Gamed.nl :: Onderwerp bekijken

Ghost in the Shell
In 1989 lanceerde Young Magazine de briljante manga Ghost in the Shell van Masamune Shirow, in 1995 vormde Production IG de manga om tot een film die zelfs een inspiratiebron was voor The Matrix. Is Ghost in the Shell nog steeds een aanrader na meer dan tien jaar?

Ghost in the Shell speelt zich af in een cyberpunk wereld waarin het abnormaal is om geen verbeterd lichaam te bezitten. Het hoofdpersonage, majoor Motoko Kusanagi, bijvoorbeeld is een volledige cyborg. Met Togusa wordt ook redelijk vaak gelachen omdat hij zijn originele lichaam gebruikt, ondanks het feit dat hij beschikt over een cyberbrein. Hij houdt ook het sterkst vast aan oude prullen en aan traditionele waarden, hij heeft bijvoorbeeld een gezin. Togusa en Kusanagi zijn beide leden van Section 9, een geheime organisatie binnen de Japanse regering die de belangrijkste terroristische netwerken moet uitschakelen. In deze Ghost in the Shell film neemt Section 9 het op tegen de mysterieuze hacker Puppetmaster. Deze hacker breekt in in de cyberbreinen van belangrijke personen.

In Ghost in the Shell is het vinden van een slechterik altijd een moeizame bedoening. Dat demonstreert men reeds in deze film waarbij het onthullen van de Puppetmaster gelijkstaat met het ontdekken van een gigantisch plot dat netjes wordt afgewerkt in tachtig minuten. In de film durft men tevens vervallen in zeer filosofische besprekingen in verband met de natuur van een onnatuurlijk lichaam en de evolutie van de maatschappij. Men filosofeert onder andere over het feit of een cyborg echt menselijk is, op zijn hersencellen na is hij volledig robot, maar zijn hersencellen ziet hij nooit. Misschien is zijn echte lichaam dood, misschien is alles synthetisch en heeft hij dan wel een ziel? Kan zelfs een mens zijn eigen bestaan bewijzen? Deze soort filosofisch gemijmer wordt gelanceerd tijdens de film.

De karakterontwerpen zijn redelijk eenvoudig in vergelijking met latere Ghost in the Shell films en series, maar de effecten zelf zijn zeer geavanceerd. Een goed voorbeeld hiervan is de scène waarin Kusanagi van een gebouw springt en haar thermische camouflage activeert. De beelden zijn ook zeer goed gevuld, in tegenstelling tot andere series levert Ghost in the Shell een goed beeld van een Japanse stad. De stad is bijvoorbeeld gevuld met reclamepanelen op elk gebouw. Deze panelen zijn daarnaast redelijk gedetailleerd. Zelfs nu nog doen vele films onder voor het detail van Ghost in the Shell. Een ander opvallend punt van de serie zijn de verschillen in karakterontwerpen tussen deze film en Stand Alone Complex. De haarkleur van de personages is bijvoorbeeld anders.

De muziek is ook een pluspunt van de serie, de muziek speelt goed in op de scènes en levert een versterkend effect op de actie. See You Everyday, Night Stalker en de andere nummers die de soundtrack van Ghost in the Shell vormen zijn prachtig, maar ze zijn niet het enige sterke element van het geluid. Ook de stemmen zitten juist wat gezien de namen niet zo verrassend is. Akio Ohtsuka, die in de film Bateau vertolkt, behoort tot de Japanse top. Hij vertolkt onder andere Snake in de Japanse versie van Metal Gear Solid. Ook de andere stemacteurs kennen een indrukwekkend palmares en zijn goedgekozen. Ghost in the Shell is een animatiefilm met een duidelijke kwaliteit, op gebied van techniek en verhaal behoort het tot de wereldtop. De enige vereiste om te genieten van de film is zin om mee te gaan in het filosoferen.

Bleach Arc 7: The Hueco Mondo Arc
In de zesde Bleach Arc leerde Kubo Tite ons de Arrancar kennen, een groep sterke Hollows met Shinigami krachten die onder leiding van Aizen staan. Deze Arrancar ontvoerden Orihime in de vorige Arc, nu moeten Chad, Ishida en Ichigo hen redden in de Hueco Mondo Arc.

Ishida, Chad en Ichigo hebben lang getraind, ze moeten nu eenmaal reizen naar Hueco Mondo, de wereld van de Hollow waar iedereen een vijand is. Tussen episode 144 en episode 166 worden onze helden continu geconfronteerd met Arrancar van verschillend formaat. In de eerste episode wordt men reeds aangevallen door Iceringer en Demora, twee Arrancar die mogen sterven dankzij Chad en Ishida. Deze twee vijanden zijn eigenlijk maar saai, wat ook geldt voor de meeste vijanden die verschijnen in het eerste deel. Na Iceringer en Demora verschijnen namelijk nog enkele doodnormale Menos Grande in een fillerdeel en Lunuganga, een wezen dat volledig uit zand bestaat. Deze vijanden zijn ongelofelijk gemakkelijk te verslaan, maar toch worden er hele episodes rond hen opgebouwd.

Gelukkig duiken er later interessante vijanden op. Tite introduceert eerst de Privaron Espada, waarna ook enkele echte Espada opduiken. Op Aaroniero Arrurueria na zijn ze allemaal interessant en mooi vormgegeven. Nnoitora, Szayel, Dordonii, Cirucii en Gantenbainne maken allen een goede indruk. De belangrijkste gevechten zijn echter weggelegd voor oude bekenden, Ichigo wordt geconfronteerd met Grimmjow en Ulquiorra. Met Halibel verschijnt nog een derde Espada ter plaatse. Kan Ichigo de barrage van vijanden aan? Of veroorzaken ze onderling problemen? Het toont in ieder geval de richting van deze Arc aan, het ene na het andere gevecht volgt elkaar op zonder lange pauzes. De gevechten in de latere helft vervelen gelukkig niet. Na het afhandelen van het plot in de vorige Arc kun je hier simpelweg genieten.

Chad, Ishida en Ichigo staan er gelukkig niet alleen voor. Hij ontmoet reeds snel Nell en haar broers, een stel vriendelijke Arrancar die Ichigo helpen tijdens zijn missie. In deze Arc zijn ze eerlijk gezegd niet te pruimen, ze storen te sterk tijdens de gevechten en ze worden te sterk gebruikt voor flauwe grappen. Ook Rukia en Renji duiken op, een Arc zonder hen kon moeilijk. In de filler krijgt men ook hulp van de mysterieuze Ashido. Zijn verhaal is mooi uitgewerkt voor een fillerpersonage. Hij is het meest aangename aan de filler die loopt van episode 147 tot 149. De Arc zelf loopt van episode 144 tot 167, de hoeveelheid filler valt dus mee. Het einde valt wel tegen, plots schakelt men over op een nieuwe filler Arc.

Tijdens de gevechten zit de animatie goed, de effecten zien er perfect uit. De Cero van Ulquiorra bijvoorbeeld komt indrukwekkend in beeld. Ook de karakterontwerpen zijn over het algemeen zeer goed in de Arc. De Arc gebruikt tevens de typische Spaanse muziek voor de Arrancar, wat een mooi effect blijft. Daarbuiten gebruikt men drie themamuziekjes, namelijk de opening After Dark van Asian Kung-Fu Generation en de afsluiters Tane Wo Maku Hibi van Kousuke Atari en Kansha van RSP. After Dark is een lekker liedje in de stijl van hun vorige nummers. Het nummer wordt gecombineerd met een stijlvolle opening. Kansha is een slaapverwekkend nummer met een saaie afsluiter. Zijn voorganger doet het veel beter. In zijn totaliteit is deze Arc voor iedereen die vele gevechten wil zien.

Akira
In 1982 lanceerde Katsuhiro Otomo de mangareeks Akira, deze veroverde acht jaar lang de harten van vele mangalezers. In 1988 vormde hij de twee eerste boeken van Akira om tot een film in samenwerking met Toho en Tokyo Movie Shinsa. Akira is een van de grootste klassiekers, is het de titel echter ook waard?

Akira speelt zich af in een moderne Japanse wereld, in het jaar 2019. In 1988 eindigde de derde wereldoorlog, 31 jaar later is de wereld echter allesbehalve vredig. Neo-Tokio, het oude is vernietigd in de oorlog, wordt veroverd door motorbendes en de politie staat machteloos. De film heet Akira, maar het Akira personage zelf blijft grotendeels aan de kant staan in tegenstelling tot in de manga. De hoofdrolspeler in deze film is Tetsuo, een lid van een motorbende die het opneemt tegen de Clowns. Ook Kaneda, die op de cover van de film staat, is een grote speler. Hun confrontatie met de Clowns leidt de film in. Na een valpartij wordt Tetsuo geconfronteerd door de mysterieuze jongen Takashi waarna hij gevangen wordt genomen door een politiemacht. Deze confrontatie is de katalysator van de film.

Tetsuo blijkt rare krachten te ontwikkelen, telekinetische krachten met oneindige mogelijkheden. Zijn krachten nemen echter de overhand in tegenstelling tot bij de drie Espers en hij veroorzaakt schade in de volledige stad op zoek naar Akira, een vriend van de Espers met grotere krachten. Het leger wil dan ook liefst vermijden dat Tetsuo Akira bereikt. Ook Kaneda, Kei en de andere vrienden van Tetsuo proberen hem te stoppen zodat hij geen schade meer aanricht. De film wordt uiteindelijk een spannend schouwspel met gigantische actiescènes. De film laat echter ook ruimte voor humor in de vorm van Kaneda. Akira laat ook filosoferen toe. De krachten in de film zijn namelijk een pure energie die in het bezit is van ieder wezen in de ruimte. Het moet de kracht voorstellen die de creatie van het universum veroorzaakte. Filosofie, actie en humor in één dus.

De film is reeds jaren oud, maar de stijl is verrassend fris gebleven. Akira heeft dit te danken aan de hoeveelheid details in de verschillende scènes, de eerste motorscène in het begin van de film geeft hier reeds een goed voorbeeld van. De lichten van de motoren lichten de stad op en de rit door de stad wordt mooi weergegeven. De verouderde stijl is misschien het grootste voordeel van de film, het geeft de animatie een warmer gevoel dan bij modernere films.De film loopt ook ongelofelijk vloeiend en de animatie komt perfect overeen met de stemmen in de Japanse versie. Een nadeel is wel het ontwerp van de personages, Tetsuo en zijn vrienden lijken sterk op elkaar. Je hebt in het begin verwarring tussen Tetsuo, Kei, Yamagata en Kaneda. Hun vijanden zijn gelukkig wel een pak origineler.

De muziek van de Engelse versie is goed, maar de stemmen zitten niet altijd goed. De Japanse stemmen voelen beter aan. De muziek in de Japanse versie is dezelfde muziek als in de Engelse versie. Vooral opvallend is de scherpe bombastische muziek bij de actie. Deze kent een scherpe gelijkenis met de intromuziek van Sasori in Naruto Shippuuden, maar klinkt net iets scheller. Ook mooi is de weergave van de ruimte, een klein stuk van de film speelt zich af in de ruimte en bevat dus geen geluid. Akira is een mangafilm met een gigantisch budget, maar liefst negen bedrijven werkten samen om het project te realiseren. Uiteindelijk is Akira een topfilm geworden, je zult hem misschien niet appreciëren na een eerste kijksessie, deze film moet je laten rijpen om hem echt te appreciëren.

Twilight of the Dark Master
In de jaren '90 schreef Saki Okuse de manga Twilight of the Dark Master. In 1997 produceerden Toei Animation en Madhouse Studios een OVA op basis van de manga. Is deze OVA de moeite waard of stelt Twilight of the Dark Master teleur?

Twilight of the Dark Master duurt 45 minuten en verplaatst ons naar Neo-Shinjuki in het jaar 2089. In dit jaar lijkt er eindelijk een einde te komen aan de strijd tussen de monsterachtige demonen en de edele Hoeders. De ene groep werd uitgevonden door Moeder Aarde om de mensheid te leren vechten, de andere om ze te verdedigen. Sinds het begin der tijden vechten de twee groepen tegen elkaar, maar momenteel blijft er amper één demon en één Hoeder over. De Hoeder (Tsunami Shijo) en de demon Takamiya kennen elkaar daarbij uit het verleden. Dertig jaar geleden doodde Takamiya de vriendin van Shijo waarna hij wraak nam en de demon opsloot ten koste van tienduizenden mensenlevens. Dankzij de corruptheid van de niets-vermoedende mens is de demon nu terug.

