Je persoonlijke ervaringen zijn precies dat: persoonlijk. Toch wil de oprichter van Surgent Studios en tevens BAFTA-genomineerd acteur Abubakar Salim ons meenemen in een eerbetoon aan zijn vader. Hij wil ons als speler mee geven hoe je hoop en moed kunt vinden na een groot verlies. Een zwaar thema voor de debuutgame van een studio.
Het verlies van een vader valt de jonge jongen Zuberi zwaar. Zijn Baba betekende veel voor hem en ter herinnering geeft zijn moeder hem een boek dat hij heeft geschreven. Centraal staat de sjamaan Zau die zijn overleden vader terug wil halen uit het rijk van de doden. Om hierin te slagen sluit hij een deal met Kalunga, de God van de dood. Daar waar dit veelal is neergezet als een zwartgeklede gedaante met een zeis gaat het hier om een oudere, begripvolle man. Hij is bereid gehoor te geven aan de smeekbede van Zau, alleen verwacht hij wel een tegenprestatie. Enkel als je drie verloren zielen weet te helpen om de overstap te maken naar het hiernamaals zal hij het verzoek inwilligen.
De verhaalvertelling is het sterkste element en het is duidelijk dat Salim, die ook de stem van Zau inspreekt, zijn eigen emoties over heeft willen brengen. Gelukkig is dit allerminst geforceerd en de spanningen tussen iemand die zijn vader moet missen en de man die hij hiervoor verantwoordelijk acht zijn merkbaar. Waar ik meer moeite mee had is dat de studio heeft gekozen voor een Metroidvania als opzet om dit verhaal te vertellen. Of beter gezegd: een light-variant van een Metroidvania. Als de weg je vraagt om naar rechts te gaan maar je niet verder kunt, dan ligt de oplossing er altijd in om eerst even de andere kant op te lopen om een upgrade te verkrijgen die je verder helpt. Ver teruglopen is nooit aan de orde en de optionele uitdagingen en beloningen liggen nooit ver van het hoofdpad af.
Surgent Studio’s heeft er duidelijk voor gekozen om het verhaal centraal te stellen en de gameplay niet erg moeilijk te maken. Althans, dit is voor negentig procent het geval. Als je dood gaat zul je netjes enkele meters terug worden geplaatst om een nieuwe poging te wagen en er is verder geen straf voor je falen. Het is de overige tien procent waar de de ontwikkelaar afstapt van deze opzet. Naast optionele uitdagingen is er een moment richting het einde van de game waar je een minutenlange sectie foutloos dient te voltooien. De balans is hier compleet zoek en dan met name omdat de besturing je tegen lijkt te werken. Het kleinste foutje resulteert in de dood en je hebt nooit echt het idee controle te hebben over de bewegingen van Zau.
Het staat in schril contrast met de rest van de game die een eerlijke uitdaging biedt. Al vanaf het begin beschik je over een dubbele sprong en een dash, er zijn perks (hier Trinkets geheten) om te verzamelen en de redelijk kleine skilltree is dan ook geheel toespitst op je aanvallen die zijn toegewezen aan twee maskers die in het teken staan van de maan en de zon. Met de kracht van de maan kun je op afstand aanvallen en water bevriezen, terwijl je met het zonnemasker van dichtbij schade uitdeelt en mechanismen kunt omzetten. De vijanden waar je mee af dient te rekenen blinken niet uit in variatie en de uitdaging komt vooral in de hoeveelheden die je op je af worden gestuurd. Het gemis aan variatie is ook op te merken over de puzzels die zichzelf voortdurend herhalen en waarvan de oplossing direct duidelijk is.
Hoewel de omgevingen afwisselend en kleurrijk zijn, en de Afrikaanse invloeden de muziek een unieke sfeer geven, is het duidelijk dat we hier te maken hebben met een beginnende studio. Regelmatig wilde ik even een blik op de map werken, alleen bij terugkeer blijft Zau aan de grond genageld staan en loopt hij niet door, waardoor je nogmaals aan moet geven in welke richting je loopt. Aangezien je regelmatig op de map kijkt is dit een probleem waar je voortdurend tegenaan loopt. Een ander probleem zit hem in de camera die de snelheid van de speler veelal niet kan volgen of rare standpunten inneemt. Regelmatig vond ik de dood, simpelweg omdat je geen idee hebt wat er zich onder of boven je begeeft. Het maakt Tales of Kenzera: Zau tot een game die je speelt voor het verhaal, de gameplay zelf laat te wensen over.
Beoordeling
65
Op voorhand legde ontwikkelaar Surgent Studios met hun eerste game veel nadruk op het verhaal. En toegegeven, het gemis van een overleden dierbare komt goed over. Het is alleen jammer dat de gameplay hierop achter blijft en enkele pieken in de moeilijkheidsgraad juist het publiek afschrikt waar ze zich op lijken te richten.
