Na de launch van de Wii verschenen verschillende bekende series op de console, één van die series was Medal of Honor dat met Vanguard debuteerde. Is Medal of Honor: Vanguard de moeite of mag het spel snel vergeten worden?

In de game kruip je in de huid van korporaal Frank Keegan, een lid van het 82ste Airborne. Je werkt je door verschillende missies die aan elkaar gelinkt worden via een uiterst saai verhaal. De game bevat vier campagnes met enkele missies. De vier campagnes zijn Operation Husky in Sicilië, Operation Market Garden in Nederland, Operation Neptune in Frankrijk en Operation Varsity in Duitsland. De meeste campagnes beginnen met Keegan die uit een vliegtuig springt en moet landen met zijn parachute. Hierbij gebruik je de WiiMote om naar beneden te glijden en op de juiste plek te landen. Dit is echter maar een kleine nieuwe feature die je hoogstens een extra voorwerp of twee oplevert. Voor zulke magere beloning zul je geen moeite doen om telkens goed te landen.

De game verschilt voor de rest maar weinig van andere Medal of Honor delen. Je hebt de gebruikelijke vaardigheden om Nazi's en Italianen neer te leggen. Je wandelt door levels, verbergt je achter muurtjes en schiet op de Nazi's met de WiiMote. Een nieuwe mogelijkheid is de mogelijkheid om te lopen, deze vaardigheid is wel beperkt door een staminameter. Je bestuurt de game door te bewegen met de Nunchuk en de WiiMote, maar deze besturing voelt niet goed aan. De bewegingen worden niet goed geregistreerd en zijn in sommige gevallen compleet overbodig. Enkel bij het glijden met de parachute voelt de WiiMote en Nunchuk besturing beter aan dan de besturing met de controller. Vanguard is niet onbestuurbaar, maar ook niet leuk. Geen van de verschillende opties is de moeite waard om te gebruiken.


De vier campagnes van de game zijn redelijk kort en je krijgt alleen maar idiote AI tegenstanders voorgeschoteld. Soms doen ze wel dingen die de verbeelding tarten, ze lopen bijvoorbeeld door muren. Om de AI te compenseren zul je zelden raak schieten, de kans is groot dat je mist, zelfs als je correct schiet. Sommige wapens, zoals granaten, zijn ook te zwak. Je kunt met een granaat niemand in een keer doden. Zo werken granaten meestal niet in videospellen. Er zijn ook amper wapens aanwezig en deze kun je niet upgraden. De game schiet dus duidelijk tekort op het gebied van de singleplayer. Gelukkig is er nog de multiplayer die minstens even vreselijk als de singleplayer is. Je kunt alleen offline spelen op splitscreen met vier spelers op gigantische kaarten zonder bots.

Grafisch gezien is Medal of Honor: Vanguard geen complete ramp, de levels zijn groot en de game bevat voldoende detail. Aan de andere kant doet de game maar weinig om kracht uit de Wii te persen. De texturen zien er niet uit, de personages bestaan uit blokjes en de game heeft geen noemenswaardige framerate wanneer er meer dan vijf vijanden opduiken op het scherm. Gelukkig valt dit niet op door de donkere graphics, je kunt er namelijk toch niets van zien. In fel contrast met de graphics staat het geluid waar weinig op aan te merken valt. De game bevat leuke voice-acting, goede geluidseffecten en enkele prachtige muzieknummers. Op dit gebied weet Medal of Honor: Vanguard dus wel te scoren. Spijtig genoeg valt de rest van de game compleet tegen. Dit spel verstop je dus best even in de winkel zodat niemand het koopt.