De film bewaart dit verhaal en hun saaie, korte gevecht tot het einde. Je moet eerst het saaie plot om hel te bevrijden volgen. Tsunami werkt voor een dame wiens verloofde veranderd is in een monster door een speciale drug. Hij moet haar verloofde zoeken en de verantwoordelijken stoppen. Uiteindelijk slaagt ze ook in haar doel, maar ze wordt gedood door haar verloofde. Hij wordt later dan weer simpelweg gedood door Tsunami. Deze personages zijn eigenlijk niet interessant, het kan je niet veel schelen dat ze sterven. Hetzelfde kan gezegd worden over de Long tweeling, zij vormen de primaire antagonisten tot de verschijning van Takamiya. Het zijn Hoeders tot ze gecorrumpeerd worden door Takamiya. Ondanks hun status weet Tsunami ze moeiteloos uit te roeien.

Het leuke is dat alle personages snel sterven zonder dat je het iets kan schelen, uiteindelijk overleven maar twee personages de film. Eén van die twee verschijnt echter maar eenmaal in beeld en de andere is maar het hulpje. Elk ander personage sterft op een snelle, weinig interessante wijze. Twilight of the Dark Master is een dramafilm, maar een dramafilm werkt niet zonder medeleven met de personages. De uitwerking van het verhaal is te slecht ondanks de leuke, maar cliché basis. De scènes zijn ook te duister om Twilight of the Dark Master interessant te houden. Het is zeer gemakkelijk om het overzicht te verliezen ondanks het feit dat maar weinig gebeurt op het scherm. Zelfs op een HD-TV is het niet te volgen.

Met het geluid presteert Madhouse beter, in de Amerikaanse versie heb je redelijk goede stemmen waarbij een groot deel ook deelnam aan de Vampire Hunter D (Bloodlust) dub. De Japanse stemmen klinken echter een pak beter. De stemacteurs zijn in deze versie ook een pak meer ervaren. Het hoofdpersonage klinkt echter in geen van beide versies overtuigend, zijn stem verpest het eigenlijk. Datzelfde kan echter ook gezegd worden over zijn uiterlijk. Madhouse heeft enkele belangrijke toppers op zijn naam staan, zelfs in dit genre met Vampire Hunter D: Bloodlust, maar ondanks de gelijkenissen in grafische stijl is Twilight of the Dark Master geen aanrader. In hetzelfde genre met een soortgelijk plot kies je beter voor de Keanu Reeves film Constantine. Deze was zeker niet perfect, maar kwam indrukwekkender over.

Bio Hunter
Fujihiko Hosono heeft verschillende mangaseries op zijn naam staan, waaronder Bio Hunter. In 1995 vormden Madhouse en Toei Video de manga om tot een film. Is deze film de moeite waard of niet?

Biohunter opent met een stomende seksscène die anders dan verwacht loopt. De borsten van de dame veranderen in een mond en eten het hand van de man op. Er loopt dus duidelijk iets mis, zij is namelijk niet de enige waarmee dit gebeurt. Een vreemd virus valt het menselijke DNA aan waardoor mensen in demonische machten veranderen. De twee moleculaire biologen Koshigaya en Kimada onderzoeken zulke gevallen en genezen hen op gepaste wijze. Koshigaya probeert een spuitje, Kimada verandert zelf in een monster om korte metten te maken met de bedreiging. Eén van de monsters die veroorzaakt zijn door het demonvirus, is wreder dan de rest en veroorzaakt paniek in de hele stad Tokio. De twee biologen moeten nu het monster zien te stoppen.

Eerst moeten ze echter een paranormale begaafde overtuigen om de identiteit van het monster te verraden. Hij moet echter eerst gevonden worden, dit leidt tot een saaie zoektocht waarin de twee biologen optrekken met zijn kleindochter. Komada flirt hierbij ook hevig met het meisje, waarover Koshigaya regelmatig grappen maakt. Men gooit er ook een subplot bij over een machtige politicus die de begaafde achterna reist om hem in elkaar te slaan. In de film krijg je onder andere uitleg over moleculaire biologie. Dit is een cadeautje om de zoektocht naar het monster aan te vullen tot een film van zestig minuten. In Bio Hunter komt het plot rond de monsters eigenlijk deels op de tweede plek te staan. Men verliest te veel tijd aan triviale zaken.

Het plot zelf is ook niet zo interessant, de vijanden zijn niet intelligent of bedreigend genoeg om het plot draaiende te houden. De andere verhalen over de verliefdheid van Komada op Sayaka en zijn interne strijd binden je niet echt aan het scherm. De monstertransformaties beginnen ook snel oud te worden, in de eerste scène is het spannend, maar daarna begint de verveling toe te slaan. In de Japanse versie klinken de stemmen weinig overtuigend ondanks de grote namen. Komada bijvoorbeeld wordt gespeeld door Toshihiko Seki, Iruka in Naruto en Duo in Gundam Wing en Koshigaya wordt gespeeld door Kazuhiko 'Hatake Kakashi' Inoue. Zij hadden duidelijk geen goede dag. In de Engelse versie zijn de stemmen eigenlijk niets waard, enkele personages hebben dezelfde stem.

De dialoog is in beide versies is ook iets te alledaags kalm voor het plot. De muziek brengt gelukkig voldoende spanning met zich mee en de geluidseffecten, waaronder die in de eerste seksscène, zitten zeer goed. In de film blijft men niet beperkt tot één seksscène, ook later in de film krijg je regelmatig een naakte vrouw te zien. Op het einde is er zelfs een deel tentakelporno. Dit voegt echter niets toe aan de film Ook het redelijk grafisch geweld, dat wel eenvoudig wordt weergegeven, voegt weinig toe aan de film. In het algemeen zijn de ontwerpen in de film redelijk eenvoudig. De monsters zijn typisch Japan, maar de karakters lijken eerder uit een Amerikaanse tekenfilm te stappen. De afwijkende stijl en de muziek zijn echter niet genoeg om deze film interessant te maken.

Dominion Tank Police
Masamume Shirow staat hoofdzakelijk bekend om zijn futuristische en ingewikkelde films en series. Hij heeft onder andere het plot van Ghost in the Shell en Appleseed neergeschreven. In tussentijd had hij ook tijd om Dominion Tank Police te regisseren, dat deed hij in 1988.

Dominion Tank Police is een luchtige serie die zich afspeelt in de toekomst, in het jaar 2001, en bestaat uit vier episodes. De Aarde is in deze tijd omgeven door een gifwolk waardoor de volledige bevolking gasmaskers moet dragen. Dit leidde tot hogere misdaadcijfers en veel terreur. De terreurdreiging wordt momenteel echter gestuit door de Tank Police, een divisie van gekke politie-agenten die de misdaad te lijf gaan met gigantische tanks. Zelf zijn ze verantwoordelijk voor 5% van alle verkeersongevallen en hun favoriete tijdverdrijf is marteling. De meeste bendes gedragen zich dus rustig, maar de groteske Buaka en de kattenzusjes Anna Puma en Umi Puma zaaien continu terreur. Hun acties zijn meestal echter een pak grappiger dan dreigend. Zij zijn de enige vijanden in deze OVA.

In de eerste twee episodes proberen ze een urinestaal te stelen uit een ziekenhuis. In de laatste twee episodes zoeken ze een zeldzaam schilderij dat verwijst naar het ontstaan van Buaka. Deze twee episodes bevatten opnieuw het typische existentialisme van Shirow. In deze OVA filosofeert men vooral over de daden van artificiële mensen. Kunnen deze verantwoordelijk gesteld worden voor hun daden of hebben ze er zelf geen schuld aan? In tegenstelling tot bij Ghost in the Shell zijn echter alleen de vijanden cyborgs. De Tank Police uit wiens standpunt de OVA verteld wordt, bestaat volledig uit normale psychotische mensen. De chef Britain bijvoorbeeld wil niets liever dan kernbommen gebruiken om de misdaad te stoppen. Ook Leona, de eerste vrouw in de divisie en het hoofdpersonage, wordt snel psychotisch.

De OVA draait eigenlijk niet rond de frequente actie, maar rond de onderliggende humor. Op een gegeven moment neemt Britain bijvoorbeeld ontslag omdat iedereen wenst dat hij ontvoerd was in plaats van Leona. Daarna begint iedereen te juichen met borden. Het is een uniek element in een Shirow werk, maar het werkt goed. Dit is natuurlijk deels te danken aan het goede werk van de Japanse stemacteurs. Het aantal grappen ligt misschien wel te laag om een echt humoristisch werk te zijn. Je zult niet continu zitten lachen. Buiten de grappen en de vele actie is er ook een zeer licht romantisch subplot, maar aan het einde van de serie blijft Leona haar tank Bonaparte verkiezen boven Al. Dat is dus niet de reden waarom je deze OVA moet bekijken.

De OVA serie bevat mooie muziek, die vooral gebruikt wordt tijdens de momenten dat het dagelijkse leven van de agenten wordt voorgesteld. De scène voor en na de aanval op de politie bijvoorbeeld wordt mooi ondersteund door muziek. De verschillende tanks die opstarten, klinken goed en door de muziek wordt het beter. Ook de animatie is goed, maar na twintig jaar kan de OVA onmogelijk mee met moderne werken. Het uiterlijk van de personages toont het sterkst de veroudering, de gezichten zijn nogal hoekig en het ontbreekt aan detail. Anna en Umi komen echter wel ongelofelijk schattig over met hun wit haar en hun kattenoortjes. Dominion Tank Police is in zijn geheel een vermakelijk serie, maar het verbleekt echter bij Shirows latere werken. Het is echter ook zijn makkelijkste werk.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

One Piece Arc 8, 9 & 10: Battleship Island, Laboon & Whiskey Peak Arc
Terwijl in de mangaversie de East Blue Saga is afgelopen met de Loguetown Arc, gaan ze in de anime nog even door. Hiermee is de eerste filler arc een feit. De arc genaamd Battleship Island telt maar acht episodes waarvan de laatste episode een halve filler is. De arc heeft reden genoeg waarom je hem kan overslaan maar aan de andere kant is hij goed te doen. Je hebt dan ook een betere verhaallijn in de serie.

Het verhaal in deze arc gaat over een meisje genaamd Apis dat gevangen wordt gehouden door de mariniers. Ze weet in de eerste aflevering te ontsnappen en komt aan boord bij de Strawhats. Als de crew probeert te ontsnappen aan de mariniers komen ze vast te zitten in de Calm Belt. Dit is een onderdeel van de Grand Line; hier stroomt het water niet en is er geen wind. Zodra ze weer terug de Calm Belt uit varen, zijn ze van plan Apis terug te brengen naar haar woonplaats. Zodoende komt er weer een nieuw plot over een draak die ze proberen te redden. Uiteindelijk lukt het de crew en worden ze weer de helden van de dag.

Aan het einde van de arc, een halve aflevering lang, zie je hoe de Strawhats de Grand Line betreden. Dit is hiermee ook het einde van de East Blue Saga in de anime en leiden we een nieuwe saga in genaamd Baroque Works. De eerste arc in de nieuwe saga heet de Laboon Arc. Deze arc van twee episodes, sterk lijkend op een filler, gaat over een walvis die wacht op zijn oude piraatvrienden. In het begin vind je het maar een saaie arc met een saai verhaal dus reden genoeg om hem over te slaan? Nee het is een belangrijke arc die later in de serie nog een hele belangrijke rol speelt. Ook is hij maar twee episodes lang en is dus zo afgelopen.

