk dat hij het concept niet begrijpt en totaal misbruikt: Eén actiescène laat Tara Reid en Christian Slater simpelweg voor zich uit staren en schieten in het donker zonder dat je echt een vijand ziet. Natuurlijk, het is een horrorfilm, maar zelfs in een horrorfilm moet er een dreiging zijn. En liefst wordt deze zo in beeld gebracht zodat je tenminste het gevoel krijgt dat hij aanwezig is. Een korte blik op het wezen of een soldaat die wordt weggesleurd is voldoende om dat gevoel te creëren, maar dat doet Alone in the Dark niet. Nu denk je simpelweg dat ze gek zijn geworden en in het wilde weg schieten. In een andere scène krijgen we een dramatische close-up... in slow-motion... op een turret... waar niets mee gebeurt... Ons idee van spanning is toch anders.
De momenten dat de monsters toch verschijnen, verandert de film in een breinloze knaller waarbij Tara Reid en Christian Slater acteren alsof ze zich gisteren ladderzat gedronken hebben, zich compleet belachelijk gemaakt hebben en zich nu compleet schamen waardoor ze niet meer kunnen acteren. Of beter gezegd, zo voelden ze zich ongetwijfeld omdat ze überhaupt getekend hebben voor deze film. Dat schamen mag ook want de film is een complete ramp. Op een gegeven moment zie je zelfs een gestorven personage opstaan en van de set wandelen! Het feit dat de game geen Razzie nominatie kreeg voor Slechtste Film of Slechtste Acteur; en dat Tara Reid niet won voor Slechtste Actrice is gewoon een bewijs dat het om een populistische verkiezing gaat. Alone in the Dark was namelijk de enige, echte verdiende winnaar! Gelukkig kreeg Boll later wel als vijfde ooit de Worst Career Achievement Award als beloning voor zijn hard werk. |
|
Terug naar boven |
|
|
Joni Philips |
Geplaatst: 12 Apr 2011 20:41 Onderwerp:
| |
Eindredacteur
Geregistreerd op: 20 Okt 2003 Berichten: 24900
|
Black Swan
In aanloop naar de 83rd Academy Awards werd druk gespeculeerd rond de kanshebbers voor Best Picture en Best Actor, maar dankzij haar prestatie in Black Swan stond de Oscar van Natalie Portman al maanden vast. Staat de film echter op hetzelfde niveau als diens hoofdactrice?
De film vertelt het verhaal van een jonge ballerina Nina Sayers (Natalie Portman) die de ster van een prestigieus balletgezelschap wil worden, iets wat ze wil bereiken door de hoofdrol te spelen in hun volgende opvoering van het Zwanenmeer. Dankzij haar superbe techniek en opperste concentratie is ze de ideale Witte Zwaan, maar de hoofdrol vereist haar ook in de huid te kruipen van de Zwarte Zwaan, de zwoele tegenhangster van de Witte Zwaan. Gedreven om zich te bewijzen aan haar balletcoach en zichzelf zet ze alles op alles om ook de Zwarte Zwaan onder de knie te krijgen, en daarbij gaat ze verder dan ooit ter voren dankzij de concurrentie van de beeldmooie, zwoele Lily (Mila Kunis) die de tegenhanger vormt van Witte Zwaan Nina.
Op het eerste zicht lijkt de film een typische dramafilm te worden, maar naarmate de film vordert vervaagt de lijn tussen realiteit en waanbeeld, terwijl Nina meer en meer geobsedeerd wordt door haar rol als de Zwarte Zwaan. Hierbij wordt ook al snel duidelijk dat niet alleen het ballet het Zwanenmeer is, maar dat ook de personages in de film zelf gemodelleerd zijn naar het Zwanenmeer. Op deze manier wordt een extra dimensie toegevoegd aan de film en wordt het zoveel meer dan een balletfilm. De kracht van de film ligt namelijk resoluut in zijn hoofdpersonage, dat sterk wordt uitgebeeld door Natalie Portman. Ze weet duidelijk haar duistere kanten op te zoeken en is niet bang om alles van zichzelf te geven. Zelfs de scènes die zelf walgelijk vond, bracht ze zeer overtuigend.
Tegelijk moet opgemerkt worden dat terwijl Natalie Portman duidelijk op zeer hoog niveau acteert, dat de rest van de cast het minder verbazend doet. Ze leveren goede prestaties, maar de film draait volledig rond Portman. In bijna elke scène speelt zij dan ook mee. We bekijken de wereld dan ook via haar ogen, wat in combinatie met haar vervagende realiteit soms gruwelijke wendingen kan opleveringen. Hier en daar wordt de film voorspelbaar, maar dat is geen minpunt voor het verhaal. Het is eerder het resultaat van hints die succesvol worden gegeven. Het geheel is dan ook een prachtige ervaring die je van begin tot einde meesleept, waarbij je elk moment afvraagt of iets wel echt gebeurt. Het zorgt ervoor dat je de hele tijd op het puntje van je stoel zit, deels in bewondering, deels in gruwel.
|
|
Terug naar boven |
|
|
|
|
|
|
Je mag geen nieuwe onderwerpen plaatsen in dit subforum Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum Je mag je berichten niet bewerken in dit subforum Je mag je berichten niet verwijderen in dit subforum Je mag niet stemmen in polls in dit subforum
|
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
|
|