Stel je eens voor dat de gamepersonages waar je de afgelopen jaren kennis mee hebt gemaakt echt bestonden. Ze hebben een eigen doen en laten en een eigen huisje op de servers van de ontwikkelaar. Zoals geroemde acteurs worden ze betaald en gecast voor verscheidene videogames, maar helaas heeft deze faam ook een minder leuke kant.
Matt Hazard, de bekendste onder de gamepersonages, heeft dit helaas moeten ondervinden. Na een aantal erg succesvolle games die je best kan vergelijken met de Duke Nukem games laat de ontwikkelaar Matt zelf kiezen in wat voor games hij wil spelen. Een third-person shooter met watergeweren? Een ‘Matt Hazz-karting’ game? Voor Matt het goed en wel beseft, is zijn carrière om zeep en zit hij enorm in de put. Enkele jaren later wordt de ontwikkelaar van de Matt Hazard games overgenomen door een nieuw management en krijgt onze uitgebluste held weer de kans om te schitteren in de eerste next-generation shooter. Erg vriendelijk denkt Matt maar helaas is deze game niet bedoeld om hem terug beroemd te maken, maar om hem te vermoorden.
In het eerste level krijg je zoals gewoonlijk een tutorial aangeboden waarin onmiddellijk het aparte sfeertje van Eat Lead naar voren komt. Onze held is namelijk niet op zijn mondje gevallen en geeft bij de uitleg van de tutorial regelmatig commentaar. Bij de opdracht om naar voren te lopen zegt hij doodleuk “Oh come on! Who doesn’t know that?” en bij het leren van het coversysteem geeft hij het systeem zelfs complimentjes. Het is erg grappig en apart om gamepersonages commentaar te horen geven op de gebeurtenissen en tekstschermpjes die verschijnen. Deze humor loopt doorheen het hele verhaal waardoor de game af en toe wel eens een lach tevoorschijn kan toveren. Met behulp van een vriendelijke programmeur probeert onze held terug te vechten tegen het snode plan en het duurt niet lang eer Matt zijn befaamde catchphrase mag bovenhalen: “It’s Hazard time!”.
In Eat Lead speel je dus als Matt Hazard en moet je je weg tot het einde van een level knallen en dan een eindbaas verslaan. Niet echt origineel maar de meeste levels zijn best leuk om te spelen afgezien van de bazen die meer trial en error zijn. Eat Lead is geen normale game, je moet je niet verwachten aan een passende sfeer per level gezien deze constant gehacked en gewijzigd worden door de vijand. Een lege kamer kan hierdoor plots voorzien worden van dozen en voordat je het weet vecht je tegen de Russen en zombies uit Matt’s vorige games. Heb jij je al eens afgevraagd hoe het zou zijn om belaagd te worden door cowboys in een discotheek? In Eat Lead kom je er wel achter. Al bij al speelt dit wel leuk weg dankzij een aardig coversysteem dat eerst aardig wat gewenning vraagt maar op den duur voelt het heel natuurlijk aan. Helaas wordt hiermee de gameplay dusdanig beperkt tot het cover nemen en vuren.
Er is wel een aardige keuze van wapentuig zoals six shooters, machinegeweren, watergeweren, laserpistolen maar eigenlijk komt het standaard pistool van Matt al toe om de meeste vijanden te voorzien van een headshot gezien deze enkel even uit cover komen voor op je te vuren. Van granaten is er geen sprake, tenzij ze van je vijand komen. In plaats daarvan kan Matt de code absorberen van verslagen vijanden om met bevriezende of ontvlambare kogels te schieten voor een bepaalde tijd. Hiermee versla je de vijanden al heel wat makkelijker al zal je dat niet vaak nodig hebben. Enkel de sterkere vijanden van de laatste levels vergen af en toe dat je deze speciale krachten gebruikt. Op zich speelt Eat Lead wel fijn maar doorheen de hele game kan men het gevoel van middelmatigheid niet van zich afschudden. Met een beetje meer variatie en mogelijkheden had de game al heel wat meer om het lijf.
Als je de game eenmaal uit hebt gespeeld zul je erg teleurgesteld zijn in de replaywaarde van de game. Nou ja, tenzij je leeft om trophies te verzamelen. Buiten het herspelen van het verhaal is er namelijk niets te doen. Een multiplayer modus waarin je de verschillende games van Matt als game-mode had was hierbij misschien wel een leuk idee maar helaas is dit niet opgekomen bij de ontwikkelaar. Na een achttal uurtjes heb je dus alles gezien wat de game je kan bieden. De humor en sfeer van de game is erg goed maar niet goed genoeg om de gehele game te dragen of interessant te houden. De eens zo leuke commentaren van Matt zijn tegen het einde van de game zo afgerateld dat je ze vast beu bent en ook in de vijanden is er weinig variatie. De omgevingen wisselen wel wat beter af maar een echte invloed heeft dit niet gezien alle levels en vijanden door elkaar gemengd worden.
Ook op grafisch vlak zit Eat Lead op een middelmaat. De beginomgevingen zijn er op zich nog aardig uit maar naar gelang je verder geraakt zien ze er een pak eentoniger uit en heb je de meeste omgevingen al wel gezien. Er is een algemeen gebrek aan detail waardoor de game erg ruw en ongepolijst overkomt en ook de onstabiele framerate wil wel eens storen al is het niet zo erg dat je er door zal sterven. Het geluid daarentegen is goed verzorgd en de soundtrack klinkt erg nostalgisch. De stemmen van de characters zijn erg levendig ingesproken wat de humor zeker helpt naar voren te komen.
Ik had van Eat Lead eerlijk gezegd meer verwacht. De gameplay werkt wel goed maar veel mogelijkheden of opties krijg je niet waardoor Eat Lead zich niet kan onderscheiden van de rest van de shooters die reeds uit zijn. De technische kant van de game sluit zich hier op aan waardoor het enige interessante aan de game de humor is, die helaas de game niet kan dragen. Het gebrek aan replaywaarde zorgt ervoor dat je deze game enkel kan zien als een tussendoortje in plaats van een volwaardige game waar je aardig wat uurtjes in kan steken. Moest je wat geld over hebben en je dusdanig vervelen dan kan je Eat Lead wel in huis halen maar anders steek je best je zuurverdiende centjes in een game die langer mee zal gaan.
|
65