In deze arc pikken de Strawhat piraten nog twee metgezellen met zich mee. Het gaat hier om twee leden van een geheime organisatie genaamd Baroque Works. De organisatie die nog veelvuldig in de serie voor gaat komen, zorgt ook voor een hele toffe verhaallijn. Je kan dus zeggen dat de serie nu pas eigenlijk spannend en vet begint te worden. In de vier afleveringen van de Whiskey Peak Arc gaat het verhaal hier ook op verder. Er wordt meer informatie over Baroque Works gegeven, zoals dat de leider sir Crocodile is, een van de Shichibukai. Ook blijkt een van de twee metgezellen die ook lid is eigenlijk een prinses van een groot koninkrijk te zijn. Ze vraagt om hulp om haar terug te brengen naar waar ze vandaan komt, tijdelijk verblijft ze ook aan boord van het schip als een van de crewleden.

Ook introduceert de arc een van de latere crewleden van de Strawhat piraten die op dit moment nog een vijand is. Er zijn ook leuke gevechten te zien. Ze zijn niet van een hoog niveau, maar wel de beste van de drie arc's die nu worden besproken. De arc is daarom ook een aanrader omdat er veel nieuwe dingen worden geïntroduceerd. De serie is nog altijd van goede kwaliteit en goed geluid. Het openingsnummer dat nog werd vervangen in de Loguetown Arc klinkt nog steeds als muziek in je oren, naar mijn mening is het dan ook nog steeds de beste intro van de serie. Al met al zijn de drie arc's aanraders hoewel je de eerste kan overslaan.

Ichi the Killer
Ichi the Killer is een legendarische live-action film van Miike Takashi, een ultieme sadistische film die een ware cultstatus heeft bereikt. De film is echter gebaseerd op een manga die met Ichi the Killer - Animé ook omgevormd is tot een animatiefilm.

Ichi the Killer - Animé is een 45 minuten durende film die vooraf gaat aan de film, 45 minuten is misschien overdreven. Na 38 minuten begint de aftiteling al op je scherm, en dat is eigenlijk niets te vroeg. Deze animatiefilm is eigenlijk een trouwe omvorming van de manga, de verschillen met de film zijn groot. Je zult weinig gelijkenissen tussen de personages zien bijvoorbeeld. In deze film toont men hoe Ichi the Killer is ontstaan. De film begint met een confrontatie tussen de masochist Kakihara en Ichi, Kakihara slaat Ichi in elkaar tot hij gek wordt en Kakihara op bloederige wijze doodt. Dit is eigenlijk het einde van de film, op dit punt is Ichi reeds Ichi the Killer.

In een grote flashback krijg je dan het leven van Ichi op school te zien. Op school wordt Ichi gepest door zijn klasgenoten, zelfs zijn zogenaamde vrienden doen niets anders. Zijn leven thuis is niet beter, hij heeft een hekel aan de huishoudelijke sfeer en de SM die zijn ouders beleven. Op een dag moet hij op een levende kikker een dissectie uitvoeren tijdens de les. Hij lijkt een hekel te hebben aan het feit, maar hij raakt wel seksueel opgewonden. De jongen lijkt vanaf dat moment nog redelijk normaal, maar hij zoekt verschillende redenen om geweld te gebruiken. Hij gaat bijvoorbeeld bij een karateclub waarbij hij de leerkracht simpelweg in elkaar stampt. Uiteindelijk ontmoet hij hier Midori, zij is ook gek op geweld en confronteert Ichi met zijn eigen verlangens.

De film is eigenlijk het toppunt van smakeloosheid met de meest bloederige en gruwelijke actiescènes die je ooit zult zien in een animatiefilm en verschillende perverse seks- en masturbatiescènes. Dit gaat meestal samen met de eerder genoemde actiescènes. Je hebt bijvoorbeeld één van de laatste scènes waarin Ichi drie mannen in elkaar slaat en daarna rustig gaat masturberen. Zulke scènes zijn natuurlijk reeds bekend uit de film, maar het ontbreekt de filosofische overwegingen van de film. Het geweld dient puur voor het geweld en heeft geen meerwaarde. De gemiddelde kijker zal dan ook blij zijn dat de film afgelopen is indien hij hem niet eerder afzet.

Buiten het geweld is de film ook maar weinig waard, de tekenstijl is slecht en de hoeveelheid detail ligt zeer laag. Het enige voordeel aan de tekenstijl is de gruwelijkheid waarmee het vechten in beeld wordt gebracht. Het verloopt echter niet altijd even realistisch. De stemmen zijn ook zeer slecht, zowel de Japanse als de Engelse stemmen stellen teleur. De stemmen van beide versies liggen wel dicht bij elkaar. In geen van beide versies slagen de stemmen erin emoties over te brengen, dat is vooral pijnlijk voor Miike Takahashi die de rol van Kakihara vertolkt in deze film. Ichi the Killer - Animé is een film die het alleen van zijn wansmakelijk geweld moet hebben. De sterke punten van de echte Ichi the Killer film worden in deze niet aangeboord, het is puur een manier om extra geld te verdienen aan de film.

Howl's Moving Castle
In 1986 verscheen het succesvolle kinderboek Howl's Moving Castle van Diana Wynne Jones, de schrijfster won zelfs een Boston Globe-Horn Book Award met het boek. In 2004 mocht Hayao Miyazaki met zijn Studio Ghibli het boek omvormen tot een tekenfilm. Kan de film scoren of doet hij onder voor het boek?

De film volgt het verhaal van de verkoopster Sophie die op een dag de tovenaar Howl ontmoet waardoor ze de aandacht van de Heks van Verspilling trekt. Na een bezoekje aan Sophie's hoedenwinkel verandert de oude en dikke Heks Sophie in een oude dame. De negentigjarige Sophie wil haar familie niet tot last zijn, ze ontbreekt namelijk zelfvertrouwen ondanks haar lieve stiefmoeder, en ze trekt de bergen in om Howl te zoeken. Uiteindelijk belandt ze dankzij de betoverde vogelverschrikker Rapenkop in het bewegende kasteel van Howl. Ze ontmoet er de charmante en grappige vuurdemon Calcifer wiens relatie met Howl een belangrijk punt van de film is, en Markl, de jonge leerling van Howl. Howl's kasteel is ongelofelijk vuil en Sophie besluit dat ze schoonmaakster bij Howl wordt.

De eerste weken verloopt alles rustig en vredig, maar je krijgt hints naar de relatie tussen Howl en Calcifer, en de gebeurtenissen buiten het kasteel. De Heks van Verspilling lijkt de belangrijkste tegenstander in de film, maar eigenlijk is de oorlog het grootste kwaad. Deze oorlog wordt georganiseerd door het koninkrijk Ingary omdat de kroonprins is verdwenen. Howl moeit zich regelmatig in de oorlog omdat zijn lerares hem probeert te rekruteren voor het leger. In het begin vraagt ze het vriendelijk, maar later valt ze Howl en zijn kasteel aan. Samen met de gekke hond Heen, Markl, de Heks van Verspilling en Rapenkop probeert Sophie Howl te helpen in hun strijd om normaal te worden. Het verhaal wordt gekleurd door de aimabele, grappige personages en hun karakterontwikkeling.

Howl's Moving Castle is een film met een typische sprookjessfeer. Je hebt de knappe meid die ten prooi valt aan de betovering van een krachtige heks en je hebt de knappe prins die de spreuk doorbreekt. Het plot van een typische Disney film dus, maar met een grotere diepgang. In Sneeuwwitje bijvoorbeeld zijn de personages nogal eenzijdig, in deze Studio Ghibli film is Howl een tovenaar met een vreselijk geheim en Sophie helpt de Heks van Verspilling ook op een gegeven moment. Ze moedigt haar aan om de trappen te beklimmen en verzorgt haar aan het einde van de film. Wynne Jones was ook reeds een grote invloed in het werk van Studio Ghibli, haar moderne middeleeuwse wereld past dus zeker goed binnen het portfolio van Ghibli.

In de film wordt een prachtige wereld tot leven gebracht, de Middeleeuwse wereld waarin de film zich afspeelt is prachtig. Het zicht vanop de trappen van het paleis bijvoorbeeld is extreem prachtig. Het detail binnen is ook verbazend, het staat hoog boven de typische tekenfilm. De vuurdemon Calcifer ziet er ook leuk uit. In de Japanse versie hebben alle personages een goede stem waarbij Ghibli zich niet beperkte tot grote namen. Chieko Baisho heeft bijvoorbeeld amper ervaring, maar haar stem is perfect voor Sophie. Ook Akihiro Miwa heeft geen ervaring, maar haar Heks is perfect en hetzelfde geldt eigenlijk voor Tatsuya Gashuin en zijn Calcifer. Studio Ghibli heeft met Howl's Moving Castle een prachtige film neergezet die een ereplaats naast het boek verdient. Beide zijn de moeite.

New Dominion Tank Police
In 1988 kwam Masamune Shirow met Dominion Tank Police, een vermakelijke OVA serie die draait rond de strijd tussen de Tank Police en de terreurbeweging van Buaka en de kattenzusjes Puma. In New Dominion Tank Police uit 1993 wordt deze strijd verder gezet.

New Dominion Tank Police bestaat uit zes episodes die elk dertig minuten duren. De episodes zijn genummerd van episode 5 tot 10, het valt dus direct op dat het een rechtstreeks vervolg op Dominion Tank Police is. In de serie onderzoeken Leona, Al en Bonaparte een nieuwe terreurdreiging. Al en Leona veroorzaken echter zelf ook de nodige schade wat voor de humor zorgt. Reeds in de eerste episode verstoren Al en Leona in de nieuwe Bonaparte een begrafenis waar ook de commissaris en de burgemeester aanwezig is. Uiteindelijk begint Leona op de crimineel te schieten die ze achtervolgt, ondanks het feit dat hij een gijzelaar heeft. De Tank Police is duidelijk niet veranderd sinds het voorgaande deel, de serie speelt zich wel een tijd later af.

De serie is duisterder dan zijn voorganger, de ontwerpen van de karakters zijn aangepast en ook de stad heeft een nieuw uiterlijk gekregen. Iedereen is duidelijk herkenbaar, maar de Puma zusjes hebben een nieuwe haarkleur en Leona is haar onschuldige uiterlijk kwijt. Al komt ook iets strenger over, dit ligt aan zijn nieuwe stemacteur. Hij wordt nu vertolkt door Hiroyuki Shibamoto. Zijn stem klinkt duidelijk anders dan van zijn voorganger. Eigenlijk geldt dit voor alle personages, niemand heeft zijn oude stem bewaard. Dit was een slechte beslissing van de makers, de nieuwelingen doen hun werk goed, maar de stijlbreuk met de voorganger is te groot. Qua muziek scoort deze serie wel beter, de geluidseffecten klinken realistischer en de audio ondersteuning van de actie verloopt vlotter.

De veranderingen vallen het sterkst op aan de stijl en het geluid, maar ook het verhaal voelt anders aan dan in de voorganger. In de voorganger stonden de verschillende verhaalelementen redelijk apart, in deze lopen ze beter op elkaar over. De vijanden zijn nu ook indrukwekkender en intelligenter, ze infiltreren de Tank Police en beschikken zelf over een betere tank. De infiltrant wordt later vermoord door zijn opdrachtgever, zijn identiteit wordt echter geheimgehouden. Het is een klassieke truc om spanning te creëren en met nieuwe vijanden te blijven komen die met elkaar te maken hebben. De serie bevat hierdoor meer gevechten. De kern van de serie, de humor, verdwijnt hierdoor echter. De serie boet dus eigenlijk aan de charme in, zelfs de Puma zusjes zijn minder grappig.

New Dominion Tank Police biedt wel meer ontwikkeling bij Leona, een voormalige collega wordt vermoord. Haar liefde voor Bonaparte en haar vroegere motor is geen reden meer voor grappen, het wordt gebruikt om het karakter van Leona aan te tonen. De serie gooit het duidelijk over een andere boeg dan zijn voorganger, dit is spijtig want Dominion Tank Police was een unieke serie. New Dominion Tank Police verliest dat unieke en verdwijnt hierdoor onder een resem andere gelijkaardige, maar betere series. In dit deel is de muziek wel beter en de nieuwe stemmen wennen snel. Uni en Anna Puma hun nieuwe uiterlijk is ook prachtig, ondanks hun nieuwe haarkleur. New Dominion Tank Police is enkel een aanrader voor fans van Anna en Uni Puma. Anderen mogen zich afzijdig houden.

Spirited Away
In 2001 kwam de Japanse animatiestudio Studio Ghibli met Spirited Away, hun eerste tekenfilm van het nieuwe millennium. Miyazaki en Studio Ghibli oogsten veel succes met de film, het was de eerste anime die een Oscar won. Is deze hoge eer verdiend of niet?

Spirited Away vertelt het verhaal van Chihiro, een tienjarig meisje. Chihiro en haar ouders zijn op familie-uitstap wanneer ze de verkeerde weg volgen en bij een verlaten pretpark belanden. Chihiro is ongerust, maar haar ouders zien geen problemen. Bij een verlaten restaurant beginnen ze zelfs volop te eten. Hun gulzigheid doet hen veranderen in varkens. Ondertussen ontmoet Chihiro een mysterieuze jongen (Haku) die haar waarschuwt voor de gevaren van het pretpark. Ze kan echter niet ontsnappen aan het vreemde land en raakt opgesloten. Ze moet nu samen met Haku zien te overleven in deze vreemde omgeving op zoek naar een uitgang. Het verhaal is te vergelijken met 'The Wizard of Oz' en 'Alice in Wonderland,' twee wereldberoemde sprookjes.

In deze sprookjes belandt een klein meisje namelijk ook in een vreemde wereld. Alice en Dorothy moeten een pak reizen in hun wereld, maar Chihiro moet vooral werken. Een mens kan namelijk niet overleven in deze unieke wereld zonder werk. Anders verandert hij of zij in een varken. Chihiro treedt in dienst bij de heks Yubaba, deze zuigt haar naam op zodat ze eeuwig bij Yubaba moet werken. Tijdens haar werk ontmoet Chihiro onder andere No Face, een zwarte figuur met een wit masker, een stinkgod. Chihiro wil hem echt helpen en wordt hiervoor ook rijkelijk beloond. Ze helpt ook Haku, die enkele duistere kanten blijkt te bezitten. Ze helpt hen allen omdat ze een goed hart heeft.

Uiteindelijk moet ze ook zichzelf en haar ouders zien te bevrijden wat een moeilijke opgave is. Ze overwint echter de verschillende moeilijkheden waardoor ze zichzelf, haar ouders en Haku redt. Het verhaal lijkt op het eerste zicht simpel, maar dat maakt de film ideaal om samen met kinderen te bekijken. Spirited Away neemt je namelijk mee naar een magische wereld waarmee oud en jong zich kunnen verlmaken. De stad waarin de film zich afspeelt is zeer origineel en uniek, met de gigantische varkens, vissen en de andere wezens die het bewonen. De koolovens worden bijvoorbeeld gestookt door kleine zwarte wezens met de werklust van mieren en een man met meerdere armen. Het lijkt wel een gekostumeerd bal.

De omgevingen zelf zijn ook redelijk gedetailleerd en zijn prachtig, vooral de bloementuinen zijn een mooi zicht. De film wordt begeleid door orkestrale en pianomuziekjes. Deze muziek brengt je direct in de juiste sfeer, zeker in combinatie met de geluidseffecten van bijvoorbeeld de wind. De Japanse stemmen klinken goed, wat vooral opvalt bij Chihiro, haar stem Rumi Hiiragi debuteerde met deze film. Ook de Nederlandse stemmen klinken goed, maar het voelt misschien onwennig aan deze te beluisteren. Het is echter ideaal voor jonge kinderen die geen ondertitels kunnen lezen. Spirited Away is een meesterwerk, een puur en simpel meesterwerk dat jong en oud met een hart voor avontuur en het magische aan de televisie bindt.

The Animatrix
Met The Matrix lanceerden de Wachowski broers het Matrix universum, een universum dat nooit beschreven kan worden in drie films. Ze besloten daarom over te gaan tot een samenwerking met de anime-industrie. In The Animatrix (2003) wordt het verhaal verder uitgebreid.

The Animatrix is een collectie van negen verschillende verhalen, van verschillende schrijvers en animatiestudio's. Dat heeft een duidelijk effect op de animatiestijl en het verhaal. De eerste episode bijvoorbeeld is Final Flight of the Osiris waarin twee geblinddoekte krijgers het tegen elkaar opnemen in typische Matrix stijl. Ze verliezen steeds meer kleren naarmate de actie vordert. Uiteindelijk moet men zich terugtrekken uit de Matrix wegens de aanwezigheid van Sentinels waarna ze de aanval van de Sentinels op Zion ontdekken. Final Flight of the Osiris verloopt zeer realistisch, Square koos een duidelijke CG stijl. De Osiris is tevens de katalysator voor The Matrix Reloaded, maar dit is hun enige verschijning. De andere verhalen in The Animatrix breiden ook de verhaallijn van The Matrix uit.

In The Second Renaissance Part I & II legt een robot de evolutie van de maatschappij voor. De stem legt uit hoe de mens de architect van zijn eigen ondergang werd. The Second Renaissance bestaat uit twee delen en is dus duidelijk het belangrijkste deel van The Animatrix. Het is een belangrijk deel van de Matrix franchise, het toont namelijk een zeer interessant verhaal. Dit verhaal is te vergelijken met 'Planet of the Apes,' de apen en de robots tonen namelijk grote gelijkenissen. Het verhaal vindt ook duidelijk inspiratie in het werk van Asimov en zal zijn fans ook aanspreken. Dit deel kiest ook voor een meer traditionele animatiestijl dan de Final Flight of the Osiris. De stijl past echter wonderwel wel bij de franchise.

In Kid's Story volgt het verhaal van The Kid, een jongen in de Matrix die met de hulp van Neo weet te ontsnappen uit The Matrix. Hij doet dit echter zonder hulp van de bekende rode pil. The Kid speelt later een grote rol in The Matrix Reloaded, hij is de jongen die Mifune helpt met het laden van kogels en die helpt met het redden van Zion. Deze kort film heeft een zeer losse tekenstijl, de hele film lijkt met een potlood getekend. Het geeft een uniek effect, het lijkt alsof je tientallen echte tekeningen snel na elkaar laat komen. Ook Program heeft een andere stijl, een stijl die sterk doet denken aan oudere X-Men strips en slechter bij The Animatrix past.

World Record heeft ook duidelijk een Amerikaanse stijl, het lijkt op een mengeling tussen Afro Samurai en de Batman strips. Ook deze episode draait rond iemand die zonder de rode pil kan ontsnappen uit de Matrix. Beyond kiest opnieuw een meer traditionele stijl, met redelijk detail, enkele mooie 3D momenten en veel kleur. De episode volgt het verhaal van een meisje die haar kat zoekt. Ze begint echter rare effecten van de Matrix te beleven. A Detective Story kiest opnieuw een totaal andere stijl, deze wordt volledig in zwart-wit weergegeven met een mooie korrel. De film lijkt hierdoor op de ouderwetse detectiveverhalen uit de jaren '30. De detective krijgt de opdracht om Trinity te zoeken, een opdracht die zijn leven verandert.

Uiteindelijk sluit de film af met Matriculated, een episode in de moderne stijl en de meeste abstracte van de verschillende episodes. In deze episode wordt de mens-machine relatie omgedraaid. Elk van de filmpjes heeft ook een eigen geluid, waarbij geen negatieve uitschieters aanwezig zijn. De stemmen passen goed bij de personages, de verteller in de Renaissance klinkt bijvoorbeeld als een robot. Het is ook mooi dat belangrijke acteurs uit de film hun stem lenen aan The Animatrix, Clayton Watson is bijvoorbeeld aanwezig voor de rol van The Kid. Het is wel grappig dat de credits van de film langer zijn dan bepaalde delen. Gelukkig is er maar één set credits. De film is een mooie film en zeker een aanrader voor Matrix fans.

First Kiss Story
In 1998 lanceerde de Japanse ontwikkelaar Broccoli de liefdessimulator First Kiss Story op de PC-FX en de PlayStation. In 2002 verscheen een vervolg op de DreamCast. In tussentijd verscheen een First Kiss Story OVA, een titel die tussen beide spellen ligt. De OVA verscheen op Valentijnsdag 2000.

Dat is uiteindelijk een zeer symbolische datum voor deze OVA, de vader van hoofdpersonage Kana is gestorven op Valentijnsdag en elk jaar herdenken ze zijn dood op die dag. De OVA begint met een flashback, Kana en haar familie nemen afscheid van Yoshihiko, de jongen die bij hen logeerde. Uiteindelijk vindt Kana de moed om hem te kussen. Ze is namelijk dol verliefd op hem en ze wil hem vertellen wat ze voelt voor hij vertrekt naar de universiteit. Gelukkig is Yoshihiko ook verliefd op haar en de twee worden een koppeltje. Hij zit het grootste deel van de tijd echter op school, ze zien elkaar dus amper. Kana is hierdoor zeer depressief, tegelijk hoort ze dat andere universitairen hun vriend(in) bedriegen. Haar leven gaat dus slecht.

Dan duikt Shougo Hayakawa op, hij is een knappe twintiger die sterk op haar overleden vader lijkt. De reden daarvoor is simpel, Shogo is eigenlijk de neef van haar vader en hij komt bij hen logeren. Hij krijgt zelfs de kamer van Yoshihiko tot grote horror van Kana. De twee beginnen echter al snel naar elkaar toe te groeien, in korte fragmenten kun je zien hoe ze zich samen amuseren. Ze spenderen heel wat tijd samen en Kana denkt steeds minder aan Yoshihiko. Op een dag nodigt Shougo Kana, haar zus, haar moeder, haar beste vriendin Ayaka en Yoshihiko uit voor een zwempartijtje. De uitstap verloopt niet goed, Kana en Yoshihiko zijn jaloers en Kana dumpt Yoshihiko zelfs. Beiden zijn echter verdrietig om deze beslissing.

Uiteindelijk komt Valentijnsdag waarop Kana en haar familie het graf van haar vader bezoeken. Yoshihiko blijkt hen uiteindelijk voor te zijn. Later komt hij ook langs bij Kana waarna ze bekent dat ze nog steeds verliefd is. Het einde is eigenlijk een nabootsing van het begin, ze zijn nog steeds verliefd op elkaar en ze gaan zelfs naar de volgende universiteit gaan. Alles komt dus goed voor het hoofdpersonage. De OVA duurt maar dertig minuten, maar hij slaagt er wel in om alle traditionele elementen uit dit soort series aan te halen. Je hebt bijvoorbeeld de verplichte episode aan het zwembad met grappen over de borsten van Kana, je hebt de traditionele jaloersheid tussen de twee geliefden en je hebt uiteindelijk het gelukkige einde.

De OVA komt uit 2000 wat duidelijk opvalt. De karakterontwerpen zijn verouderd en typisch voor de tijd, er is ook maar weinig verschil tussen het uiterlijk van moeder en dochter. Men heeft zich er snel vanaf gemaakt. De gekozen stemmen passen ook grotendeels niet bij de personages, Ayaki en Kana hebben irritante stemmen. De stem van Ayaki is ook te hoog. Kana's zus Nanami klinkt dan weer te jong, ze lijkt op Kana qua uiterlijk, maar klinkt een pak jonger. Enkel Yoshihiko heeft een redelijke stem. Zijn stemacteur (Atsushi Kisaichi) heeft een ideale stem voor deze rol. Zelfs Toshiyuki Morikawa (Shougo in First Kiss Story, Griffith in Berserk, Dante in Devil May Cry,...) stelt teleur. Het kan je echter weinig schelen aangezien de conversaties sterk voorspelbaar zijn.

Ook de omgevingen zijn nogal primitief met weinig detail, zeker op momenten dat je voorwerpen van op een afstand bekijken. De animaties zijn, zeker tijdens het wandelen, zeer eenvoudig. Het ziet er eigenlijk niet uit, ze lijken eerder over het scherm te schuiven. Tijdens de OVA wordt de actie begeleid door rustige en eenvoudige pianomuziek. Aan het einde krijg je twee verschillende themamuziekjes. Het eerste is puur instrumentaal met de credits. Het tweede is een weinig memorabel nummer met beelden uit de serie. Beide nummers ben je direct vergeten en dat geldt eigenlijk voor de OVA. First Kiss Story brengt niets nieuws naar de tafel en de onderdelen van de OVA zijn slechte uitgewerkt. Deze mag je duidelijk overslaan.

Pikachu's Vacation
In 1997 startte de Pokémon animatieserie in Japan, een jaar later lanceerde animatiestudio Oriental Light & Magic de eerste Pokémon film. Deze heette Pokémon: The First Movie en bestond eigenlijk uit drie delen. Het eerste deel is Pikachu's Vacation, een twintig minuten durende OVA.

Pikachu's Vacation is onafhankelijk van Mewtwo Strikes Back, het belangrijkste verhaal in de film. In Pikachu's Vacation gunnen Ash, Misty en Brock hun Pokémon een leuke vakantie in een vakantiepark voor Pokémon. Pikachu, Squirtle, Charizard, Pidgeotto, Bulbasaur, Geodude, Onix, Vulpix, Zubat, Staryu, Goldeen, Psyduck en Togepi zijn allen aanwezig. Ze trekken er rustig op uit tot ze een bende luidruchtige Pokémon tegenkomen die Togepi wakker maken. Pikachu en Squirtle proberen Cubone, Marill, Raichu en Snubbull rustig te krijgen, maar dit leidt tot een kleine oorlog tussen de twee groepen. Uiteindelijk besluiten ze via allerlei uitdagingen te beslissen wie gelijk heeft. De twee groepen Pokémon zien namelijk geen andere oplossing.

In de eerste plaats zwemt Squirtle tegen Marill, Squirtle doet zijn uiterste best, maar hij moet het afleggen tegen Marill. Daarna is het de beurt aan Pikachu en Raichu, zij nemen deel aan een allesvernietigende voetrace. Tijdens deze race loopt het echter mis, Raichu en Pikachu raken Charizard die vast komt te zitten in een pijp. Pikachu en zijn kompanen staken hun strijd om Charizard te bevrijden, maar ze slagen hier niet in. Pikachu besluit Snubbull en zijn bende om hulp te vragen. Op Cubone na willen ze allemaal helpen, Cubone blijft echter halsstarrig weigeren. Hij ziet zijn vrienden echter hard werken, waardoor hij besluit mee te helpen.

Cubone zijn hulp is de doorslag en Charizard wordt bevrijd. Daarna bouwen ze samen de vernielde speeltuin opnieuw op om zich samen te amuseren. Op het einde nemen ze dan ook hartelijk afscheid. De film heeft dus een duidelijke moraal, het is beter om samen te werken dan te strijden. Deze moraal maakt de film uitermate geschikt voor kleine kinderen. Zij zullen ook de kleine grappen kunnen appreciëren zoals Meowth die geroosterd wordt door Charizard en Psyduck die de lucht invliegt omdat hij vergeet het touw los te laten. Tussendoor verschijnen er korte screensavers in beeld waarop specifieke Pokémon bewegen of dansen.

De film bevat weinig stukken met Ash en zijn vrienden. Je hoort dus vooral de Pokémon en de verteller, die ook de stem van de Pokédex is. De Nederlandse stemmen klinken zeer natuurlijk en duidelijk waardoor de film zeker leuk is voor kleinere kinderen. Het enige minpunt voor deze groep is het feit dat het enige liedje tijdens de OVA Engelstalig is. De animatie is ongeveer het gebruikelijke niveau van de Pokémon serie, het is weinig speciaal, maar zeker voldoende. De film is dus duidelijk een ideale film voor de jongste kinderen. De film bevat een licht verhaal dat gemakkelijk te volgen is en niet gaat vervelen.

Pokémon: Mewtwo Strikes Back
In 1997 startte de Pokémon animatieserie in Japan, een jaar later lanceerde animatiestudio Oriental Light & Magic de eerste Pokémon film. Deze heette Pokémon: The First Movie, de grootste portie van de film beschrijft de afkomst van Mewtwo en zijn terreur. Dit deel het Mewtwo Strikes Back.

In een flashback die ongeveer tien minuten duurt komt professor Fuji aan het woord. Hij probeert Mew te zoeken en wordt daardoor financieel gesteund door Giovanni, de leider van Team Rocket. Fuji zijn expeditie slaagt en hij maakt een sterkere vorm van de Pokémon. Op deze manier ontstaat Mewtwo. Hij is echter te sterk en te intelligent, hij ontsnapt bij de wetenschappers, maar hij wordt misleid door Giovanni. Deze gebruikt Mewtwo in zijn gym. De film toont onder andere hoe Gary Oak wordt verslagen door Mewtwo, een feit dat ook in de serie wordt aangehaald. Ook Giovanni kan hem echter niet blijven controleren. Hij vlucht naar een verlaten eiland waar hij zijn duivelse plan kan voorbereiden. Daarmee komt ook een einde aan de flashback.

De film schakelt over naar Ash, Misty en Brock in hun avonturen. Ash is ongelofelijk hongerig en vermoeid tot een vijandelijke Pokémon trainer opduikt. Hij is direct terug monter en zijn Pokémon verslaan de tegenstanders Pokémon met gemak. De tegenstander gebruikt onder andere een Donphan, een nieuwe Pokémon in 1998. Na het gevecht duikt een Dragonite op met een uitnodiging voor een speciaal toernooi. Alle uitgenodigde Pokémon trainers reizen naar een kustdorpje waar ze de boot naar een eiland moeten nemen voor het toernooi. Mewtwo veroorzaakt een storm met zijn psychische krachten waardoor de boot naar New Island niet kan uitvaren. Agente Jenny en een mysterieuze vrouw wijzen de aanwezige trainers op het gevaar. Zuster Joy is namelijk verdwenen en de storm is veel te gevaarlijk.

Een stel trainers besluit het toch te wagen. Corey, die sterk lijkt op Gary en hetzelfde klinkt, gebruikt zijn Pidgeot, Neesha haar Dewgong en Fergus zijn Gyarados. Ash, Misty en Brock hebben geen grote Pokémon om hen te dragen, ze krijgen echter hulp van Team Rocket die zich als Vikings gedragen. Ze zinken echter en moeten alsnog rekenen op hun Pokémon. Ze komen gelukkig veilig aan. Op een gegeven moment daagt Mewtwo op, hij beweert de beste Pokémon trainer te zijn. Corey, Neesha en Ash gebruiken respectievelijk hun Blastoise, Venusaur en Charizard tegen de gekloonde versies die Mewtwo gebruikt. De Pokémon van Corey, Neesha en Ash verliezen snel waarna Mewtwo zijn prijs opeist: alle aanwezige Pokémon. Hij wil ze stelen om ze te klonen.

Dit geeft aanleiding tot een spannend 'gevecht' waarbij Pokémon één voor één bezwijken ondanks hun trainers. Ash' Pokémon houden het het langst vol, met Pikachu als ultieme kampioen, maar uiteindelijk bezwijken ze allemaal. Ash geeft echter niet op en redt de Pokémon uit de kloonmachine, waarmee hij de machine ook vernietigt. Het is echter te laat, de klonen komen reeds tot leven en Mewtwo heeft een storm gestart om de wereld te vernietigen. Het toont onmiddellijk aan dat deze film een pak duisterder dan de serie. Het komt uiteindelijk tot een brutaal gevecht tussen de echte Pokémon, inclusief Mew, en de klonen zonder hun krachten. Het wordt een triest gevecht waarbij iedereen verliest. Alleen Pikachu en Meowth zien de triestheid van het vechten in tot Ash zichzelf opoffert.

Dat is de katalysator voor het emotionele einde, een einde dat doorspekt is met moraal. Meowth zegt het het duidelijkst: we moeten niet kijken naar onze verschillen, maar naar wat we gelijk hebben. Team Rocket en de anderen zien ook in dat vechten op deze manier slecht is. De film geeft dus een duidelijke boodschap mee aan de kinderen, een boodschap die mooi gemaskeerd wordt door een redelijk spannend plot voor de jeugd. De film wordt ook weergegeven met meer visuele panache dan de serie. De film ziet er strakker en beter uit dan de serie. Qua stemmen zit de film op goed niveau, de Nederlands stem van Mewtwo klinkt bijvoorbeeld goed door. Christa Lips (Ash) en de rest leveren opnieuw hun gebruikelijke prestatie. Ideaal voor kinderen dus.

In tegenstelling tot de serie gebruikt de film regelmatig (Engelstalige) nummers. Tijdens het grote gevecht tussen Mew en Mewtwo begint bijvoorbeeld "Brother, My Brother" te spelen. Het nummer past goed bij de gevechten en slaagt erin om het gevecht triester te maken. Het grootste deel van de muziek passeert aan het einde van de film. Tijdens de kredieten gebruikt men liefst vier verschillende nummers. Het gaat om "We're a Miracle" door Christina Aguilera, "Free Up Your Mind" van Emma Bunton, "If Only Tears Could Bring You Back" van Midnight Sons en M2M's "Don't Say You Love Me." Het is een verrassend goede line-up voor een verrassende goede film. Oudere kijkers kunnen niet veel met de film, maar voor kinderen is de film ideaal.

Pokémon: The Power of One
In 1999 lanceerde Nintendo in Japan Pokémon Gold en Silver. Ter promotie daarvan kwam Nintendo in samenwerking met Oriental Light and Magic met Pokémon: The Movie 2000. Het belangrijkste deel van de film heet The Power of One en draait rond Lugia.

De film begint met een dreigende boodschap. De mens mag nooit de harmonie van Vuur, Ijs en Bliksem verstoren, anders zullen deze Titanen de wereld vernietigen. Uiteindelijk kan alleen de Koning van de Zee de wereld redden met hulp van de uitverkorene. Deze onheilspellende boodschap zou natuurlijk niet in de film opduiken indien de harmonie niet verstoord zou worden. Een Pokémon verzamelaar, die geen naam krijgt en geen lid van Team Rocket is, probeert om de krachten van Vuur (Moltres), Ijs (Articuno) en Bliksem (Zapdos) te vangen. Met hun hulp wil hij de legendarische Koning van de Zee oproepen, de machtige Lugia. Bij het begin van de film valt hij Moltres aan met een krachtig schip. Moltres verweert zich moedig, maar de verzamelaar kan hem vangen.

Zonder Moltres is de balans verstoord, Articuno en Zapdos overheersen het weer met krachtige stormen. Ash, Misty en Tracy ondervinden dit aan de lijve. Zij verkennen de Orange Islands op het moment dat de storm opsteekt. Ook Team Rocket en hun Magikarp duikboot krijgen te maken met de storm. Deze film past dus perfect in de tijdslijn van de Pokémon episodes. De film schakelt ook over naar Kanto waar Dahlia en Professor Oak elkaar ontmoeten. Hun gesprek wordt echter al snel verstoord door paniekerige Pokémon en wisselend weer. Ook Professor Ivy en Brock verschijnen even in beeld. Alle hoofdpersonages verschijnen dus in beeld. De cast is dan ook een pak groter dan in de vorige film. Ze hebben ook allen hun vaste stemacteur.

De film telt natuurlijk ook de nodige nieuwkomers, de Pokémon verzamelaar bijvoorbeeld. Zijn stem klinkt te eentonig en te zelfzeker. Zelf op momenten dat hij in de problemen verkeert, blijft hij hetzelfde spreken. Zijn (Nederlandse) stem is duidelijk niet goed gekozen. Ook de stem van Lugia valt tegen. Melody en de anderen klinken een pak leuker. Zij wonen op het eiland waarop Ash en co. met hun boot stranden. Op dit eiland wordt een groot festival georganiseerd waarbij Melody Ash kiest als uitverkorene. Ash moet drie magische ballen zoeken die de krachten van Vuur, Ijs en Bliksem vertegenwoordigen. Dit festival wordt jaarlijks georganiseerd, maar ditmaal hangt het lot van de wereld af van deze zoektocht. Ash is namelijk de uitverkorene uit de legende die Zapdos, Articuno en Moltres moet stoppen met hulp van Lugia.

De film komt een pak trager op een gang dan de eerste en is minder spannend, hij is wel duisterder omdat het gevaar reëler is. De wereldvernietigende storm komt in dit deel beter in beeld, de reactie van de Pokémon maakt het tevens indrukwekkender. The Power of One bevat echter wel minder emotie dan het vorige deel, er is enkel romantiek. Melody wijst Misty er namelijk op dat ze gevoelens heeft voor Ash. Met Slowking en Team Rocket bevat de film ook humor. Aan de andere kant bevat de film geen echte Pokémon gevechten. Enkel het gevecht tussen Lugia, Moltres, Zapdos en Articuno is een echt gevecht waarbij alleen de Hyperbeam van Lugia een goede indruk nalaat. De film bevat desondanks wel meer actie waarbij vooral Team Rocket een grote rol speelt.

Qua animatie staat de The Power of One op het niveau van Mewtwo Strikes Back, maar de film pakt de actie nu grootser aan. De scènes met de duizenden Pokémon en het vliegende schip zijn zeer detailrijk en indrukwekkend. De muziek van deze titel kan zijn voorganger echter niet evenaren. Pokémon World van Youngstown is goed, maar andere nummers zoals The Power of One van Donna Summer en Polkamon van Weird Al Yankovic klinken echt niet goed. The Power of One is uiteindelijk een redelijk goede film voor de Pokémon fan, maar hij doet bijna op alle vlakken onder voor Mewtwo Strikes Back. Het belangrijkste nadeel is de vijand, de Pokémon verzamelaar komt nooit zo angstaanjagend uit de hoek als Mewtwo.

Pokémon: Pikachu's Rescue Adventure
In 1998 bracht Nintendo samen met Oriental Light and Magic Pokémon: The First Movie op de markt. Een jaar later kwam - in Japan - Pokémon: The Movie 2000 uit. Deze film is opnieuw opgedeeld in meerdere delen waaronder Pikachu's Rescue Adventure.

Pikachu's Rescue Adventure is het vervolg op Pikachu's Vacation. Ash, Tracy, Misty en hun Pokémon genieten van een rustig dagje uit. De Pokémon zitten allemaal uit te rusten tot Togepi op een gegeven moment in een duistere grot valt. Pikachu, Bulbasaur, Squirtle, Marill, Venonat en Psyduck volgen Togepi om hem te redden. Ook Meowth komt regelmatig in beeld, maar hij speelt geen grote rol. Hij zorgt voor de grappige intermezzo's, Pikachu brengt hem namelijk steeds ongewild in de problemen. Scyther, Charizard en de andere tamme Pokémon maken geen verschijning. In Pikachu's Rescue Adventure, dat zo'n twintig minuten duurt, verschijnen tientallen verschillende Pokémon waaronder Elekid, Ledyba, Snorlax en Execggcute.

Deze Pokémon zijn geen onbekende voor Pikachu, Elekid was vroeger zelfs zijn beste vriend. Ze zijn elkaar zeker niet vergeten, Elekid en de andere wilde Pokémon willen Pikachu dan ook zeker helpen met het zoeken van Togepi. Het grootste deel van de tijd besteden de Pokémon echter aan hun eigen amusement. De twintig minuten worden grotendeels gevuld met Pokémon plezier zonder een eigen verhaal of moraal. Het filmpje is gevuld met vriendelijk en lachende Pokémon. Tussendoor vinden ze Togepi die in een nest Execggute eieren is beland. Pikachu en zijn vrienden moeten deze eieren beschermen tijdens een grote storm. Ze moeten daarvoor allemaal samenwerken, Pikachu en Elekid stoppen bijvoorbeeld de bliksem.

In de stijl van Pikachu's Vacation verschijnen Ash, Misty en Tracy amper in beeld. Je krijgt zelfs hun gezicht niet te zien. Ze hebben wel een sprekende rol, deze vervullen ze met verve. Ook de stemmen van Pokémon staan op het gebruikelijke niveau. Dat geldt ook voor de animatie, deze staat op hetzelfde niveau als de serie. Dit filmpje was ideaal om in 1999 enkele Pokémon uit Silver en Gold voor te stellen, maar anno 2008 blijft er weinig reden over om het te bekijken. Door het afwezig blijven van een echt verhaal en een moraal evenaart Pikachu's Rescue Adventure op geen enkel punt Pikachu's Vacation. Zelfs Pokémon fans mogen deze versie overslaan.

Vampire Knight
Matsuri Hino was origineel een eigenares van een boekenwinkel, maar sinds 1995 schrijft ze ook manga. In 2005 startte ze Vampire Knight, haar langste manga tot nu toe. In 2008 vormde Studio Deen (Rurouni Kenshin) de serie om tot een animatieserie.

Vampire Knight is een serie die zich in de eerste plaats richt op twaalf tot achttienjarige meisjes. Het gaat namelijk om een romantische serie. Het romantische aspect wordt echter aangevuld met een mysterieus subplot over adellijke vampiers. In de wereld van Vampire Knight bestaat de bevolking uit vampiers en mensen, wat twee aparte rassen zijn. De vampiers zuigen echter nog steeds bloed bij mensen. Dat is echter niet gevaarlijk voor de mens, enkel de beet van een vampier met een pure bloedlijn vormt een mens om tot een inferieure vampier. Deze worden uiteindelijk echter gek door hun lust naar bloed waardoor ze mensen gaan leegzuigen. Hierdoor kunnen vampiers en mensen niet vredig samenleven. Gelukkig zijn er menselijke vampierjagers die de vampiers onder controle houden.

Een voormalige vampierjager Kaien Cross wil nu echter een echte vrede bereiken tussen vampiers en mensen, hij heeft daarom een school opgericht waar vampiers en mensen samen naar school gaan. Jonge vampiers - vampiertieners - leren er om te gaan met hun drang naar bloed onder leiding van de knappe Kuran Kaname, een vampier met een pure bloedlijn en dus een belangrijk figuur voor de andere vampiers. De vampiers volgen 's nachts les en zijn daarom de Night Class. De Day Class, de mensen, weten echter niet dat hun medeleerlingen vampiers zijn. Ze weten enkel dat het ongelofelijk knappe jongens en meisjes zijn. Hanabusa Aidou (Idol), Akatsuki Kain en Senri Shiken zijn nu eenmaal zeer populair bij de meisjes van de Day Class. Dat is echter het grootste probleem van de school.

Gelukkig zijn er Zero Kiryu en Yuuki Cross. Zero is een vampierjager wiens familie uitgemoord is door Shizuka, zij is de slechterik van het eerste seizoen, maar ze is geen zwart-wit personage. Haar motieven zijn zeer puur. Elk personage in de serie heeft een zekere dualiteit in zijn persoonlijkheid, wat bij Zero het sterkst naar voren komt. Zijn dualiteit wordt voorgesteld door zijn tweelingbroer Ichiru die compleet het tegenovergestelde is van Zero. Hij is reeds jaren bekend met Yuuki, de geadopteerde dochter van Kaien. Ze geeft duidelijk om Zero, maar ze heeft ook een andere liefde. In haar kindertijd werd ze ooit bedreigd door een vampier, Kaname redde haar echter. Yuuki wordt tijdens de dertien episodes geconfronteerd met de achtergrond van Zero en Kuran, haar twee geliefden.

In het eerste seizoen staat het romantische echter op de achtergrond, het is aanwezig, maar het speelt voorlopig geen grote rol. Ook de Day Class speelt geen grote rol, enkel Yuuki en Zero komen frequent in beeld. Het zijn vooral de interessantere vampiers die de aandacht krijgen. In het tweede seizoen wordt hopelijk duidelijk wat de vampiers, en vooral Kaname drijft. Zijn liefde voor Yuuki is duidelijk, maar zijn originele verschijning en zijn meesterplan blijven een groot mysterie. Vampire Knight eindigt met Vampire Knight Guilty, maar Vampire Knight biedt een volwaardig, schokkend einde. Hierdoor voel je je dus zeker voldaan. Het verhaal heeft een goed tempo en elke episode gebeurt er voldoende om het interessant te houden. Dankzij de Day Class is er ook regelmatig ruimte voor humor.

Qua tekenstijl biedt Vampire Knight weinig nieuws, maar de serie heeft wel het nodige detail en knappe personages. Ook ideaal is het feit dat de serie - ondanks zijn vele nachtelijke scènes - nooit onoverzichtelijk wordt. Op gebied van muziek levert de serie ook een topprestatie, het openingsnummer "Futatsu no Kodou to Akai Tsumi" van On/Off blijft lang hangen. Het bombastische einde Still Doll doet het ook goed, het is een lekker mysterieus nummer dat eigenlijk ook ideaal voor Chobits. Tijdens de serie zelf is de muziek ook goedgekozen, wat ook voor de stemmen geldt. Mamoru Miyano verdient hierbij veel lof, hij vertolkt zowel Zero als Ichiru perfect. Hun stemmen zijn zeer uiteenlopend ondanks het feit dat het gaat om dezelfde acteur. Ook Daisuke Kishio verdient lof, zijn Kuran Kaname kan zowel koelbloedig als lief overtuigend klinken. De serie scoort dus op alle punten.

Blood: The Last Vampire
In 2000 werkten de Sony studio Aniplex en het bekende Production I.G. samen aan Blood: The Last Vampire, een ambitieuze actiefilm die 48 minuten duurde. Is de film de moeite waard of zijn er betere alternatieven?

Eén van de grootste problemen van The Last Vampire is het plot. Het plot is in de eerste plaats niet bijster origineel. De kijker volgt Saya, een depressief ogende tiener met een Japanse zwaard en een mysterieuze achtergrond. Ze werkt voor een mysterieuze organisatie waarbij ze bevelen krijgt van ene Davis. Onder zijn leiding jaagt Saya op de Chiroptera, een geheimzinnig ras monsters dat het bloed van mensen drinkt. Het zijn dus in principe vampiers, maar die term wordt niet gebruikt voor de Chiroptera. In de film verschijnen drie Chiroptera, zij logeren allemaal op een Amerikaanse legerbasis in Japan ten tijde van de oorlog in Vietnam. Saya infiltreert deze basis om ze uiteindelijk - met de hulp van de schoolverpleegster - uit te schakelen. Het plot lijkt sterk op het plot van Hellsing, ook in Hellsing werkt een oude vampier voor een geheime overheidsorganisatie om andere vampiers uit te schakelen.

Het verschil tussen Blood: The Last Vampire en Hellsing is echter groot. In Hellsing wordt het plot duidelijk uitgelegd, The Last Vampire aan de andere kant telt geen plot. De kijker leert via twee kleine hints dat Saya de laatste, bestaande vampier is, maar dat is de enige achtergrond die gegeven wordt. Het wordt bijvoorbeeld nooit duidelijk wat de beweegreden van de Chiroptera is, of waarom Saya ze wil stoppen. Men vertelt ook nooit voor welke organisatie Saya werkt. De film bevat eigenlijk geen plot, je wordt continu in het duister gehouden. De wezens en de organisatie krijgen zelfs nooit een naam. Blood: The Last Vampire werd een Trojaans paard voor de gelijknamige mangavervolg uit 2002 en twee gelijknamige videospellen van Sony uit 2000. Deze twee videospellen, die enkel in Japan verschenen, en de manga zijn nodig om het plot te begrijpen. Je begrijpt dus maar weinig van de film.

Een actiefilm met een ontbrekend plot kan, maar dan moet de actie zelf interessant zijn. Op dit punt schiet de film echter ook tekort. In de film krijg je vier vijanden te zien, waarbij enkel de eerste interessant ten einde komt. De vijand zelf stelt maar weinig voor, maar hij wordt zeer stijlvol afgemaakt. De latere vijanden krijgen amper een gevecht, Saya schakelt ze uit met één slag van haar zwaard. Je ziet de personages zelfs meer rennen dan vechten. Spijtig genoeg is het rennen zeer lelijk, zeker in vergelijking met de vloeiende 3D beelden die de film op andere momenten bevat. Op een gegeven moment stijgt bijvoorbeeld een gevechtsvliegtuig op. Deze scène lijkt bijna levensecht. De meeste knappe scènes voegen echter niets toe aan de film, het gevechtsvliegtuig in kwestie dient alleen maar om de setting te illustreren. De belangrijke scènes zijn meestal zeer eenvoudig voor een film van Production I.G.

De vijanden en de personages hebben ook gewoon een lelijk uiterlijk, de Chiropteran hebben bijvoorbeeld een paardenbek. De knappe scènes zijn dus eigenlijk pure filler. De film duurt sowieso zonder intro en credits eigenlijk maar veertig minuten, je krijgt dus maar weinig waarde voor je geld. De credits worden wel begeleid door mooie, orkestrale muziek. De muziek zit sowieso goed, je hoort regelmatig spannende muziek om angst te creëren en de vliegtuigen klinken zeer realistisch. De stemmen scoren spijtig genoeg minder goed. De film combineert Engelse en Japanse stemmen in beide versies. Het grootste deel van de film is ingesproken in het Engels en spijtig genoeg is dit de grootste fout van de film. Het Engels klinkt te proper, te onnatuurlijk. Youki Kudou (Saya) spreekt misschien vloeiend Engels, maar haar Engels heeft geen présence. Ook de andere personages hebben dit probleem, het gaat duidelijk om onervaren stemacteurs. Blood: The Last Vampire heeft te veel minpunten om aan te raden.

Gundam Wing: Endless Waltz
In Gundam Wing sloten de kolonies en de Aarde na een bloederige oorlog een vredesakkoord. Een jaar later is de ontwapening bijna compleet, zelfs de Gundam worden vernietigd. Gundam Wing: Endless Waltz, wat tegelijk een prequel en een sequel op Gundam Wing is, introduceert een nieuwe oorlog.

Gundam Wing: Endless Waltz werd in 1997 gelanceerd als driedelige OVA, waarbij elke OVA episode 25 minuten duurde. Een jaar later compileerde animatiestudio Sunrise de OVA tot een film met extra scènes. Wij namen deze versie onder de loep om te kijken of het een waardig vervolg is op Gundam Wing. Endless Waltz duurt negentig minuten. De film begint met een terugblik op Gundam Wing, men overloopt snel de belangrijkste details waarna het echte plot kan beginnen. Centraal aan het plot zijn de Preventers, een organisatie waarvan Noin, Sally en Lady Une deel zijn. Deze vredesorganisatie ontdekt dat een jonge kolonie wapens blijft verzamelen. Deze kolonie wordt geleid door Dekim Barton, de vader van de echte Trowa Barton, en zijn kleindochter Mariemaia Kushrenada. Zij gaan drastisch te werk, ze ontvoeren zelfs Relena Peacecraft.

Het plot van de film komt snel op gang, reeds in de eerste twintig minuten zijn de vijanden en hun motieven compleet geïllustreerd. Het plot blijft echter wel interessant dankzij de flashbacks en het verraad van Wufei en Trowa. Zij hebben elk hun reden om zich aan te sluiten bij het leger van Dekim, Wufei heeft zijn Gundam zelfs gehouden. De andere Gundams werden naar de Zon gestuurd om ze te vernietigen. Dankzij Quattre kunnen ze echter wel gebruikt worden. Hierbij valt direct op dat de Gundams een nieuw uiterlijk gekregen hebben. Deze nieuwe Gundams hebben geen nieuwe mogelijkheden, maar ze zien er indrukwekkender uit. De grootste verbetering zien we in Wing Zero. Deze heeft nu engelenvleugels waardoor zijn acties in de aanval op Dekims basis een pak vervaarlijker zijn.

Ook de flashbacks spelen een grote rol, tijdens deze film blijkt dat Operation Meteor geleid werd door Dekim Barton en dat elk van de Gundam makers het project wilden saboteren. Deze flashbacks verraden ook de dood van Trowa Barton en de reden waarom Heero emotieloos is. Hij maakte in het verleden een fout wat grote gevolgen had. Sindsdien is de held emotieloos. De flashbacks helpen mee de achtergrond van de personages verder uit te diepen. Hierdoor evolueren ze ook qua persoonlijkheid. Ook Mariemaia ondergaat een evolutie door de aanwezigheid van Relena en later Lady Une. Hierdoor keert ze zich uiteindelijk ook tegen haar grootvader. Tijdens de film verschijnt een grote cast aan personages, eigenlijk keert elk belangrijk personage uit het origineel terug op Treize na. De Gundam piloten, hun liefdes, hun handlangers en hun vijanden verschijnen.

Gundam Wing legde een grote nadruk op de liefde, maar in deze film wordt het romantische plot naar de achtergrond gedrongen tot op het einde. Uiteindelijk eindigt de film echter wel met gelukkige koppeltjes. Enkel Quattre en Dorothy, en natuurlijk Heero en Relena eindigen apart van elkaar. In de manga wordt dit laatste beter aangepakt. De film kent ook de nodige monologen en dialogen waarin de hoofdpersonages discussiëren over vrede en oorlog. Mariemaia heeft het over de geschiedenis die te vergelijken valt met een eindeloze wals, die steeds de beat van oorlog, vrede en revolutie afwisselt. Relena discussieert over het nut van vrede en Dorothy is opnieuw haar typische zelf om de bevolking in opstand te laten komen. Deze scène was niet aanwezig in de OVA, maar is een goede toevoeging.

Gundam staat natuurlijk vooral bekend omwille van het verhaal, maar de film bevat ook de nodige actie. De daverende actiescène in Brussel waarbij Noin, Zechs en de Gundam piloten zonder iemand te doden het ene na het andere Mobile Suit vernietigen, is gedenkwaardig. Ook de aanval van Noin, Sally, Heero en Duo op de kolonie van Barton heeft een goede choreografie. Deze choreografie wordt bijgestaan door mooie explosies en vloeiende animatie. In ruil daarvoor offert Sunrise wel detail op. Qua graphics is het dus niet de meest geavanceerde film. Qua muziek en geluid scoort de film wel goed. Alle stemmen uit het origineel zijn terug voor een topprestaties met enkele stoere uitspraken. Op het gebied van muziek levert de film de typische Gundam Wing muziek met bijvoorbeeld vioolmuziek. Uiteindelijk is Endless Waltz een goede film, maar hij doet onder voor zijn voorganger.

Idolmaster: Live for You
In 2005 lanceerde Namco Bandai het ritmische muziekspel The Idolm@ster in de arcadehallen. Later kwam de game ook op de Xbox 360 uit. In 2008 kreeg de Xbox 360 versie een vervolg met Idolmaster: Live for You. Het spel werd ook vergezeld door een gelijknamige OVA.

In tegenstelling tot de animatieserie Idolmaster: Xenoglossia is Live for You trouw aan het spel. In de originele The Idolm@ster moet de producer een beginnende muziekgroep van elf meisjes omtoveren tot een wereldbekende groep. De speler is Producer-san, de leider van de groep die de stages regelt, voor kostuums zorgt en de meisjes in een succes verandert. In Live for You zijn de meisjes reeds bekend. Ze krijgen zelfs een Fan Appreciatie Event. De OVA begint 24 uur voor het event, de elf meisjes hebben samen geoefend en gaan nu naar huis. Miki heeft echter speciale plannen voor Haruka, Haruka is het hoofdpersonage in The Idolm@ster en Miki is in de Xbox 360 versie het tweede belangrijkste personage.

Het is dus logisch dat zij de hoofdrol spelen in deze OVA. Miki wil een televisieserie maken rond de perikelen die een superster voor een concert moet doorstaan en ze heeft daarom een uitgebreid plannetje in elkaar gestoken. Door brute pech belandt ook de nerveuze Chihaya in hetzelfde scheutje. De meisjes overslapen zich op de trein, hun taxi krijgt panne en ze belanden in een badhuis met enkele criminelen. Daarna loopt het plan van Miki echter fout, ze stappen op de verkeerde truck waardoor ze echt verdwalen. Gelukkig tonen de meisjes voldoende doorzettingsvermogen en krijgen ze hulp van de andere meisjes. Er verschijnt onder andere een helikopter ter plaatse om de meisjes te helpen zodat ze niet te laat komen.

Je moet deze OVA duidelijk niet serieus nemen, het is enkel bedoeld om de fans van Idolmaster te vermaken met grappen over hun favoriete personages. Animatiestudio Actas specialiseert zich in zulke series, dat valt op aan de stereotype grappen in het badhuis over de borsten van Miki. Ze zijn echter niet direct geslaagd, tijdens de zeventien minuten durende OVA krijg je geen originele grappen voorgeschoteld. Je hebt het allemaal reeds gezien in andere series wat deze serie meteen een pak minder interessant maakt. Met een beetje originaliteit had de OVA gemakkelijk kunnen omgevormd worden tot een leuke en langere serie. Ook de personages en hun gezichtsuitdrukkingen voldoen aan de stereotypen, maar ze zijn nu eenmaal zo ontworpen.

In tegenstelling tot in Xenoglossia worden de stemmen ingesproken door de originele stemacteurs. Eriko Nakamura, Asami Imai en Akkiko Hasegawa zijn weinig ervaren, maar ze leveren een degelijke prestatie. Je moet weliswaar niets buitengewoon verwachten. Dit geldt ook voor de achtergrondmuziek en het liefdeslied op het einde. Dit liefdeslied is een stevig minpunt van de muziek, het klinkt namelijk gewoon niet. Gelukkig zijn er de goede geluidseffecten die dat goedmaken. Een ander pluspunt van de OVA zijn de effecten van de wind op het gras. Dit is een mooi effect. Actas scoort ook met de sfeervolle omgevingen, zij zijn voldoende detailrijk en gezellig warm. Het is echter geen reden om de OVA te bekijken, daarvoor is het verhaal te stereotiep.

Higurashi no Naku Koro ni Nekogoroshi-hen
Higurashi no Naku Koro ni, wat When Cicadas Cry, is een Japanse franchise met spellen, strips en animatieseries waarin een vijftal vrienden samen moorden oplost. Nekogoroshi-hen is een bonus OVA die samen met het eerste seizoen van de Higurashi no Naku Koro ni animatieserie. Is deze de moeite?

De OVA begint in een klaslokaal waar Keichi, Mion, Rena, Satoko en Rika aan het pokeren zijn. Keichi is aan het verliezen en de vier sadistische meisjes hebben reeds een gemene opdracht voor hem. Hij moet in vernederende kledij door de stad lopen indien hij verliest. Hij heeft echter zeer mooie kaarten waarmee hij kan winnen. Hij stelt daarom voor om geld te ruilen in ruil voor het uitvoeren van een gekke fantasie. Het idee slaat snel aan en ook de meisjes beginnen zichzelf aan te bieden in plaats van hun muntjes. Uiteindelijk slaagt niemand erin om het pokeren te winnen. Ze moeten daardoor allemaal in gekke outfits door de stad lopen. Mion draagt bijvoorbeeld een zwart-wit bikini. Het is een gek en grappig begin voor de OVA, maar uiteindelijk is het alleen maar een reden om de vijf personages naar Yagouchi te laten wandelen.

Yagouchi is een kleine, verlaten stad. Deze stad ligt naast een verlaten steengroeve waar een legende aan verbonden is. De steengroeve zou bewoond worden door de geesten van de voormalige eigenaar. Deze eigenaar heeft zijn familie vermoord en zelfmoord gepleegd op het moment dat zijn steengroeve failliet dreigde te gaan. Zijn geest zou enkele jaren later verantwoordelijk zijn voor de dood van een jongetje en zijn vader. Zij zijn namelijk in mysterieuze omstandigheden gestorven na een bezoek aan de groeve. De OVA biedt een mogelijke reden voor hun dood aan, maar de waarheid kom je niet te weten. Het open einde en de humor zijn duidelijke, sterke punten van de OVA. Hierdoor is hij de moeite om te bekijken. Het open einde levert voldoende informatie over het mysterie zonder een saaie uitleg te geven. Studio Deen houdt net voldoende achter om het interessant te houden.

Het helpt ook dat Studio Deen een mooie prestatie leverde met de animatie van de OVA. De flashbacks bijvoorbeeld zijn donkerder dan de rest van de OVA, daarnaast wordt er een gruis over de scène geplaatst. Dit geeft een uniek effect mee aan deze flashbacks. Ook de gewone scènes zien er mooi uit, vooral het dorpje Yagouchi lijkt net echt. Deze omgeving telt veel detail. De OVA eindigt met een schattig, geschetst grapje dat ook de moeite is. Enkel de ontwerpen van de personages vallen tegen, deze zijn weinig speciaal. Mion lijkt bijvoorbeeld op Kaname Chidori uit Full Metal Panic. Het helpt daarbij natuurlijk niet dat Kaname en Mion beiden worden ingesproken door Satsuki Yukino. Zij en haar collega's doen hun job echter goed. Ook Souichiro Hoshi, de enige man van de stemacteurs, levert een goede prestatie. Oplettende luisteraars herkennen misschien wel Onegai's Kei Kusanagi in zijn stem.

De OVA heeft een stijlvolle opening waarbij een mysterieus liedje op de achtergrond speelt. Het openingsthema - Higurashi no Naku Koro ni - is mooi gecomponeerd en wordt mooi gezongen door Eiko Shimamiya. Deze opening wordt ook gebruikt in de originele Higurashi no Naku Koro ni serie omdat hij perfect bij de sfeer past. Hetzelfde geldt niet voor het eindnummer Why, or Why Not? van Hiroyuki Oshima. Het nummer klinkt goed, maar het rustige nummer past niet bij de sfeer van de OVA. De bijbehorende video met enkele elementen uit de natuur is wel mooi gemaakt en vult het nummer goed aan. Met de pianomuziek tijdens de OVA creëert men ook goed spanning. Higurashi no Naku Koro ni Nekogoroshi-hen is dus duidelijk een vermakelijk OVA. De 23 minuten dat je nodig hebt om de OVA te bekijken, zullen niet slecht besteed zijn.

Kaleido Star: It's good! Gooood!
In 2003 lanceerde animatiestudio Gonzo onder leiding van Junichi Sato de televisieserie Kaleido Star. In de serie volgt de kijker het verhaal van Sora Naegino die toetreedt tot Kaleido Stage, wat een bekend circus is. It's good! Gooood! is de derde OVA van de serie.

Kaleido Star: It's good! Gooood! is een speciale spin-off waarin de personages super vervormd zijn. Ze worden namelijk in een kinderlijke stijl weergegeven. Deze OVA heeft dus een uniek stijltje, zeker omdat de serie eigenlijk volledig via de computer is gemaakt. Op deze manier is de OVA in 3D, maar verliezen de personages aan detail. Hun gezichten bijvoorbeeld zijn eigenlijk een vorm met ogen en een mond, echt eigenschappen van het gezicht ontbreken echter. Dat is natuurlijk eigen aan zulke vervormde stijl. Dankzij het gebruik van de 3D computergraphics zien de lichteffecten en het vuurwerk er echter prachtig uit. De acrobatische actie en de grappen komen hierdoor goed tot uiting, zeker het openingsfilmpje en de jongleerscène zijn leuk vormgegeven.

Het openingsfilmpje wordt begeleid door Yakusoku no Basho e van Kaleido Stars, dit nummer werd gezongen door de stemmen van de personages. Het is een zeer traag inleidingsnummer en de lengte van vijf minuten helpt niet om het interessant te houden. De tekst van het nummer is goed, maar bij de solo's klinken de stemmen nogal zwak. Deze mensen zijn het zingen duidelijk niet gewoon. Enkel bij de samenzang worden de individuele fouten weggewerkt. Het einde heeft geen last van een zwakke zang, het is namelijk een weinig interessant, puur instrumentaal nummer met de naam Sora no Theme van Mina Kubota. Het geluid in de rest van OVA levert weinig problemen op, maar is evenmin memorabel. Enkel het begin zit dus goed qua muziek.

Met de stemmen zelf gaat het beter, waarbij vooral de zeehond Jonathan leuk klinkt. Etsuko Kozakura presteert hier dus goed. Alle stemmen passen ook mooi bij de personages wat de verschillende verhaallijnen extra geloofwaardigheid schenkt. Het verhaal van de serie is opgedeeld in drie delen met elk een duidelijke les voor de kinderen. In het eerste stuk leert May Wong de andere personages en de kijkers een eenvoudig gerecht maken. Hierbij wordt natuurlijk sterk overdreven, May Wong lijkt rechtstreeks uit Street Fighter te komen. Haar koken lijkt namelijk neer te komen op vechten. Ze gebruikt ook te veel kruiden waardoor Sora in brand vliegt. Ondertussen worden ze begeleid door Layla die amper kan koken, ze doet er vijf minuten over om een klein stukje te snijden.

Daarna leert Ken met de diabolo spelen, de diabolo was ooit een populair speeltje bij de kinderen. In dit filmpje leert de kijker enkele eenvoudige trucjes uit te voeren. Rosetta leert de kijker de diabolo gebruiken en terwijl lacht ze met Ken die er niets van bakt. De OVA wordt uiteindelijk afgesloten met Jonathan en Marion. Zij geven een les over zeehonden aan Sora, ze leren Sora zelfs om de taal van de zeehonden te praten. Om een of andere reden kan dit echter alleen door te jongleren. Sora slaagt erin om de taal te spreken, maar ze begrijpt het toch niet. Ondertussen lacht toch iedereen met haar grappen. Kaleido Star kan eigenlijk ook zo beschreven worden. Begrijpen doet niemand, maar het is toch grappig, zeker voor de fans van de serie.

Geregistreerd op: 20 Dec 2006 Berichten: 4334

One Piece Arc 11, 12 & 13: Coby/Helmeppo, Little Garden & Drum Island Arc
De reis van de crew in de Grand Line duurt voort. Ze hebben al veel meegemaakt in de voorgaande arc's. Ook Coby, de metgezel van Luffy in de allereerste arc, maakte wat mee. Dat is ook meteen het onderwerp van de volgende twee afleveringen. Of met andere woorden de Coby en Helmeppo Side Story Arc.

De arc is erg kort en is niet erg interessant te noemen. Je ziet wel weer een paar nieuwe gezichten wat meteen ook de hoofdreden is om de Arc te bekijken. Ook krijg je een beetje te zien hoe Coby het er vanaf brengt bij de marine. Verder is er niets spannend te beleven, maar het is wel een goed idee om hem te bekijken. Met deze zinnen ben je dan ook eigenlijk al uitgepraat over deze mini-arc. Daarom gaan we door naar de volgende genaamd Little Garden. De hele arc, bestaande uit acht afleveringen, is een leuke, maar niet al te spannende om naar te kijken.

Nieuwe vijanden, vrienden, avonturen worden aangevoerd in een verhaal dat verder gaat op het verhaal van de organisatie Baroque Works, waar uiteindelijk deze hele saga omdraait. Little Garden is een oeroud eiland waar nog dinosauriërs leven. Ook leven er twee reuzen die een honderd jaar durende ruzie aan het uitvechten zijn. Ook de nieuwe vijanden komen al gauw aan de pas. De gevechten zijn misschien een beetje onnozel, maar wel leuk om te kijken omdat in de gevechten ook veel humor aanwezig is. Dit is ook een pluspunt. Sowieso is de hele arc best een goede, maar je wordt er niet veel wijzer van. Je leert wel een beetje over Baroque Works, maar dat is het dan ook. De volgende arc zet het Baroque Works gedeelte even stil want de crew gaat op zoek naar een dokter.

Daarvoor moeten ze naar Drum Island reizen. Het is wel een beetje voorspelbaar, een crewlid wordt ziek en ze zoeken naar een dokter om hem te genezen. Dat lukt ook want Chopper sluit zich op het einde van de arc bij de crew aan. Hiermee heeft de crew ook twee duivelsfruiteters aan boord. Hij is namelijk een rendier dat een duivelsfruit heeft gegeten waardoor hij kan praten en menselijke eigenschappen bezit. Hij kan ook speciale aanvallen uitvoeren die hij zelf allemaal heeft aangeleerd. Ook voegt hij veel toe aan het verhaal, het blijft maar beter worden in alle opzichten. Ook leer je over zijn verleden en komen er nieuwe gevechten met een andere piratencrew.

Dit alles speelt zich af in 14 afleveringen en is daarmee de een na grootste arc tot nu toe. Dat blijft zo tot de volgende arc want die telt maar liefst 39 afleveringen. De Drum Island Arc is een leuke om naar te kijken, kwalitatief is het even goed tot iets beter dan de vorige arc. Je leert er jammer genoeg niets over het thema van de hele saga, maar dat is ook niet nodig. Dit is namelijk een goede arc op de gevechten na want die zijn eigenlijk een beetje raar. Op dit moment is de hele serie al veel beter dan wat we in de eerste paar arc's zagen. De volgende arc belooft nog veel beter te worden, de gevechten worden veel en veel beter. Dat zie je allemaal in de Arabasta Arc.

Tokyo Marble Chocolate
In 2007 vierden Production IG en BMG Japan hun twintigste verjaardag, ze besloten samen te werken om hun verjaardag te vieren. Ze lanceerden samen de OVA serie Tokyo Marble Chocolate. Tokyo Marble Chocolate bestaat uit twee episodes van 26 minuten.

Tokyo Marble Chocolate telt twee episodes, maar deze kennen geen specifieke volgorde. Tokyo Marble Chocolate draait rond het meisje Chizuru en de jongen Yuudai. Op het eerste zicht lijken ze tegengestelden, maar ze delen hun ongeluk in de liefde. Ze zijn namelijk beiden gedumpt door elk van hun partners. Ook de relatie van Chizuru en Yuudai lijkt stuk te lopen, ondanks het feit dat hun liefde groot is. In Zenryoku Shounen volg je het laatste afspraakje van Chizuru en Yuudai door de ogen van Yuudai, in Mata Aimashou volg je het afspraakje uit de ogen van Chizuru. In grote lijnen krijgt de kijker tweemaal hetzelfde voorgeschoteld, maar uit een ander standpunt. Dit maakt een groot verschil want de ene episode vult de ontbrekende details van de andere in.

Beide episodes beginnen in de buurt van de grootse Tokyo Tower, Chizuru is aan het werken en Yuudai maakt zich klaar voor hun afspraakje. Ze komen beiden aan in Marble Chocolate, een pittoresk cafeetje waar Yuudai een cadeautje aan Chizuru wil geven. Chizuru aan de andere kant wil het uitmaken omdat Yuudai eigenlijk een lafaard is. Het cadeautje van Yuudai zorgt echter voor een grootse verrassing. In plaats van een schattig konijntje, dat mishandeld wordt door enkele grappige verkopers, krijgt Chizuru een kleine ezel met een gek kapsel en een raar temperament. De ezel leidt een verhaal met de nodige perikelen en misverstanden. Dankzij de ezel krijgt hun relatie echter een nieuwe kans. Ze overwinnen namelijk beiden hun vrezen om samen te komen.

De OVA heeft een redelijk unieke tekenstijl waarbij de achtergronden ruw getekend zijn. De achtergronden kunnen vergeleken worden met de achtergronden uit Nabari no Ou. Op het eerste zicht lijken deze achtergronden vrij eenvoudig, maar ze bevatten het nodige detail. Regelmatig krijg je ook een snel geschetste overzichtsbeeld wat de stad mooi illustreert. Het ontwerp van de personages doet denken aan oudere series, waarbij de personages levensecht lijken. Men heeft hierbij vooral aandacht aan Chizuru en Yuudai besteed. Hun eenvoudige bloos en hun bevroren vingers versterken het gevoel dat Chizuru en Yuudai echt zijn. Enkel hun benen lijken iets te lang. De andere personages kennen minder detail, maar komen ook overtuigend over. Deze normale stijl wordt echter niet door de volledige OVA bewaard.

De ezel die de leidraad van het plot is, is de grootste stijlbreuk. Hij heeft een enge lach, groen haar en verschillende andere opvallende details. Ook de surrealistische taferelen die de droomwereld van de personages voorstellen, vallen op in vergelijking met de rest. Je zult je hier echter minder aan storen dan aan de ezel. Tijdens de OVA word je begeleid door rustige muziek, een lijn die wordt doorgetrokken in het einde. Beide episodes gebruiken een ander, maar gelijkaardig nummer. Ze klinken beide goed in de oren. Tokyo Marble Chocolate is een vrij realistische en gemakkelijk te volgen romantische serie. Het plot is gemakkelijk te volgen en ideaal voor een koppeltje met zin in een romantische serie.